De St'Olavsleden(pad),

Op deze pagina kunt u vanaf 19 augustus alles volgen. De dagelijkse blogs, via gps precies volgen waar Mike zich op dat moment bevind.

29-9-19 Dag 42 van de reis

7.00 en het is echt zover. Vandaag is echt de laatste dag. Alleen nog even de slaapzak in de backpack dan wat opruimen en klaar. Ik ben op dat moment nog steeds opstandig. Hoeveel pijn en hoe opgezet ook ik zal en ga deze reis zelfs nu ik het al gehaald heb volbrengen zoals ik het ook gestart ben. Nouja dat was het plan.

Ik heb de backpack op. Ik loop al richting de weg en ineens komt er een taxi het erf af en staat voor het pad. Wow, deze eigenaar is slim zeg. Die heeft de gordijnen en lamp aan zien gaan, taxi gebeld en nu geen keus gegeven dan met de taxi te moeten gaan. Het kost nog geen 8 minuten om van huisje op vliegveld te komen. 8 minuten denk ik. Voor mijn dik 1,5 uur lopen. De meter zet hij op 200 kroon ook uit wat ik kan waarderen. Nee, die laatste 800 meter krijg ik van hem. Ik zoek al het Noorse geld wat ik heb bij elkaar en geef het aan hem.

In de terminal loop ik nog 1 keer naar de info en deze keer zit er behalve die vrouw ook een jongeman en deze is echt zo behulpzaam. Hij helpt me met het inchecken van de bagage, het alvast op de transportband leggen en hoe, wat, waar en wanneer ik moet inchecken bij de security want meer dan dat heeft men hier niet. Ik ben ruim 4 uur te vroeg dus alle tijd.
Ik hou het nog een uur vol voor ik toch maar door de security ga. En hup daar gaan we weer. Ketting, horloge, riem, schoenen alles weer uit. Maar de wandelstok die heb ik nodig want lopen zonder lukt echt niet. Uiteraard body check en ook dit laat ik maar gewoon over me heen komen.

2 uur wachten is best lang als je tegen vliegen op ziet. Na 1,5 uur loopt de gate vol met andere mensen en er komt een vliegtuig maar deze zet het toestel niet bij de gate maar hup dwars voor de terminal. En ja hoor het blijkt onderhoud nodig te hebben. Dus juist vertraging. Dat begint al goed. Gelukkig blijkt het vervangende toestel er al snel te zijn. Eerst mogen de mensen aan boord die een stoel gereserveerd hebben en dan laat men de menigte los die een stoel aangewezen hebben gekregen en mijn god dat is alsof er uitverkoop is bij de bijenkorf. Ik laat ze en mag via de zijkant boarden. Mijn stoel is echt helemaal achterin het toestel.
Iets na 14.00 is het opstijgen en whoehaaaaa deze piloot is speedy Gonzalez want gas gaat er vol op. Opstijgen is ook flink snel omhoog wat denk ik slim is gezien de bergen om ons heen. Een kort ritje naar Oslo.

Landen in Oslo was relaxed. En dan kom je ook meteen op een groter vliegveld. Ik had voor de eerste vlucht mal wat kalmerende medicatie genomen maar deze slaat extra hard aan. Oeps. Ik type op what's app nog een berichtje naar iemand dat ik zo relaxed ben dat als nog erger gaat worden ze me vliegtuig in moeten dragen of rijden. Ik ben ze stom om even te gaan roken. Dat kon en gezien de zenuwen vond ik dat ik er recht op had. Niet beseffende dat ik dan weer door de security zal moeten. En die rij is echt lang dus dan maar snel allemaal. Ik moet op tijd voor de volgende vlucht zijn. Zoals altijd kan bij mij nooit iets helemaal normaal gaan. Deze keer niet anders. Ik heb riem, ketting, schoenen, echt alles behalve mijn kleren al in de bakken en loop door de scanner. Tot zover gaat goed. Maar mijn kleine rugtas gaat 1,2,3 keer door de scanner. De security vraagt of ze mogen kijken en ja hoor veel plezier. Ik trek of probeer mijn schoenen aan te krijgen en ook de rugtas blijkt toch allemaal in orde. Op naar vlucht 2 en nu echt op weg naar huis.

Deze vlucht is drukker en toestel niet veel groter dan die we naar Stockholm hadden. Alleen langer. Ik zit wederom achterin. En ook deze keer zit speedy weer aan het stuur. Deze vlucht was echter geen rustig ritje. Normaal rijd de koffie kar heel vlucht heen en weer maar halverwege komt het personeel ineens kijken of er losse spullen liggen en gaan zelfs de lichten op half en moet de gordel om. 10 minuten later snap ik ineens waarom want we worden alle kanten op geslingerd. Min het raam zie ik ook een enorme kolom zwarte wolken en we vliegen er ook niet doorheen maar ver omheen. Ver voor Schiphol neemt de turbulentie alleen maar toe want hoe dan ook landen is door de wolken heen en blijkbaar is er nogal wat wind. Maar ik heb de muziek op en onder invloed van de medicatie. Ik geef er geen moer om hahahaha.

Dan ineens ben je er. De wielen raken de grond en je weet ik ben thuis. Dat is echt het meest vreemd van de reis. Ik ben thuis. De bagage duurt even en ik loop naar buiten. Hmmmm, eh eh OK niemand aanwezig? Ik kijk nog paar keer maar nee echt niet. Dus wie weet buiten? Daar ook niemand te vinden dus bellen maar. Zij stonden dus een deur terug te wachten. Tja dat wist ik ook niet. Maar na wat bespreken komt het goed. De honden zijn er ook en slimme ik ga gehurkt zitten en lig ineens plat op de rug bedolven door 2 honden die me welkom willen zeggen. Vreemd hoor om daar midden op Schiphol te liggen. Dan mag ik eindelijk opstaan. Sam verwelkomt me uiteraard ook terug en dan is het op naar huis.

Zo raar thuis komen. De koker met de 2 certificaten bewaak ik nog steeds met mijn leven. Want mijn god wat zijn die belangrijk voor me. Ik zie na de afsluitdijk een bordje nog 16km te gaan en denk en zeg wow dat is een dag lopen. Nog steeds kan ik er nog niet bij. Het is echt klaar nu.

Toch die morgen kreeg ik een berichtje van een mede pilgrim Simon die op de foto's te vinden is. Het is de foto waarop hij mijn backpack op heeft. Ook hij heeft ondanks al paar dagen thuis best moeite me weer terug zijn. We praten wat via messenger en ineens is het er. 2021 gaan we weer. We gaan dan gewoon als de 3 musketiers een tocht maken. Niet die we nu hebben gedaan maar een andere. Maar komen dan wel weer uit in Trondheim. Die afspraak staat.

En dan rij je de straat in. Sta je ineens voor je huis. Besef je ineens ook echt dit is het. Nog een paar meter en dan klaar. Vreemd maar waar was het stil onderweg. Merk ik ook dat denken anders is dan bij wie gewoon thuis in dagelijks leven heeft gezeten. Een stom voorbeeld is DE koker. DE heilige graal voor mij dan. Maar voor iemand die het niet gedaan heeft en gewoon zijn dagelijkse leven hier heeft geleeft is het maar een koker. Is de tv maar een tv. Ook ik weet dat over paar dagen of over een week bij mij ook dat weer zal komen. Behalve dan de koker en de inhoud. Daar ga ik vandaag mee bezig.

Lieve lieve volgers. Dit is het. Deze reis is klaar. Vanaf morgen gaat het andere deel verder. Via de mail zag ik al de afspraken staan voor de behandelingen. Maar deze reis voor de kinderen en mijn lieve hemel wat heb ik er veel mogen ontmoeten is klaar. En ik dank jullie. Dank voor al die dagen. Dank voor al die steun. En dank voor het delen. Ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat elke volger Stichting Silas Kinderneurologie zal blijven steunen in welke vorm ook. Mijn belofte aan jullie is dat ik deel 2 gewoon door zal blijven bloggen. Dat ik wie weet wel eerder dan wie ook verwacht weer een reis ga maken.
Weet dat ik jullie zo dankbaar ben.

Ik moet afsluiten dus ik zeg namens mij en Silas namens papa en zoon, wat een eer dat we dit mochten delen met jullie. Tot snel, laat wat van jullie horen en we zien, horen en spreken elkaar hoop ik snel.

Tack, takk, dank.
Michael (Mike) & Silas Ligtenberg

28-9-19 Dag 41 van de reis

Een kort nachtje waarschijnlijk door de zenuwen want vliegangst is echt niet leuk. Morgen nog maar een keer proberen om alles uit te leggen.Vanmorgen mijn voet nog eens bekeken en oh dat gaat maandag weet ik zeker een trip dokter worden. Vanaf de tenen compleet opgezwollen dus geen idee wat er aan de hand is. Toch vond ik dat ik deze reis moest eindigen zoals ik het ook gestart ben. Na mijn koffie en overleg met NL loop ik naar voren en zeg de eigenaar dat ik nog een klus had te klaren. Ik had immers beloofd het gras te maaien. Vol verbazing staat hij me aan te kijken en vraagt of ik verder wel gezond ben. Eh, ja. Echter ben ik een pelgrim dus hoe en wat dan ook zal dat gras gemaaid worden. Met veel twijfel haalt de beste man de grasmaaier (nouja eerder enorme machine) uit de garage en zet het klaar. Ik wil ook meteen afrekenen zodat ik morgen niet hoef te wachten. Ik wil echt op tijd bij het vliegveld zijn dus uiterlijk 10.00 ga ik of lopen of zoals de gastheer liever heeft met de taxi naar het vliegveld. Het is maar 7km zegt hij maar heeft liever dat ik het stuk niet ga lopen. Ook de rekening word meteen gehalveerd. Als dank voor het maaien.

Ik breng mijn spullen terug naar het huisje en daar gaan we dan. 200 meter maaien en gelukkig zit op de machine een super fijne hendel die zegt joh ik rij wel voor je ipv dat je hoeft te duwen. En ik ben opeens een pelgrim met een maaiende rolator. Mip Mip.

Na het maaien zet ik eerste alle vluchtgegevens op papier. Mijn geheugen is slecht dus ik weet dat dit me wat rust geeft en ik zo ook meteen iemand kan laten zien wat, waar, wanneer en waarheen. Het mooie weer is helaas wel voorbij. De donkere wolken komen over de bergen al deze kant op dus die regen zal vast niet lang op zich laten wachten.

De rest van die middag ben ik bezig met dood hout verzamelen voor de kachel. Maar echt zo snel als dat kleine monster het hout weet te verslinden kan ik het haast niet bij elkaar sprokkelen. Tot opeens de buurman met zijn trekker langs komt en ik overal dode takken van de bomen hoor breken. Dus ik hoef het nu alleen nog maar te verzamelen.

Tegen de avond komt er een echt super leuke spontane dame met een collega aan bij het huisje. Ze vraagt of ze binnen mag kijken en ja, uiteraard mag dat. We raken aan de praat, hebben het over waarom ik er ben en natuurlijk daarna over de reis, het waarom en ook over Silas. Zij blijkt zelf een kind te hebben gehad met kanker die nu genezen is verklaard. En helaas ook bekend met PTSS door een niet leuke relatie. Zij snapt helemaal waarom ik nooit over opgeven zelfs maar gedacht heb en dat ook nooit een optie heb gevonden.
Ze is interieur designer en hier voor de open dag morgen. Ze vraagt me of ze een foto mag maken en of ik alsjeblieft morgen ook haar werk nog even wil komen bewonderen. En uiteraard wil ik dat wel doen. Dus dat staat voor morgen nog net voor de vlucht.

Mijn backpack staat al compleet ingepakt klaar. En ook de rugtas met mijn handbagage. Morgen dus niet meer de stress of extra vroeg op hoeven staan maar hup backpack naar voren, taxi, vliegveld, backpack in de speciale tas en klaar. Sorry, kan ik niets aan doen dat is een tik. Alles ver van tevoren klaar hebben. En ook wat nog moet netjes apart klaar gezet. Nu er niet voor 14 dagen aan eten in zit weegt het al een stuk minder. Maar wat is dat raar zeg. Iedere keer kijk ik en denk ik oh oh ik heb geen eten bij me. En ik moet niet vergeten morgen water te halen. En ohja ik moet zo douchen, scheren en....... Nee, dat hoef ik helemaal niet. Morgen is het de allerlaatste dag. Dan is deze reis officieel voorbij. Morgen 22.00 dan is het de allerlaatste blog die ik over deze reis zal schrijven. Maar zoals eerder aangegeven gaat het verder op Mike's dagelijkse column waarin de reis naar herstel zal volgen. Want dit was het eerste deel van de reis. Maar ook de meest belangrijke. Want lieve volgers zoals ook jullie ook nu vandaag mogen lezen is een kinderneurologische aandoening niet zeldzaam. Hoeveel mensen heb ik deze reis al niet spontaan ontmoet die er mee in aanraking komen privé of via werk? Teveel ja! En iedere keer denk ik ja dat is dus waarom we de stichting opgericht hebben. Dat is waarom ik deze 607km (en een beetje) gelopen heb. Niet omdat ik het zo leuk vind want het is geen sprookjes reis. Het is afzien, pijn ervaren en ja uiteraard ook genieten van al het moois maar al dat moois zien heeft wel een prijs.

Het is nu 21.05 en ik heb een uur nagedacht. Een uur waarin ik me besef dat ik trots ben op wat we bereikt hebben. Trots ben op jullie volgers om er te hlzijn geweest tijdens deze reis in de mooie en ook heel heel minder mooie momenten. En daar dank ik jullie allemaal voor. Ik heb ook gedacht aan waar ik nu eigenlijk voor sta. En dat is voorzitter zijn van een stichting die zo enorm belangrijk is. Kinderlevens redden een meer nobel en meer nederige functie kan ik me niet eens voorstellen. Voorzitter zijn van een echt totaal non profit organisatie waarin we ook nog eens echt ook aandacht geven aan de hulpverleners (incl defensie). Omdat deze 2 elkaar vaker ontmoeten dan men denkt en soms met echt vreselijke afloop. Daar heb ik 607km me keihard voor ingezet. Dat is waarom Silas en ik dit gedaan hebben. Omdat ieder kind telt. Wij en ik in het bijzonder hopen dat deze reis gedeeld zal worden. Dat deze reis mede door de trouwe volgers Stichting Silas Kinderneurologie keihard op de kaart zal zetten. Niet omdat het kan maar omdat het echt gewoon moet. Want jaarlijks sterven er zoveel kinderen en dat is gewoon niet aanvaardbaar. We geven miljoenen aan Kanker, Als, hersenstichting, enz. Laten we dan in vredesnaam ons dan helemaal keihard inzetten voor Kinderneurologie!!!!
Dat is waar ik echt net een uur over na heb zitten denken. Uiteraard ook met een traan want Silas is helaas niet ons enigste familielid wat ziek was in dit geval zeer zeer ernstig ziek is.

Nu deze blog bijna klaar is kan ik opmerken dat trouwens de hut officieel sauna kan worden genoemd want ik heb denk ik iets te enthousiast zitten stoken. Vond al raar dat ik steeds meer kleding uit aan trekken was. En nee, nu niet gelijk denken die zit in zijn boxer in een hut in Zweden want zo erg is letterlijk nog net niet.
Ik zag dat ik trouwens nog wel foto's had die ik niet gedeeld heb. Waarvan ook een paar die ik ontvangen heb van mede pelgrims. Al vraag ik me wel af of die dat mochten fotograveren want als ik goed heb was, dat verboden. Maar goed, ik wil ze ook niet aan jullie onthouden.

Morgen 13.45 dan is het zover. Dan sta ik hoogstwaarschijnlijk op de vertrekbaan. Dan is het op naar Oslo en dan door naar Schiphol waar we 18.35 zullen landen met vlucht SK827 voor wie wil weten hoe laat ik echt aan ben gekomen. En dan ben ik weer in Nederland. Dan zetten we officieel een punt achter deze reis.

Is dit de laatste keer? Nee, dat geheimpje zal ik bij deze dan maar verklappen want 2021 ga ik weer deze kant op. Maar dan een andere route. Wat ik dan ook weer als dagboek zal bloggen. Dus wees gerust ik kom terug. En dan gaan we weer samen op avontuur. Maar eerst morgen deel 1 van deze reis hier afmaken. En echt uit de grond van mijn hart hoop ik Stichting Silas Kinderneurologie ook op de kaart te hebben en nog verder zal mogen zetten.
En gaat de reis dan wel in andere vorm gewoon door op de andere Facebook pagina.

Lieve lieve volgers ik zeg jullie allemaal tot morgen. En wens een ieder van jullie trusten voor straks. Morgen ben ik er weer. Nu een paar foto's die als ik goed heb nog niet voorbij zijn gekomen.

27-9-19 Dag 40 van de reis

De wekker gaat om 7.00 en hup het is weer tijd. De backpack weer inpakken alles weer nalopen en dan ontbijt. Zoals ik al zei kan ik bijna niks eten 2 broodjes en ik zit echt vol. Zo raar. De avond ervoor heb ik pasta bolognese gehad en hmmm de eerste keer dat ik dacht oh wat is dit lekker. Een keuken is hier niet dus zo blij dag ik enkel heet water nodig heb.

Vlak voor ik naar bed ga komen er mensen binnen en spreken me aan. Vragen of ik van het centrum ben en ik zeg netjes in het Engels nee maar dat er iemand boven is die ze wel kan helpen en anders ze het nummer moeten bellen op de deur. Ik draai me weer om naar mijn waterkoker en hoor ineens dat ze Nederlands spreken. Holy nootjes, dat is prettig zeg. Gewoon even Nederlands kunnen spreken. Ze vragen uiteraard naar mijn reis, het pad, het doel en of ik alles kan laten zien op de kaart.
Ik geef aan dat ze de hele reis terug kunnen vinden op internet. Dus bij deze als u het leest welkom.
Ik slaap die nacht echt gewoon slecht. Steeds wakker en zo onrustig. Ik weet donders goed waarom want zondag moet ik niet 1 keer vliegen maar 2 vluchten nemen en nu alleen en dus geen buddy om te helpen als ik in paniek raak en yup dat is echt vreselijk eng. Ga het niet mooier maken dan het is. De drukte, de stress, de paniekaanvallen en dus ook herbeleving ik zie er als een berg tegenop. Om te vergelijken ik loop nog liever terug naar Sundsvall. Het pakket van PostNL is er uiteraard nog steeds niet en dus moet ik de stad in om vervanging te zoeken. Helaas zit in het pakket ook alles wat ik naar de mensen zou sturen waar ik tijdens de reis kon en mocht verblijven.

Ik zet de backpack in de opslag en ga de stad in. De receptie geeft me een adres waar je goedkoop uit bent en dus daar gaan we dan maar weer. Uiteraard net als in de meeste Zweedse en Noorse steden is het winkelcentrum overdekt. Maar ben ik ook op tijd en is het heerlijk rustig. Winkel 1 had helaas niets maar helemaal bovenin op de derde etage vind ik precies wat ik nodig heb. Geregeld dus. Snel terug naar het centrum en passen. Alles is precies goed.

Ik besluit om tot 12.00 in het centrum te blijven en dan is het zover de backpack gaat op de rug en lets go. Uiteraard bezoek ik nog 1 keer de kathedraal kniel voor de rustplaats van St'Olav en de plek waar ik Silas nu ook zal en moet laten gaan. En dat doet verrekt veel pijn maar het is goed zo. Dit is en was zoals de reis bedoeld was. De laatste reis, 40 dagen papa en zoonlief de trots in mijn leven en ook voor de rest van mijn leven. Maar papa moet verder. Opstaan vanaf de zijkant van de weg en nu is het tijd. Tijd om te rouwen en tijd om te leven. Ik sta op buig nog een laatste keer en loop naar buiten. Op naar het huisje zonder stroom, water enz. Nog even, nog deze 3 dagen en dan zondag 18.30 landen op Schiphol. Wow, kan het niet geloven echt niet.

Ik koop mijn ticket bij het station en jemig hmm naar het vliegveld maar dus eerst weer 6.6 km lopen maar het huisje pffffff. Het is nu eenmaal zo, klaar. Ik kan deze keer zitten in de trein. In Noorwegen echt zijn de wagons antiek dus ruimte voor de backpack is er niet dus het is wrikken en wringen om in en uit te stappen.

Op het vliegveld loop ik naar de balie van SAS en leg uit wat ik heb en dat helaas mijn begeleiding niet kan komen om terug te vliegen naar NL maar echt alsof je tegen een betonnen muur staat te lullen. PTSD? Wat is dat? Vliegangst eh je kan de trein ook naar huis nemen? Oh hulp  indien nodig? Nee, gewoon melden en boarden. Ohja wel even opletten in Oslo. Eh....waarom? Geen reactie meer want ze is al met iemand anders bezig. Nou echt SAS samen met PostNL waardeloos. Ohja PostNL de organisatie in NL bellen en chatten met PostNL en de medewerker snapt het helemaal. Idd pakket is nog steeds in onderweg status. Het gesprek laat hij registreren als een klacht. En echt waar op moment dat ik halverwege ben met de trein blijkt het pakketje en ineens bij bezorger te zijn en echt 1 minuut later bezorgd op PostNL servicepunt eh.....ja ja. Nu dus echt kwaad. Maar laat het gaan want druk maken heeft geen zin. Ik ben echt tegen mezelf al aan het vechten om bij het huisje te komen. Mijn rechtervoet doet zo gemeen zeer dat af en toe gewoon doorheen zak en ik niet eens jank van de pijn maar ik lach van de pijn. Mijn voet merk ik is compleet stuk. Dus volgende week weet ik gaat het trip dokter worden. Maar ik heb het gehaald dus niets en niemand, zelfs mijn eigen lijf niet heeft me kunnen stoppen. Zondag nog 1 keer 6,6km en dan is het vliegen.

Tot er met maandag (dus ook maandag) gaat het reisverslag door. Vanaf dan gast het over naar mijn eigen Facebook pagina Mike's dagelijkse column want ook al is de stichting er ook voor PTSS is de hoofdzaak van de stichting het redden van kinderen.

Het huisje is zie ik nog steeds netjes en schoon. Ik dacht dat er niemand was geweest maar aan de voorraad hout zie ik dat er in ieder geval 1 nacht iemand is geweest. Binnen is het echt weer koud dus snel de houtkachel weer aan. Eerst branden en dan hup steeds hout erbij wat niet moet branden maar echt smeulen want dat is wat echt de meeste warmte geeft. Vlammen zijn mooi in een openhaard niet in een houtkachel 😉. En ik trakteer mezelf op een koffie met caramelsmaak. Welverdiend denk ik bij mezelf. De backpack is weer compleet leeg. Nu moest alles er toch weer uit. Alleen nu ga ik er ook echt doorheen om te kijken wat gaat weer mee en wat laat ik voor andere pelgrims achter. Nu zo goed als al het eten op is, zie ik pas hoeveel dat scheeld. Ineens is de backpack half vol.

Helaas moest ik dus vandaag nieuwe rugzak en backpack reistas kopen dus  helaas dat is weer jammer want lijkt ding weer zo vol. En ik hoor dat zondag echt mijn dag zal worden. Regen en nog eens regen. Vingers kruisen dat in de ochtend wat droog zal zijn want moet 1.45 uur lopen en in de regen aankomen op vliegveld en dan nog alles inpakken voor de vlucht is echt niet leuk.

20.30 eten en ik zie dat water op is. Dus hup weer alles aan en 200 meter naar huis lopen om weer te vullen. En dan vind ik het ook echt wel best. De stoel bij de haard, boek erbij en ik kan er weer tegen. Vanavond weer fentanyl avond kijken of ik nu wel slaap maar komt vast wel goed.

Het is zo goed als 22.00 en ik ben er klaar voor. Bedje in. Morgen dan de omgeving in en kijken wat voor plaatjes ik nog kan schieten. Vandaag helaas bitter weinig van gekomen. Maar wel bewijs dat ik aan de zee zit. ☺️. En wat blijkt nu is er noorderlicht en is het super bewolkt maar gelukkig is er sociale media👌😉

Ik zeg truste en ik ben er morgen uiteraard gewoon weer. Nieuwe dag en nieuwe kansen. In Noorwegen dus genoeg te zien. Slaap lekker allemaal straks. Ohja 1 foto is Fred de Amerikaanse pelgrim en met de backpack Simon. De 3 muskieters

26-9-19 Dag 39 van de reis

Wakker worden, gewoon zo uit jezelf, geen wekker of wat dan ook. Het is zo raar dat de eerste paar minuten ik alleen maar denk, ik moet eruit, ik moet opstaan want.....eh....oh wacht ik ben er al. Die gewaarwording is zo vreemd. Ik hoef niet op te staan. Ik hoef me niet af te vragen waar zal ik vanavond zijn? Het is 8.00 en ik blijf nog even liggen. Even omdat het gewoon kan. Dan sta ik op, kleed me aan en ik loop naar het ontbijt. Het ziet er super goed uit en is heerlijk. Verse koffie, broodjes, beleg, alles is aanwezig. Maar ik krijg niet veel op. Weken van leven op vriesdroogmaaltijden blijken toch op een vreemde manier invloed te hebben op wat je nog op kan.

Van Chin-yu had ik een tip gekregen over opgravingen in Trondheim die echt belangrijk is voor de geschiedenis van de stad. Dus dat staat als eerste op de lijst. Het lijkt zo niet belangrijk, een gat in de grond en wat papiertjes en pijltjes maar laat ik zonder een heel boek te schrijven gewoon zeggen, dat deze vondst gezien word als het meest belangrijk in meerdere decennia.

Ik ben nu de enigste pelgrim in het gebouw. Dus vannacht de slaapzaal voor mezelf. Vandaag was het ook doe de was dag en wow ik dacht dat ik schoon was want alles leek prachtig mooi wit. Maar dat water echt waar was bruin en whoehaaa die geur wow. Of pas nu het nat is komt de geur door het wasmiddel vrij of ik liep rond als een stinkdier. Ik had de deur niet op slot dus de schoonmaakster schrok zich rot. En ik roep nog joh ik ben alleen de was aan het doen dus niks aan de hand. Maar ze was al weg.

Ik gebruik de ochtend om wat door de stad te lopen en te zoeken naar bijzondere gebouwen en plaatsen. Ik bezoek de haven en de heel kleine doorgang naar eigenlijk stomweg de Atlantische oceaan. Dat klinkt zo vreselijk onwerkelijk want ik weet 100% zeker dat ik echt vanaf een andere kust ben begonnen en bewijs heb ik.

PostNL blijkt na contact met NL 1 van de meest waardeloze postbedrijven die er bestaat. Het pakketje wat al gewoon dagen hier had moeten zijn is er nog steeds niet. Luchtvracht ja ja nou echt niet. Het is zoals het is en ik ben klaar met me er nog druk over te maken. Bellen heeft weet ik geen enkele zin want tja het is PostNL en die arme drommels bij de klantenservice kunnen al zouden ze willen toch niets doen. Dus straks in nl  maar een heel lief duidelijk klachtje neerleggen.

Die middag besluit ik nog een keer naar de kathedraal te gaan. Iedere pelgrim die een sticker heeft op zijn paspoort krijgt standaard en echt met enorm veel respect de zin:"welkom en welkom thuis." en kan dan doorlopen. De rest van je leven is de kathedraal vrije doorgang. Iets wat de reisin ieder geval voor pelgrims echt nog meer bijzonder maakt. Die middag is het rustig en ik kan op mijn gemak alles bekijken en lezen. Helaas mag er onder geen beding worden gefilmd of worden gefotografeerd in de kathedraal zelf. En dat is zo jammer want oh wat is het mooi. Ik kniel respectvol bij het graf van St'Olav ook omdat ik Silas gisteren hier op dezelfde plek heb laten gaan. Ja, tranen stromen weer maar deze keer uit rouw en niet om vast te houden. Natuurlijk staan mensen raar te kijken maar mij kan het niets schelen. Ik ben een pelgrim. En dit is waar ik en voor heb gelopen en waar mijn zoon oftewel het meest waardevolle in mijn leven me heen heeft gebracht. Dus ja, ik mag huilen terwijl ik geknield op de bovenste tree zit. Echter kan ik nu ook gewoon stoppen met huilen omhoog kijken en zeggen het is goed. Even voor de duidelijkheid de herbeleving helaas zijn er gewoon nog steeds. Dat is de nieuwe reis en strijd die gestreden moet worden. Echter om dat te kunnen was deze reis nodig. Ik sta op en langzaam begeef ik me weer naar buiten.

Eenmaal buiten zie ik een Tibetaanse monnik en oh echt ik moet af en toe echt eens leren eerst te denken dan te doen. Mijn mond gaat open 'oh, mag ik met u op de foto? Even uit veld geslagen mag het wel. Dus yes, ook dat is weer een mooi moment. Verder het centrum in merk ik dat het te druk word voor me. De mensen, het verkeer en alle geluiden. Dus ik keer weer om terug naar het pelgrim centrum. Daar is het heerlijk rustig. En ik neem even tijd om alle berichten te lezen op Facebook. Echt lieve volgers dank. Dank voor al die tijd dat jullie er waren. Voor al die mooie berichten. Deze reis zal zondagavond stoppen maar ik zal blijven bloggen. Niet op de website of op onze Facebook pagina van de stichting maar op mijn eigen Facebook pagina mike's dagelijkse blog. Dan starten we een nieuw avontuur een nieuwe reis. Want deze reis van Silas en mij is bijna voorbij, mijn reis tegen ptss zal straks echter beginnen. Eerlijk, ik zie meer op tegen die reis dan de 607km achter me. Maar dankzij deze reis is kinderneurologie niet meer onbekend. Dankzij deze reis is Ptss geen taboe meer. En DAT is waar Silas en ik al die kilometers voor hebben gelopen. Voor de kinderen die we echt samen moeten helpen en de hulpverleners (incl defensie).

Volgens mij is dit de eerste keer sinds lange tijd dat de blog er nog voor 22.00 op staat. Maar ik ben echt vreselijk moe. Vanavond lekker vroeg bed in. Morgen hoop ik de backpack tas per post binnen en anders maar vervanging zoeken. Dan hup naar station en terug naar het huisje zonder stroom. Daar verblijf ik tot ik zondag naar het vliegveld loop. Gelukkig is de omgeving schitterend met een enorm openlucht museum dus ik beloof we gaan ons echt nog wel vermaken.

Ik wens jullie vast trusten voor straks en zeg tot morgen. Een nieuwe dag met vast weer mooie momenten. Want ik ben echt nog niet klaar. Dus wees gerust.

25-9-19 Dag 38 van de reis

Op de seconde stijgt het eerste vliegtuig om 6.00 ook op. En dus geen wekker nodig. Het is zo koud dat ik eerst snel de haardkachel aan steek om weer wat warmte te krijgen. Terwijl dat al lekker gaat zet ik water op voor mijn koffie.

Vandaag is de dag. Ik pak ook de andere telefoon in de hoop dat ik misschien online een ticket kan, boeken maar nee helaas. Dus dan maar gewoon naar de luchthaven en daar kaartje halen. Maar eerst alles weer netjes in de backpack. En uiteraard standaard het rondje maken om te kijken of ik niets vergeten ben.

De tijd gaat snel ineens. Voor ik het weet is het ook al tijd om te gaan. En ik zet de backpack weer op de rug en het is weer tijd. Tijd om te lopen. Google Maps aan en klaar. Het eerste deel van de route ken ik dus dat loopt wel lekker. Dwars door het centrum en dan ineens zegt Google links af. Dus ik denk ok als jij het zegt. Maar het blijft maar zeuren dat ik rechtdoor moet lopen en ik weet dat ik dan kom waar ik al lang geweest ben. Maar goed wie weet gaat het om een parallelweg waar je alleen zo bij kan. Maar nee hoor dat stomme ding stuurt me zo de militaire basis op. Dus wederom kilometers omgelopen. Alternatieve route? Ja, nou weer bij de militairen en ik smeek de man bijna om mijn telefoon aan stukken te schieten. Dan zet ik alles uit en denk gewoon logisch. Het is bij de landingsbaan dus die gewoon volgen. Volgens, bordje loopt de weg dood maar ik vind het wel goed. Ik ga gewoon klaar. Dat bleek de juiste keus. Jammer van die vele kilometers. Maar goed ik ben er.

De trein is echt een ramp. Geen zitplaatsen te vinden en dus staan in een treinstel ouder dan ik ben. Geloof me dan is 20 kilo op je rug echt een vreselijke onding want daar sta je dan in het tussen stuk van de wagons zonder houvast en een backpack op je rug. Maar goed 35 minuten later Trondheim en ik volg de route zoals aangegeven. Je gaat kris kras door de stad en dan ineens sta je naast de kathedraal en denkt nou is dat nu echt waarom ik de hele weg gelopen heb? Tot je op het plein komt en je ziet in de hoek de steen waarvan je weet wat het gaat zeggen.

Ik loop echter meteen naar binnen. De monnik ziet mijn pas en ik mag gewoon naar binnen. Vandaag is er een kinderdienst en ze vieren St'Michael eh...ok.
Maar ik loop helemaal naar achteren. Daar ligt St'Olav en ik barst in tranen uit. Dit is het. Dit is waar ik Silas zijn overlijden erken en laat gaan. De brief met elke dag een regel verscheur ik ter plaatse. Er is een filmploeg en een medewerker van de kerk ziet me zitten huilen. Verwelkomt me en vraagt waar ik vandaan kom en waarom ik huill. Ik leg het uit en meteen moet filmen stoppen en krijg ik te horen dat ik elk recht heb er te zijn en zolang moet blijven als nodig en ze verdwijnen. Ik ben alleen, samen met Silas. Na 20 minuten sta ik op. Kniel zo dicht als veroorlooft bij St'Olav en zeg Silas vaarwel. Ja, natuurlijk voel ik nog tranen maar het is goed zo. Ik loop naar buiten en loop naar het 0 punt. Yesssss, we zijn er. Ik vraag een dame om de foto te nemen en hoor om me heen steeds pillgrim. Yup idd een pelgrim, goed gezien. Was vast de backpack die het verried.

Dan loop ik naar het pelgrim centrum en meld me aan. Daar wat huishoudelijke regels en ook word meteen de persoon geroepen voor het brevet. Waar ik meteen kan meelopen.  En dan gebeurd het. Het brevet, het St'Olavsbrevet. Met sier geschreven en ja ineens komt er nog eentje. Silas heeft er ook eentje gekregen. En oh wat doet me dat veel. Vader en zoon zegt de man en ja dat is het. Vader en zoon. De priester komt ook langs en we praten een tijd. Fred mijn mede pelgrim zit nog op me te wachten maar dat komt vast goed. Het gesprek met de priester was er eentje van veel emotie maar, ook vol hoop en loslaten. In ieder geval krijg ik te horen ben ik levenslang welkom in de kathedraal op vertoon van mijn pelgrim paspoort.

Fred en ik hebben het over de reis en de ervaringen. En dan begint hij ineens over friet. Echt, ik krijg spontaan niet meer uit mijn hoofd en zeg dat ik trakteer op een friet van de Mac. En daar zitten we dan aan de patat en een hoop plezier. Fred echter geeft wel de waarschuwing om rustig echt te wennen dus gewoon nog even buiten het echte centrum te blijven. Ik neem zijn adviesen harte. Samen nog even naar de kathedraal om van ons samen nog een foto te maken de 0.
We lopen terug naar het pelgrimcentrum praten nog wat tot ik zie dat het al bijna 18.00 is. Snel douchen. 19.00 afgesproken met Chin-yu en ik wil er wel een beetje toonbaar uitzien.

19.00 Fred en ik nemen afscheid. En Chin-yu komt echt precies op dat moment aanlopen. Zij neemt me mee door de straatjes van Trondheim en weet zo enorm veel over de stad en vooral over St'Olav en daar praten we dan ook veel over. En zij geeft me een tip voor de volgende dag. Echt een enorm belangrijke vondst hier in Trondheim waar de archeologische wereld ondersteboven van is. Dus dat is voor morgen.

Om 22.30 kom ik weer aan bij de slaapplaats en ik voel me onrustig en vreemd. Straks slapen en morgen hoef ik niet een doel te bereiken, geen wandeltocht, geen oh waar zal ik straks terecht komen. En bevatten lukt eigenlijk nog niet. Ik zit nog even om te proberen mijn blog online te krijgen maar ik kan het niet. Zo moe en zo onrustig. Dus na een kort telefoontje met NL duik ik bed in. Kleed me niet eens uit maar plof neer en slaap zo goed als meteen.

Morgen dan laat ik jullie Trondheim zien en hoop dat jullie het even mooi vinden. Dit deel van de reis zit er bijna op. Zondag 13.45 vliegen en 18.30 landen op Schiphol. Ik kijk er naar uit en ik zie er tegenop. Want ik weet daarna dan zal ik de behandeling in moeten en de PTSS gaan bestrijden. Een nieuw gevecht maar dit, deze reis die hebben Silas en ik nu bijna volbracht.

Slaap lekker allemaal en morgen 22.00 staat er gewoon weer een nieuwe blog.

24-9-19 Dag 37 van de reis

Iets voor 6.00 word ik wakker. Buiten de slaapzak is het koud. De kachel is uit en winter komt er aan hier in het noorden. Tijd om te zeggen het is zover. En straks als ik Trondheim verlaat en het vliegveld op loop kan ik zeggen dat ik 609km erop heb zitten. Samen met Silas. En op weg naar Nederland. Waar ook mijn terugkomst wel gewaardeerd zal worden ook vast door paar mensen totaal minder leuk worden gevonden.

Maar we zijn er nog niet. Vandaag is het echt een rustdag. Bijna 40 dagen onderweg waarvan ik eerlijk kan zeggen dat zo goed als elke dag ik niet stil heb gezeten. En ik wil mezelf ook een beetje kalmeren om morgen de stap te maken naar Trondheim want nu is er niemand die me bij kan staan. Nouja hulp is maar een telefoontje verwijderd van me. Dan weet ik is er binnen notime iemand bij me. En ik wil en merk ook dat ik echt even mezelf moet opladen en even hoe raar ook klinkt voorbereiden.

Deze middag gebruik ik om mijn backpack eens goed op te ruimen. Ik laat achter wat ik niet meer nodig heb voor de pelgrims die het kunnen of willen gebruiken. En zo doe ik ook vandaag toch weer wat goeds terug. Ik zit in de zon mijn blog alvast wat te schrijven. Minder stress vanavond en gezien er geen stroom is in het huisje ook even prettiger schrijven. De hemel is strak blauw en heel erg in de verte zie ik een bergtop waar ik dagen geleden vanaf een andere kant naar keek.

Zelfs al gebeld met het pelgrim centrum in Trondheim dat ik morgen zal aankomen. De reservering staat er al. En ik krijg ook te horen dat Silas en ik beiden het St'Olavsbrevet ontvangen. En dat is emotioneel best even moeilijk en zo enorm dubbel. Ja morgen is het zover. En natuurlijk ga ik vast ook genieten. Ondanks alles is het toch gelukt om de reis tot een goed einde te brengen. Morgenavond zelfs uitgenodigd om mee uit eten te gaan met Chin-yu Lee en ik kijk enorm uit om haar te mogen ontmoeten.

Om 17.00 is het nog steeds heerlijk in de zon. Al is die al flink snel aan het dalen. Vannacht weer flink koud dus ja enorm blij dat ook al is het zonder ook maar enige voorziening behalve de houtkachel binnen ben. Ik besluit om toch vast af te spreken voor vrijdag en zaterdag. Gewoon voor het geval dat. Moet ik dan helaas weer helemaal op en neer lopen? Ja, maar goed ook ik wil, zal en onbewust moet de zekerheid hebben dat ik hoe dan ook ondanks de hulp de 586 km in ieder geval heb volbracht en dat heb ik ruimschoots dus niets of niemand kan zeggen ja maar. Nee, ik Mike heb ze gelopen en sorry maar ook volgens de originele pilgrim regels. Door goed te doen waar ik maar kon.

Het is 21.50 dat ik opeens bedenk oh oh mijn blog. Nu had ik het al zo goed als klaar maar laat me uitleggen waarom deze zo laat pas komt. Het is enkel kaarslicht en ik moet echt letterlijk met de zaklamp en wandelstok alles opzoeken en kijken wat neem ik mee en wat laat ik achter. Voordeel is dat ik hoogstwaarschijnlijk ook hier weer zal slapen voordat ik naar het vliegveld ga maar goed. En ondertussen probeer ik ook de haardkachel zo in te stellen dat deze echt grootste deel van de nacht me warm zal houden. Buiten is het op ooghoogte 4 graden zag ik maar aan de grond echt aanzienlijk kouder. Dus vandaar, plus het is uiteraard weer Fentanyl avond😒. Niet echt een oh hier kijk ik naar uit nacht. Morgen 6.00 gaat er wekker want dan komen de vliegtuigen weer over het huisje om op te stijgen dus geloof me dat is de ideale wekker en die zet je ook niet uit. Ik ga San de laatste spullen doen, douchen en dan is het ticket bestellen online en lopen naar de trein. Morgen ga ik jullie dus echt de finish tonen, de kathedraal en de laatste rustplaats van St'Olav. En de komende dagen echt zo enorm veel meer. Dus ik denk dwt een paar lezers echt kunnen en zullen overwegen om hier toch wens heen te gaan. Dan puntje van aandacht. Mocht dat zo zijn boek zo snel mogelijk want prijzen gaan hier zelfs tijdens je boeken via de app gewoon zomaar omhoog. Het omlaag is helaas nog niet gebeurd. Dat is in ieder geval bij deze vermeld. Maar als, stedentrip ja, doen!!!!!

Nu nog even lezen om de zenuwen re kalmeren. Want ik ben echt wel zenuwachtig en dat is met de PTSS geen goede combi. Extra paar pillen genomen dus zo hoop ik tijdens lezen vallen mijn ogen dicht. Dan snel de stoel naar voren zodat de warmte naar mij toe gaat en slapen.

Morgen lieve volgens zal ik jullie steun denk ik enorm nodig gaan hebben. Zodra ik er ben en de foto is gemaakt zet ik die meteen op onze Facebook pagina, uiteraard ook dat Silas en ik ons St'Olavbrevet gaan krijgen en mocht ik er huilend op staan weet dan dat dat echt tranen van en geluk maar uiteraard ook intens verdriet zullen zijn.

Tot die tijd zeg ik leive volgers tot morgen. Ohja op de Facebook pagina Hiking along St'Olavsleden staat een blog in Engels 2 als goed is. 1 van gisteren en eentje langer geleden. Dus mocht iemand denken het even kijken dan ga je gang. Ook zal daar binnenkort mijn interview te zien zijn. Maar zodra die komt dan geloof me laten we whet weten.
Voor nu zeg ik slaap lekker allemaal en morgen dan gaande het doen. Samen want ook zonder jullie had ik het opgegeven dus ik bedank jullie. Ook om al die moeilijke reacties want dat vind ik echt dapper. Truste sweet dreams and let's go.

Ohja ik was even aan het zoeken voor foto's die ik volgens mij nog niet had laten zien. Ze, staan wat door elkaar. 🙏❤️🙏

23-9-19 Dag 36 van de reis

In slaap gevallen in de relax stoel dus dat zegt genoeg denk ik. Het is 6 uur dus eerst koffie en ik neem deze keer ook omdat super koud is en openhaard hout op is een warme maaltijd als ontbijt. Om 7 uur is de zoon van de 84 jarige alleen Noors sprekende gastvrouw ook op dus ik snel naar buiten en spreken wat dingen door. Mijn been gaat nog steeds niet 100% dus ook hier gaat de backpack voor me uit. Wel de laatste keer want overmorgen is het Trondheim en dan is het klaar. Van de laatste pelgrims die net voor me lopen krijg ik te horen dat verder lopen echt geen aanrader is. Er is zoveel regen gevallen en ook de vreselijke wind van paar dagen geleden heeft flink huisgehouden. Ook de lokale bevolking zegt het is klaar. En ik ben eigenwijs maar in deze gebieden kan je maar beter luisteren naar wat men je verteld en wel of niet aanraden. Dus ik ben nu letterlijk 10 km van het vliegveld van Trondheim af.

Ik loop uren door een heuvelachtig berglandschap maar na een paar foto's merk ik aan mezelf dat eigenlijk vandaag je zo goed als dezelfde foto's aan maken bent alleen dan ander weiland en wat andere achtergrond. Saai dus. Maar dat maakt het niet minder mooi om te lopen. Want het is en blijft bijzonder. En ik besef me dat dit loopt naar het einde van de reis. Nog even en dan zit het er op. Wat een enorm raar idee.

Ik kom bij een kerkje weer uiteraard maar mijn camera wil opeens niet wat ik wilde of ik heb iets fout gedaan maar ik kan de foto's ervan niet terug vinden wat echt jammer is. Binnen in de kerk was echt een super prachtig en enorm uit hout gesneden prent gemaakt wat al 200 jaar oud is. Er waren op dat moment allemaal schoolklassen voor een excursie want de kerk en omgeving is een enorm openlucht museum. Maar wees gerust ik kom er overmorgen weer langs. Dus die foto komt denk ik wel goed. Ik ben al bijna bij de rivier als ik me bedenk dat ik echt een winkel moet opzoeken omdat ik nog wat nodig heb. Dus ik tik op Google Maps winkel in en slik....eh....ik kijk nog eens en yup ga 7.4 km terug. Mijn mond gaat open en er komen paar niet fraaie woorden uit mijn mond. Maar niks is zo frustrerend als weten dat je echt zo ver terug moet terwijl je er eigenlijk nog geen 200 meter langs bent geweest. Dus helaas. 15 km later ben ik weer op zelfde punt. Dat is opgelost.

Vanavond en ook morgen dan verblijf ik in een trekkershut zonder electriciteit maar wel een haardkachel en gasfornuis. Oftewel romantisch alleen in het kaarslicht vanavond naast de kachel zitten. Om 18.00 is de zon al aan het daken en de kou is er. Maar ik blijf zitten want mijn zonnepaneel doet het nog steeds. Toch na we. Half uur is het klaar. De hut is al een beetje warm dus naar binnen.

Ik had die avond een blog geschreven in het Engels over mijn reis en hoe en wat het met me heeft gedaan. Dat vond en vind ik belangrijk want er is zoveel geholpen en gedaan. In de hut is het langzaam wat warmer aan het worden maar goed dat is ook omdat alles vochtig en koud was dus dan heb je wat tijd nodig. Zo nog even heerlijk lezen in de stoel naast de haard en dan morgen het gras maaien voor de eigenaar van deze hut.
Want ik zal deze reis ook tot eind als echte pelgrim afmaken ook.

Morgen de omgeving ook even bekijken en wie weet loop ik ook weer terug naar het kerkje/museum. Want ook dat is nog een optie.

Voor nu zeg ik Truste allemaal straks en tot morgen. Weer een prachtige dag heb ik begrepen dus we gaan genieten met zijn allen.

22-9-19 Dag 35 van de reis

Dat was een enerverend nachtje. Denk je ik kan heerlijk slapen en heb je een dier wat echt gewoon heel de nacht tegen hout aan het tikken was. En gezien het gewoon een enorm lang gebouw is maar dat getik gaat door hele gebouw en galmt in de zaal. 2, 3,4,5,6 uur en ik vind wel best wekker staat op 7 uur en nog slapen heeft geen zin.

Om 9.00 bellen met NL over de planning. De backpack gaat vooruit dat is prettig en ik moet wachten omdat er nog wat was. Dus wachten maar weer. Om 10.00 komt er een andere vrijwilliger aan en die legt uig dat de pastoor graag me wil uitnodigen voor het oogstfeest en communie van een paar kinderen. Bij woord kinderen ben ik uiteraard om. Alles uiteraard in het Noors maar ze benoemd me nog wel even. Wat ontzettend lief is. Maar zo niet nodig.

Na de dienst praten de pastoor en ik nog even en ik krijg te horen dat er nog een verrassing staat te wachten. En voor staat een auto klaar. Ik stap maar jn en we rijden hup zo weer de bergen in. Eh...dropping? Maar nee, het dorp krijgt een eigen waterkrachtcentrale en dat wilden de bewoners me echt laten zien voor als!! ik volgend jaar terug ben/kom het in werking kan zien. En hup we rijden terug naar de route. Ik loop en de backpack gaat vast naar de accomodatie. Een 84 enkel Noors sprekende vrouw.

Het is echt prachtig onderweg. De natuur is echt ongelooflijk mooi. In de ochtend was het nog miezerig maar ineens klaarde het op en ik loop in een half zonnetje rond. Het klimmen en dalen is uiteraard weer aan de orde van de dag. Nog even volhouden want na deze stop nog 72 km te gaan. Dan nog enkel Golden, Vilkhammer en..... Trondheim.

Bij de accomodatie aangekomen ben ik echt stuk. Niet slapen en de echt veel te korte nachten breken me op. En ik voel me al sinds paar dagen niet echt fit. Tot nu toe heb ik de ziekenboeg nog achter me weten te houden dus nog even volhouden.
Bellen met NL want nu eind komt is, het echt zoeken naar een vlucht en raar maar waar komen er achter dat de vluchten op moment schrikbarend duur zijn. En over 1, 5 week 50% of zelfs nog meer verschil zit. Maar goed, de prijzen voor overnachten stijgen weer schrikbarend snel. Pelgrim zijn is hier nu niet bepaald een pretje meer. Want door het vele akkerland kan je vaak niet de tent even neerzetten en het aantal tent plaatsen is zeer beperkt. Straks helemaal als je aankomt in Trondheim. Maar goed we zijn nu al zo ver dus kwestie van op naar de finish.

Om 22.00 val ik letterlijk om van de slaap. Ik ga dus bedje in mensen. Slaap lekker allemaal en morgen weer verder.

21-9-19 Dag 34 van de reis

Dat was echt een goede nachtrust. Buiten stormde het maar ik sliep aan de achterzijde. De wekker stond vroeg en ik ben net voor de wekker wakker. De jongeren echt ik heb ze zo goed als niet meer gehoord. Ze hadden lol en daar gaat het om maar 22.00 echt stipt stil. En ook bij wakker worden ben ik versteld over hoe enorm stil ze zijn een goede nachtrust. Buiten stormde het maar ik sliep aan de achterzijde. De wekker stond vroeg en ik ben net voor de wekker wakker. De jongeren echt ik heb ze zo goed als niet meer gehoord. Ze hadden lol en daar gaat het om maar 22.00 echt stipt stil. En ook bij wakker worden ben ik versteld over hoe enorm stil ze zijn.

Ik pak de backpack weer in en maak me op voor mijn laatste klus. De aardappels schillen. Ik tref de eigenaren aan bij hun ontbijt en zeg later wel terug te komen maar nee niks ervan, koffie en zitten. De vrouw zegt gelijk dat ze overlegd hebben en dat ook gezien de storm van de avond ervoor zij niet weten hoe het pad er nu uit ziet. Maar dat ze hebben begrepen dat de paden spekglad zijn geworden en aangeraden word om de fietsroute te nemen. En dat mijn backpack onder geen beding gedragen zal worden. Mijn been en enkel moeten herstellen en helaas hoe goed ik ook maskeer hebben ze me door.

De backpack gaat met de auto en ook ik heb geen enkele keus dan instappen. Maar dat vind ik echt teveel. Het compromis is dan ook om een stukje mee te rijden tot zij vinden dat het weer veilig is om de route te volgen. Daar kan ik mee leven. Nooit de fout maken om niet te luisteren naar de lokale bevolking zelfs niet als om deze wandelreis gaat want zij weten echt precies wat, wanneer en vooral hoe verraderlijk dit landschap kan zijn. En geloof me, kom hier niet voorbereid en je zal het weten. Zelfs in de zomer valt hier soms sneeuw terwijl het dag daarna 18 graden kan worden. We praten nog wat over de geschiedenis, over waarom zoveel Nederlanders op moment massaal naar Noorwegen en Zweden emigreren, enz. We ruimen het ontbijt daarna even gezamenlijk op en ik bel terwijl ik wacht op mijn klusje met NL nu het nog kan want internet en telefoon kan onder omstandigheden lastig worden komende dagen.

Ineens zie ik een mooie grote zak aardappels voorbij komen dus aan de slag. Voor 70 mensen aardappels schillen is echt best veel. Maar goed ik onderga het en er zijn echt minder leuke klussen. In de tussentijd is de vrouw druk met het snijden van alle andere groenten en vlees. Dus we kletsen nog heerlijk door. Ik bedenk me ineens dat ik echt nooit had gedacht zoveel goeds in de mensen te mogen ervaren. Maar deze reis is zo bijzonder. Zo warm, zo helpend. Nee, niet iedere pelgrim zal het zo ervaren maar goed iedereen weet waarom ik loop en dat lopend vuurtje verspreid zich nu ook over Noorwegen. En nee, het is ook niet niks en nee, het is ook echt slopend. Mijn PTSS zit me echt nog steeds dwars en ja ik barst soms om domste zaken in tranen uit. Maar het is goed. Schamen doe ik me niet meer. Want het moet er uit. En loslaten is niet leuk.

Na het schillen bel ik nog even met NL wat we gepland hebben en ook is het nu zover om te zoeken naar een vlucht terug naar Nederland. Wetende dat de prijzen echt tijdens boeken in de app gewoon omhoog kan gaan. Dus hoe eerder hoe beter. Maar dat houd ook in dat er een vaste datum komt. Het is niet anders. Nu is het tijd en dus plannen. Uiteraard zit ik nou net in gebied waar ik echt nog blij ben als ik kan bellen. En heel heel af en toe zelfs internet op kan. Dus of deze blog er ook vandaag op komt weet ik niet al doe ik mijn best.

De rit duurt gelukkig maar kort. Want ja idd naar de top is echt waanzinnig mooi en ohja ik heb eindelijk mijn moose gezien yesssss. 3 stuks. Uiteraard nog geen 30 seconden na we gingen rijden. Maar gezien is gezien. Op de top stap ik uit. Het weer is helaas slecht. Vieze echt miezerige nevel oftewel wolken. Dus je telefoon even pakken is echt geen doen want er is alleen nevel en niets te zien. Dus ik wacht tot we wat gedaald zijn en zie ver voor me dat het lichter aan het worden is. Als ze in Noorwegen zeggen het kan wat dalen dan weet dat je als niet Noor dat moet zien als je gaat voor Nederlandse begrippen echt enorm stijl omhoog en omlaag. Omhoog is echt minder zwaar dan stijl moeten dalen. Dus daar gaan we. Afdalen is echt je rust nemen en niet denken ach loopt lekker snel zo want dat is 1 km leuk maar na 5 km dalen denken je benen daar heel anders over. De omgeving is prachtig. Het is zo vreselijk jammer dat foto's niet de echte dieptes weergeven en maar klein stukje laat zien. Maar wat een uitzichten echt gewoon wow. Ja het is de meest zware etappe van heel de reis maar wat is het ook wel weer waard.

Eind van de middag kom ik aan bij de kerk waar een pelgrim shelter zit. En dat voelt zo fijn. Hier mag ik bijkomen en de haardkachel is reeds aan. Nu nog kil binnen maar ik weet dat dat kleine kacheltje wonderen doet. Ik krijg uitleg over alles. De ontvangstruimte, douche, wc, slaapzaal en de keuken. Voorzien van alles en er ligt zelfs een brood op tafel. En........ijsjes in de vriezer. Dus Simon loog niet en oh ik ga er ook van genieten. Eten is aanwezig, koffie, suiker, enz. Uiteraard niet gratis en dat moet ook niet. Eten in Noorwegen kan duur zijn en de prijzen zijn zo redelijk hier dat ik mijn vriesdroogmaaltijd laat staan en vanavond aan de hamburger ga. Alweer? JA, alweer😜 🤣😂🤣😂🤣. Ik en hamburgers zijn gewoon echt vrienden voor het leven. Doe er wat patat bij en ik ben net een puppy.

Na het eten weer overleg met NL en het geen internet hebben is echt lastig dus mocht iemand denken ok ik ga het ook lopen dan echt in Noorwegen een aanrader om offline maps in de telefoon te zetten. Na het eten verveel ik me dus hey schoonmaak spullen. Ik denk kan ik na het douchen toch nog wat doen. Tot ik ontdek dat de tijd echt voorbij vliegt en het al na 22.00 is oeps.

Dus ik vind het goed. Alles is weer netjes en schoon dus tijd om zo bedje op te zoeken en morgen lekker op tijd naar de volgende accommodatie te lopen. Ook een pittig stukje maar goed elke km is er eentje dichter naar Trondheim. En vanaf morgen dan is het weer verder zoeken naar waar we heen kunnen. Daar heb ik alle vertrouwen in dat vanuit NL daar voor gezorgd zal worden.

Nu 22.30 ga ik mijn slaapzak opzoeken en morgen 8.30 zet ik de eerste stappen naar het volgende avontuur.

Slaap lekker allemaal. Het kan zijn dat ik helaas vandaag geen foto's bij de blog krijg maar beloofd dat zodra er weer echt goede internet is dan komt het helemaal goed.

20-9-19 Dag 33 van de reis

Gisteren was wennen. Want je weet nooit wat je mee gaat maken. En uiteraard mijn echt eerste lange zware hike de bergen in. Om 8.30 loop ik naar buiten en vraag of er al iets bedacht is. Ja, die zondag heeft een familie de zaal afgehuurd voor een feest. En dat moet allemaal klaar worden gezet, de zaal moet nog schoon enz. Oude gebouwen zijn leuk maar echt wat kan je daar druk mee zijn. Maar uiteraard doe ik ook extra mijn best want schoon is goed. En ook reclame. En zoals geleerd extra aandacht voor de toiletten. Gelukkig weet ik dat mijn been naarmate vordert ook steeds meer last geeft. Ben nu al zover gekomen dus no way dat ik mijn doel niet ga halen.

Vanuit NL is er druk mail aan het heen en weer vliegen maar blijft het steken bij de eerst komende stop dus dat is heel frusterend. Maar dan komt er aan antwoord. De accomodatie is dicht. Dus even voel ik stress maar laat het los ik ben al zo enorm ver. Dus ook dit komt vast goed. En ja hoor. Een uur later is de oplossing er al. Morgen slaap ik bij de kerk in nou hou je vast, Markabygda ja ja zeg dat maar eens 4 keer snel na een paar biertjes😉.  Na een mail met uitleg komt er een mail terug in NL dat ik welkom ben.

Ik regel hier meteen het vervoer van de backpack want na Simon zijn waarschuwing pas ik wel op. Hij is meerdere keren gevallen en zelfs zijn wandelstok gebroken en dat was echt hout van 4 cm rondhout. Plus zijn vetgedrukte bericht Mike do not go on the path we went back and walking the normal road. Het pad is blijkbaar een rivier geworden en spek en spekglad en enorm stijl zowel stijgen als dalen. En Simon is echt geen watje. Die heeft dezelfde instelling van doen en gaan.

Die middag heb ik vrij. Het waait storm hier op de berg en blijft maar miezeren gewoon echt nah. Zelfs de boer zelf houd voor gezien. Dus we gaan allemaal binnen zitten. Waarbij ik uiteraard de schoonmaakspullen vind dus ach ik poets er weer op los. Het is in ieder geval geregeld. Weer een stap dichter bij Trondheim. Morgen dan is het werkelijk minder dan 100km. En dat besef is zo raar.

Maar morgenochtend moet ik eerst ook voor de vrouw des huizes wat doen. En ik lach terwijl ik het schrijf. Aardappels piepen hahaha. Nee, echt 40 kilo aardappels schillen. Echt geweldig. En dan is het hup. Op naar de volgende stop. Nog verder en nog hoger de bergen in. Morgen dan bereik ik ook het hoogste punt. Vanaf dan is het dalen naar de kust. Nouja dalen dat is dus op en neer maar niet meer zo extreem. Klein nadeel is dat het aantal accommodaties even lastig zoeken en vinden is. Maar goed ik heb de tent en ook die zal ik vast echt nog wel gaan gebruiken. Iets wat ook best fijn is. Gewoon hup laten vallen. Je tent opzetten en genieten van alles om je heen. Eerst straks de natuur weer in. Dan zijn er weer mogelijkheden en vast ook prachtige plaatsen.

Om 20.30 een enorm kabaal. Er komt een enorme groep jongeren binnen en yup je bent jong en dat zal je laten horen. Het hoort er gewoon bij. Al is op zo een moment prettig als de muren wat dikker zouden zijn. Of in ieder geval er iets meer geluidsisolatie zou zijn. Al zal ik deze ene nacht vast wel overleven.

In de tussentijd probeer ik mijn gehakt groente potje en echt ik kan er niets aan doen maar dat ene merk heeft volgens mij maar slechts een paar ingrediënten en door verhoudingen wat aan te passen heet het chilli, nasi, gehakt groente potje, of wat ook. Maar ik beloof de smaak ik gewoon zelfde. Wat je ook neemt. Maar ben er bijna door. Nog 3 en dan nieuw merk en zo benieuwd. Tot nu toe pas 1 keer gedacht ok dit is nog in te nemen.

We gaan dus gewoon morgen verder. Nog verder naar het zuiden en de voorspellingen zijn redelijk. Nog dag minder mooi, dan minder warm maar de zon komt terug. Zelfs heel heel misschien een mini nazomer. Nouja op zijn Noors dan dus niet denken aan 20 graden maar 12 overdag en tja helder dus koud zodra de zon onder is.

De jongeren zijn voor een nationale hardloop wedstrijd hier. Dus echt stipt 21.00 is het stil. Gewoon echt alsof er niets of niemand meer is. Zal vast bij opstaan wel weer komen maar ach dan moet ik toch aan de aardappels.
Uiterlijk 10.30 dan is het klaar en vertrekken we weer.

19-9-19 Dag 32 van de reis

Zo blij dat ik deze nacht zo door kon brengen want helaas ook deze keer weer enorm kort geslapen door vernieuwen van de Fentanyl. Om 1.30 ben ik ergens in slaap gevallen en 5.00 ja hoor wakker. Dan is het wel zo fijn om ergens te zijn waar je ook niet anderen tot last bent. Of je ongemakkelijk voelt. Raar maar waar raak je vreemd genoeg wel besef van tijd en dagen kwijt maar ook is je wereld opeens heel klein. Geen nieuws, geen krant, enkel wat is er die dag te lopen of te doen en dat is het. Terwijl ik ook echt wel weet dat de wereld door gaat, dat ons kabinet vast en zeker bergen beloftes heeft gedaan waarop we allemaal nu al weten dat beloftes niet beloftes maar pogingen zijn. En vreemd genoeg kan het me ook niets schelen. Vreemd genoeg zie ik nu eigenlijk meer dan ik ooit gezien heb. Dat de herfst ondanks de kou, regen en wind super mooi is. Dat elke bocht, elke Heuvel nouja ok nu in Noorwegen echt wel berg en elk dal zoveel moois geeft.

Maar goed vanaf 5 uur wakker is geen pretje. Ik woel en probeer echt nog te slapen maar vergeet het maar. Dus maar lezen. En in de hal een thee gehaald onder het motto als dan toch niks gaat worden dan in ieder geval maar comfortabel slapeloos zijn. Wat ik geslapen heb was in ieder geval wel echt enorm fijn want wat een heerlijk bed. Ik neem een warme douche, ontbijt en maak een klein maar wel heel veel calorieën lunchpakketje en wat vliegt de tijd dan ineens.

Om 10.00 geef ik de kamer sleutel af en vraag of Heidi er toevallig al is. Helaas nog niet maar ik heb op het kamerformulier en ook aan de receptie door gegeven om haar en enorm te danken en uiteraard ze ten alle tijde mij kan bereiken. En dankbaar ben ik haar en de St'Olavsleden echt enorm. Dan is het zover. Ik koop nog een ponsjo want mijne zit helaas nog in mijn backpack en vertrek. Weer op weg. Nu op naar Trondheim. Het lopen gaat ondanks alles redelijk en het is ondanks de temperatuur door de luchtvochtigheid echt aangenaam. Dus ineens sta loop ik in Verdal. Maar zo ineens op een echt cruciale rotonde is alle markering echt weg. Extra vervelend als ze ook nog eens aan de weg aan het werken zijn en feit dat Engels hier aan deze kant zo blijkt minder vanzelfsprekend is dan in Zweden. Na alle kanten een stuk te hebben gelopen pak ik Google Maps er maar bij en het adres van de accommodatie. En ik gok op de route die het dichtst bij het aantal km zit die ook de gekregen kaarten aangeven. Nou, eh hmmm helaas. Dus 50% van de weg op verkeerde traject gelopen maar echt geloof me het was er niet minder mooi om. Ook al was het klimmen en nog eens klimmen. Ergens op de top zie ik ineens een stempel kastje dus hey ik ben niet alleen goed maar ook nog eens precies op de juiste plek. Op dat moment dacht ik al goed op te hebben gelet om echt de mooiste foto's te maken maar ik draai me om en mijn mond valt open en ik ben zo ik dat ik geen kunstgebit heb want anders had die al klapperend zo weer dal in gerold. Wat een uitzicht. De bergen, het fjord, de stad echt gewoon sprakeloos mooi. Ik zat te denken om even op het bankje met tafel te lunchen maar hmmm nee, voor mij echt veel te dichtbij en als ik goed begrepen heb van de toeristeninfo ook verboden is er een jager het ene na het andere schot aan het lossen en zonder gekheid meer dan 100 meter zijn we niet van elkaar verwijderd. Dus ik besluit lekker door te stappen.

Het is echt klimmen en dalen vandaag. Zelfs een deel bos weer in waar gezien de modder en het pad meer op een beek lijkt dan pad voor iemand met backpack rondweg gevaarlijk kan zijn. Want het is spekglad. En ook nu kom je eigenlijk nog geen 500 meter verder weer op dezelfde weg uit. Dus mooi ja, heel goed oppassen absoluut ja. Om me heen zie ik regen overtrekken maar zelf maar 5 minuten echt regen gehad. Dus ik geniet gewoon. En bijt lekker door de pijn heen. Weer over een berg en ja weer zo echt zo mooi.
Grappig is wel de km bordjes. Want eerder kwam ik toch echt een bordje tegen die totaal andere getallen aangaf dan die voor me neus verschijnt. Trondheim 119km en ik denk eh hmmm ik had gisteren een foto geplaatst van een steen en daar stond toch echt 119 op. Maar goed houd het ook weer spannend.

Na een mooie boerderij gaan we weer een klein pad op naar een ruïne. Een oud klooster dus ik weet weer genoeg. Dit gaat weer een glibberpartij worden en ja dat was het. En wederom blij dat ik niet iets op de rug heb. Wat trouwens echt problemen zou geven want pad is compleet geblokkeerd door bomen die over het pad liggen en ik moet bukken om verder te komen. Bij de grootste zo diep en alles zo smal dat ik er nooit door had gekomen.

De omgeving echter is weer van extreme pracht en praal. Naast me een prachtige beek met snelstromende water en dan ineens een brug van hout maar vanwege zijn simpele vorm gewoon mooi. Over de brug het klooster. Men is er druk mee bezig dus helaas vanuit welke hoek ook geen mooie foto op moment. Dus ik loop verder. Op dat punt kan je kiezen tussen de kust route of het binnenland. Maar voordeel is wat je ook kiest de accomodatie ligt heel fijn 800 meter afstand. Dus je kan er alle kanten op.

Dan kom je aan en echt wat heerlijk is dat. Alles is zo uitnodigend. De eigenaar en zijn vrouw vertellen me meer over het huis, locatie enz. Tot ineens er een auto aan komt en de man zegt ohja er komt een monnik vandaag. Hij loopt naar het winkeltje wat ze bij de accommodatie hebbenet eigen producten en uiteraard ook voor toeristen. Ik hoor wel woord pelgrim en Holland maar versta de rest niet helemaal goed. Maar de monnik zo versta ik wil me best ontmoeten. Zij naam blijkt André en hij komt uit Frankrijk. Het klooster is heel iets hoger de berg op. We praten over de reis, waarom en uiteraard ook over Silas. Waarop ik ook uiteraard weer huil en de monnik mijn hand vasthoud en zegt ik wil je uitnodigen om onze avonddienst bij te wonen om 20.15. Dat is vind ik wel bijzonder en ook omdat ze Silas willen benoemen. Dus daar vind ik hoor ik bij te zijn.

Zoals ik al zei vliegt de tijd als je tijd nodig hebt. Ben ik eindelijk net klaar met de backpack, eten maken en even snel wat drinken blijkt dat het al 19.50 is dus hup schoenen aan en de berg op. Bij het klooster moet ik naar de kapel en niemand spreekt een woord. Ik trek zoals geleerd mijn schoenen uit. Krijg een programma in mijn handen en mag plaatsnemen op een stoel aangezien staan nou niet echt wil. Laat staan op de knieën voor langere tijd. Dus nee, ik moet plaatsnemen op een stoel. En dat zonder ook maar woord te wisselen. De dienst begint en ik versta er echt geen woord van. Echt geen woord. Na de dienst verlaten de monniken de kapel en ik dacht dan moet ik ook maar nee. Monnik André geeft met handgebaren aan dat ik nog even moet blijven zitten. De lampen gaan uit en ineens ben ik er alleen. Een kwartier later sta ook ik op en zwijgend verlaat ik het klooster om weer de berg af te lopen.
  Uiteraard is het weer laat dus terwijl ik met NL aan het bellen ben besef ik me dat ik ook de blog nog moet schrijven. Dus dat eerst. Nu zo nog heel even NL bellen en dan ga ik echt bed in. Moe maar voldaan. Plus morgen zoals tot nu toe overal nog gedaan zal ik ook hier een dag helpen. Om dan overmorgen echt verder te trekken. Op weg naar de volgende locatie.

Ik zeg slaap lekker straks allemaal en tot morgen. Waarbij we gaan zien wat deze boer voor me in petto heeft.

18-9-19 Dag 31 van de reis

Het is 8.30 en de wekker is niet a gegaan. Dus hup laatste spullen in de backpack. Tot heel laat bezig geweest om te zorgen dat ook voor dit gezin het huisje echt super schoon is en ze elk moment zonder ook maar iets te hoeven doen gereed is.

Snel nog wat water koken voor een laatste koffie en ja hoor uiteraard 8.45 kom ik erachter dat ik de stekker er niet in heb gedaan. Oeps. Terwijl ik mijn laatste spullen in de backpack doe een berichtje dat Katrien er klaar voor is. Dus hup snel nog laatste check en klaar. Op naar Noorwegen op naar Stiklestad. De reis is prachtig. Maar ook wederom blijkt de beslissing om dit stuk niet in deze conditie te doen echt verstandig. Dit had niet verantwoord geweest.

We komen aan in Stiklestad, Katrien rijd meteen terug want de kleine vriend begint al wakker te worden. En ik loop naar binnen niet wetend wat te verwachten. Wederom vanaf nu is mijn reis in handen van anderen. En dat is ondanks dat ik nu dag 31 schrijf echt nog steeds eng. Gaan Silas en ik Trondheim bereiken? Ik meld me bij de receptie en ineens zie ik Simon. En samen krijgen we tranen in de ogen en klinkt stom maar we geven elkaar een mega manhug.

Iets later komt ook Heidi aan. En ik stel haar voor aan Simon en we vertellen hoe we elkaar ontmoet hebben. Vervolgens praten Heidi en ik over de reis, de mensen, de manier, mijn ongeluk(je) en de reden waarom Trondheim zo belangrijk is. Ook hier is het voor beiden even emotioneel als ik zeg dat dit mijn laatste reis zal zijn als vader en zoon. En dat ik dan Silas moet laten gaan. Heidi heeft een verrassing maar wel onder voorwaarde. Ik slaap die nacht hier in het hotel. Maar ik moet en mag dat alleen als ik de backpack achter laat morgen. Ik mag pakken wat ik nodig heb en morgen rustig naar de accommodatie lopen. Ontbijt en lunch zijn geregeld. Dan vanaf daar naar het volgende plaatsje. En ze verzekerd me dat ik Trondheim zal halen. Simon wil intussen de backpack van me proberen en ik krijg haast tranen in mijn ogen van het lachen als hij de backpack niet eens van de grond krijgt en zegt dat hij al compleet stuk is en zijn hart nu al te keer gaat zonder ook maar 10 meter gelopen te hebben. Maar ook hoeveel calorieën ik in godsnaam verbruik per dag. Nou, veel zo rond de 4000 + p/d vandaar de berg eten die in de pack zit. Ik laat een foto zien en ook hij ziet niks wat niet essentieel is. En ook dat alles ook echt ultralight is.

Een uur later is de boer waar ik morgen verblijf er en weg is de backpack. Ik heb een muts, handschoenen, pas, thermosfles, de kleren die ik aan heb en mijn wandelstok. En dat is het. Ik kon helaas niet meer uit de backpack halen want dan zou de hele receptie vol spullen komen te liggen. Maar ik vergeet mijn medicatie dus ook de Fentanyl die ik vandaag wederom moet vervangen. En het angstzweet breekt me overal spontaan uit. Ineens besef ik me dat ik me ook hier al op had voorbereid 2 pleisters zitten in mijn andere telefoonhoes dus gelukkig.

De regen houd tot 16.00 maar niet op. En ik en stilzitten hmmmm, nee geen combi. De kamer echt is zo mooi dat ik niet eens bed in durf te stappen. Ik moet echt zo mijn best doen om al die hulp te aanvaarden. Ja, ok ik doe overal waar ik ben mijn hulp aanbieden maar het is echt onvoorstelbaar hoeveel mensen mij en Silas helpen om Trondheim te halen.

Met NL aan de telefoon zijn we echt zo druk met plannen. Nouja plannen het is vanwege de wijze waarop we nu dit doen lastig te zeggen dan vlieg ik terug. Nog maar 119km en dan arriveer ik in Trondheim. En God wat zie ik daar als een berg tegenop. De drukte in. In Östersund had ik al enorme paniekaanvallen dus hoe zal Trondheim zijn? Maar goed, dat is nog 119km ver weg dus leef in het hier en nu. Op zijn vroegst zal ik pas over 10 dagen aankomen als ik dat al red.

Wat wel opvallend is, is hoe veel akkerbouw er hier is wat als je met een tent bent misschien nog wat lastig kan worden. Maar ook dat zullen we zien. Leuk is dat we allemaal Zweeds, Noors als Nederlands een bijna zelfde gezegde hebben. Het gaat zoals het gaat.

Van binnen voel ik wel de stress toenemen. Wederom weer weet ik niet wat na mijn volgende stop komt. Behalve dat er dan nog 100km tussen het ons en het eindpunt zal zitten. En oh echt al moet ik kruipen ik kom er. Niets heeft me tegengehouden en niets zal me nog tegenhouden. Ik weet dat het de PTSS is die me steeds volledig in paniek laat raken. En nee, dat is echt vreselijk. Want het maakt de herbelevingen vreselijk toenemen tot punt dat ik soms echt denk oh alsjeblieft laat dit stoppen ik ben op. Maar ik weet dat dit niet zal stoppen. Maar ik weet ook en ik voel ook dat how dichter bij het einddoel hoe meer ik besef, realiseer en ook voel dat Silas echt niet meer is. En dat keiharde feit langzaam maar zeker begint te komen.

Om mezelf weer wat op te beuren zeg ik mezelf wat te eten. En ik bestel uiteraard een hamburger maar wel een Scandische hamburger met ja ja bacon!!! Whooooohaaaaaa.
Ik eet niet in het restaurant want het is vol en genoeg prikkels voor vandaag. Ik doe het pas om 20.00 zodat ik niet de keuken nog drukker maak. Ik loop met de stok dus tja eten mee naar de kamer nee dat gaat niet worden. Nouja tenzij ik een spoor van patat mag achterlaten. 20min later klop klop en oh ik ruik het op moment dat de deur open gaat. Nee, niet de hamburger maar patat en deze keer echt veel patat.

Na het eten om 21.30 weer even contact met NL en vandaag echt 22.00 de luikjes dicht. En morgen dan yesss. Lopen. Op naar de 0 in een een ander land en met hoop ik even mooie ervaringen. Ja, ik ben er klaar voor hoe eng ik het ook vind.

Tot morgen allemaal en slaap lekker.We gaan gezellig gewoon nog even verder.

17-9-19 Dag 30 van de reis

Lekker vroeg ben ik wakker. Ik ben op de bank in slaap gevallen. Om 9.00 hadden we afgesproken bij de receptie en kan ik meerijden tot bijna het punt waar ik eerder al gelopen heb. En het weer is echt mega koud. In de regen zit zelfs sneeuw.

Ik loop echter met een smile van oor tot oor. Want ik ben weer onderweg. Foto's maken helaas ging gewoon echt niet want het regende echt te hard voor mijn mobiel. Pas vlak bij de Are kerk gaat de regen over naar de eigenlijk nog minder prettige miezer regen bah. Maar goed ik loop (helaas nog steeds met stok) en op de St'Olavsleden samen met Silas.

Het kerkje in Are is echt zo prachtig. Klein maar wat een mooi en oud kerkje. En met Stempel. Yesssss. De sleutel hangt bij de deur echt een reusachtige sleutel. En ik treed binnen. Het is echt oud. Maar ondanks de omvang echt mooi.

Ik teken het gastenboek en bel ook de dominee aangezien ze met Helene contact had gehad in Selånger en ze jammer vond me gemist te hebben. Ik spreek dus de voicemail in. En helaas moet ik vertrekken want zoveel nog te doen vandaag.
Per abuis had ik mijn handschoenen ook naar Trondheim opgestuurd dus niet slim. Bij het station zie ik een action sport dus hup snel kijken. Handschoenen en een hoody.

Na 400 meter begint mijn grijze massa bovenin ineens te werken. Eh...heb ik nu echt een hoody van €200,- gekocht? Voor de zekerheid vraag ik in een andere winkel of ik het goed heb. En yup het is zo, en geven aan het echt te ruilen voor wat goedkoper. Weer terug en nu een hoody die gewoon doet wat moet doen en zelfde warmte geeft.

Het pad loopt langs de bergen en er ligt echt gewoon sneeuw. En niet ver weg maar gewoon dat je bomen van elkaar kan onderscheiden. En er gaat nog meer vallen deze week hoor ik. Dus yup blij dat we met zijn allen besloten te hebben voor veiligheid. Ondanks dat nog steeds miezert maak ik toch foto's want kom het is prachtig. Ja, je loopt idd een stuk over asfalt en ja idd het is of kan wat vervelend aanvoelen maar echt zo goed als elke auto neemt gas terug en houd rekening met je. Dan ga je hup een parallel weg op en loop je weer heerlijk op gravel. En het is echt mooi. En nee helaas probeer ik mijn telefoon wel te beschermen. Dus niet alles kunnen fotograveren.

Om 13.30 ben ik terug en eerst opwarmen en droge broek. Wat ben ik nat want de app zei joh uurtje regen en dan droog ja ja nou nee dus. Regen en nog eens regen.

14.45 ga ik weer naar de receptie en zie ik een berichtje van Katrien dat ze me nou net om die tijd mee wilde nemen naar de waterval. Dus oh ja ik ben zo blij maar geef wel aan dat ik enkel ga als het voor haar geen probleem is. Dat was het niet dus op naar de waterval. En binnen minuten zijn we er al. Je start boven de waterval en oh mijn god echt wat een geweld en geluid. Zelfs de grond voel je trillen onder het geweld. Deze waterval kan een voetbalstadion binnen seconden tot de nok vullen. En het is echt niet te beschrijven zelfs niet met foto of video. We lopen zover we kunnen maar er ligt een boom midden over het pad. Dus helaas. Maar Katrien zegt dan gaan we nog even lekker de omgeving door. Wat me zo enorm veel moois heeft laten zien. Dit is echt een prachtig gebied. En ook het skigebied van Zweden wat trouwens ook nog eens en veel goedkoper is dan Europa en met vliegtuig zelfs onder 200,-- te bereiken is. Ongelooflijk. Maar echt de pistes en wat je ook kan bedenken is inmens. Katrien zegt dat via hun site Fjällporten men veel meer kan vinden en ook in Nederlands dus bij deze.

Ik ben even op dus trek me ook even terug. Maar het is ook zo ineens 18.00 dus eten. En deze keer pannekoeken op zijn Zweeds. Echt heerlijk met honing en sla. De tijd echter vliegt want ineens zie ik dat al enorm laat is. We spreken af morgen 9.00 naar Stiklestad te gaan. Waar we dan rond 11.00 aankomen en waar dan Heidi al zal wachten.

  Snel naar huisje en nog even contact met NL om ineens te beseffen dat ik nog de blog moet plaatsen. Dus sorry dat wat later is. Maar echt ik beloof als de foto's gelukt zijn het was en is wachten waard geweest.

Lieve volgers, ik zeg vast trusten voor straks. Morgen dan komt de blog vanuit Noorwegen. En wat kijk ik er naar uit. Dus tot morgen.

16-9-19 Dag 29 van de reis

Hoe kan een bal rollen. Ipv bij een collega van Lorainne te verblijven ben ik in Duved bij Fjälporten (weg naar de bergen) een hotel van een Zweedse man en een Vlaamse dame. En wat een warme mensen ook nu weer. Natuurlijk is het altijd weer spannend om nieuwe mensen te ontmoeten. En weer uit te leggen waarom ik dit doe.

Dat was uiteraard voor beide partijen best emotioneel vooral als ineens ze voorstel om me via de originele St'Olavsleden route naar Stiklestad wil brengen. En morgen me zelfs terug wil brengen op de route om de kilometers te kunnen maken. Zodat ik ook echt kan zeggen dat Silas en ik echt de St'Olavsleden hebben gelopen. Dat straks in Trondheim Silas en ik samen hoop ik een certificaat krijgen. Van een vader die samen met zijn zoon deze laatste reis hebben gemaakt en ik hem moet laten gaan.

Om 18.00 is het etenstijd en wederom is er voor me gekookt en oh wat heerlijk Eland stoofpotje deze keer. En dan krijg ik ook nog te horen dat ze beiden vegetarisch zijn en dus dit speciaal voor mij hebben gemaakt.
En ja wees gerust ik heb een foto gemaakt.

Na het eten trek ik me terug in het huisje. Zoveel prikkels, zoveel emoties dat ik echt even me terug moet trekken. Ik krijg van mijn vorige lieve gastgezin een berichtje waar de stroopwafels liggen en oeps die zijn echt per ongeluk in de backpack beland bij verwisselen van de vuilniszak om alles onder alle omstandigheden droog te houden. En ik schaam me diep. Gelukkig heb ik drop achter gelaten.

De rest van de avond is echt typen en nog eens typen. Wat niet erg is maar ook deze keer heb ik een nacht overgeslagen en dus nu 37 uur wakker en echt op. Morgen 9.00 present zijn en oh wat gaan we morgen een echt mooie dag tegemoet. Want morgen zal ik de waterval laten zien, de bergen en ik beloof nog veel en veel meer.

Lieve volgers, Silas en ik gaan door. Ik zal zo naar bed gaan wetende dat ik NIET nu al naar Trondheim hoef. Maar naar Stiklestad zal gaan. Om zoals het moet in de voetsporen van St'Olav zal blijven lopen.

Slaap lekker straks allemaal. En tot morgen.

15-9-19 Dag 28 van de reis

Lekker vroeg weer wakker, ik pak mijn boek (op de telefoon) en voelt echt even heerlijk. Even, even denken aan niks. Om 9.00 sta ik op en ga douchen. Pepijn de gastheer is al druk bezig met het ontbijt. En niet veel later komen ook Lorainne en de kleine erbij.

Na het eten besluit ik te gaan lopen want ik wil nog zo graag en ik hoop gewoon dat ik weer mezelf fit krijg. Uiteraard loop ik met de wandelstok om niets te forceren.
Tijdens wandelen voel ik ineens echt zo een enorme aanval aankomen dat zelfs ik even volledig overrompeld raak. Want ik realiseer me ineens dat ik gezien de omstandigheden zowel mezelf als weersvoorspelling niet alleen door de bergen de grens ga oversteken. Dat zou niet verantwoord zijn. Dus hoe vreselijk ook moet ik net als de pelgrims die nu voor me lopen hetzelfde beslissen. Is het opgeven? Vals spelen? Nee, het is verantwoord bezig zijn. Punt.

Dus ja morgen op naar Duved en naar de grote watervallen. Waar ik hoop ik nog heen kan gaan. En dan dinsdag op naar Trondheim. Waar je simpelweg eerst heen zal moeten om weer naar boven te reizen en het pad te vervolgen. En of dat ook zal gaan lukken is zo afhankelijk van de hulp die we kunnen krijgen. Want idd na Duved is en hebben we enkel Stiklestad nog maar daarna is het klaar. Dus hopen en is NL enorm druk om te kijken hoe we het gaan doen.

Dat alles bij elkaar was gewoon even teveel. De druppel die de emmer deed overlopen. Deze morgen. Dus snel weer bellen met de mensen die ik vertrouw. Wat moet ik doen? Door? Stoppen? Zeggen just go for it?
Samen met NL besluiten we te zeggen let's go for it. Niets in leven heeft garanties.

Morgen gewoon eerst Duved. Dan Trondheim en dan is en gaat het zoals het is en zal gaan. Natuurijk ga ik er voor. En hoe dan ook mijn gps en mijn telefoon geven aan dat ik de 586km echt wel ga halen. Want ondanks alles blijkt en zegt de tussenstand nog steeds dat ik meer heb gelopen dan de optelsom en het overzicht in het boekje.

Maar mijn reis met Silas is nog niet klaar. Echt, en ik weet dat er ook in NL mensen zijn die me liever vandaag dan morgen weer thuis zien (en ook  paar die denken liefst nooit meer😉). Het voelt gewoon dubbel. Ik weet dat ik straks in NL de behandeling in zal moeten. Ik weet ook dat ik diep van binnen zo graag de St'Olavsleden wil afmaken (waarbij ik en ook namens andere pelgrims zeg dat het met in acht neming van de eigen veiligheid is) voor zover ik (en ook zij) dat ook maar kan/kunnen. Want de voorspellingen zijn vorst en sneeuw, wind en regen. Dat alleen doen in deze conditie is gewoon dom. Slechts 1 pelgrim gaat het doen maar deze loopt per dag 40+ km. Omdat hij niets tot nauwelijks iets mee heeft.

Goed, we gaan dus gewoon morgen Duved, overmorgen Trondheim en dan woensdag of misschien zelfs al dinsdag hup weer naar boven naar Stiklestad. Waar we gewoon maar moeten zien. Als een echte pelgrim zeg ik wat komt komt en wat niet komt nouja dan komt het maar niet. Het is niet hoever je kan lopen maar wat je doet tussen punt A en punt B. Dat gezegd hebbende krijg ik hier van iedereen positief antwoord. Nu nog zelf dat ook vinden.

Dat is dus waarom ik zeg dat ik ondanks dat ik straks in Trondheim kan zeggen dat ik klaar ben dat niet kan en wil doen. Mijn pad is nog niet klaar. Onze laatste reis is nog niet klaar. Let's just go for it. Dus nee dinsdag geen foto van mij bij het eindpunt. Ja ik zal foto's maken maar lieve volgers ik en Silas moeten door. Want deze reis pfff wat prachtig. Maar sinds we op halverwege zijn merk en is de pleister van de wond gerukt. En mijn god wat huil ik veel. En ja, wat merk ik dat PTSS een vreselijke aandoening is. Ik dacht ik red dat. Dat kan ik. Maar nee, want dankzij Helena echt wat is zij belangrijk voor me geworden en helpt ze me goed. Halen we langzaam de sloten van alles af en breken we langzaam de muren weg. Met meest belangrijke dat ze 24/7 er ook is. En niet eerder ophangt dan dat een aanval voorbij is. Maar ook eerlijk en oprecht vragen stelt en me een spiegel voor houd soms. Keihard want dan moet je wel toegeven. Moet je door de pijn, woede, frustratie en die machteloosheid. Het is mijn Zweedse rots in de branding. En echt friends for life. Tack Helena❤️

We gaan dus verder met deze mooie reis. En hup nu 22.08 het bed in. Morgen verder helpen met stucwerk en dan op weg naar Duved. Naar De Watervallen van Zweden 👍. Waarbij ik Ruben Heilo echt bij deze wil bedanken voor alles.

Lieve volgers morgen. En dan gaan we verder.

14-9-19 Dag 27 van de reis

Ik kan het haast niet geloven maar om 9.00 doe ik de ogen open. Ok, was daarvoor ook bijna 2 dagen wakker dus goed geslapen.
Lorainne stelt voor om naar de waterval te gaan en dat is iets waar ik al lang naar uit keek. Er is verder in Zweden nog een waterval maar die doet qua schoonheid niet onder voor deze.

Samen met de kleine dondersteen gaan we die kant op. Het is lekker rustig en ik heb mijn wandelstok mee. De waterval hoor je al van afstand. Maar zodra we er zijn is het natuurgeweld echt enorm en zo prachtig. Dus ik maak een enorme berg foto's. We Lopen nog een stukje verder en om de bocht is een super mooie plek. Hier komen in het voorjaar zelfs 2 watervallen samen en dat schijnt spectaculair te zijn. En je kan het ook echt voor je zien.

Het is fris en wederom regen voorspeld en ook gezien de 3 jarige maken we het niet te lang. Hoewel we wel heerlijk genieten van het uitzicht. Terwijl ik lekker verse dennenscheuten kauw met bessen. Zo heerlijk Zweden je loopt en kan gewoon eigenlijk alles vinden wat je aan eten nodig hebt als je maar weet wat je doet. Voordeel hier is dat er qua bessen niet echt veel giftig zijn

We rijden terug en in de auto valt de kleine man al in slaap. Thuis gekomen besluit ik om te gaan trainen want ik wil mijn spieren weer zsm goed hebben zodat ik weer verder kan lopen als dat echt nodig is. Dus hier de perfecte omstandigheden om dat te doen. Ik loop rustig naar het kerkje hier in Mörsil wat er prachtig uit ziet. Maar het is dicht en geen stempel. Toch kijk ik rond en vind dat ik zoveel mogelijk moet proberen en dus ook hier neem ik het St'Olavsleden pad. En eerlijk is eerlijk tot nu toe heb ik geen dag niet op het St'Olavsleden gelopen want ik loop nu een heel stuk vooruit en weer terug omdat ik zo niet gevoel heb dat ik plaatsen mis. En daar staat ineens een super leuk bekend kastje. Yes, de stempel. Maar ook een museum waar je door de geschiedenis heen gaat van het gebied. Echt zo mooi. Iets wat hier per gebied veel gedaan word ben ik wel achter.

Op weg terug bel ik met NL en nemen de dag even door. Maar ook om even een PTSS aanval te helpen afleiden. Rustig blijven, ademhaling en vooral praten. Pepijn (de heer des huizes) maakt noodles vandaag en het ruikt echt zo goed.

Die avond besluit ik op tijd naar bed te gaan. Al is het inmiddels ook alweer 22.00. Ik merk gewoon dat ik na zoveel tijd heel snel overprikkeld raak. Dat ik even me terug moet trekken. Niet omdat ik het niet prettig vind hier, want oh wat een warm gezin en echt prachtige mensen maar omdat ik even mijn eigen hoofd weer tot rust wil zien te krijgen. Waar gelukkig echt zoveel begrip voor is. En dat is zo enorm fijn. Want idd ik kan ook mee tv kijken maar op een vreemde wijze weet ik even niet om te gaan met zoveel nieuwe ervaringen. En dat uitleggen is in een blog zo lastig.

Plus ik ben zo zo moe. Fysiek en mentaal wat goed is want dat betekend dat zowel mijn hoofd en mijn lichaam werken. En zo ook herstellen. Nog 278 km te gaan. Vanaf hier en dan is en zijn we aan het eind van deze reis. Nouja, dan zijn we in Trondheim. Bloggen blijf ik in ieder geval dagelijks tot de voordeur in Nederland is bereikt. Dus daar geen zorgen om. Ik train, ik doe de oefeningen die ik van NL gekregen heb en merk dat het beter gaat. Niet super maar ja ach ik ben eigenwijs en dat weet ik ook donders goed.

Ik weet dat er hulp is. Ik weet en hoop ook oprecht dat mocht blijken dat het niet gaat dan er hulp zal zijn. Er word al enorm hard gezocht naar een oplossing voor de bergen want simpelweg is de weersvoorspelling niet goed en al helemaal niet om echt alleen deze tocht in deze conditie te wagen. Veiligheid voor alles en die afspraak is gelukkig ook duidelijk gemaakt voor begin van de reis.
Is dat niet eerlijk of valsspelen? Nee, want je loopt altijd al meer dan die 586km want je zit niet stil. Ik ben al 2,5 keer in Sundsvall naar station geweest dus nee die 586km zitten er echt al in. Dat is feit.

Nu ga ik lekker bed in. Morgen weer een dag. Een dag waarin ik heel graag meer over de regio wil weten want oh wat is hier veel gevochten. En nog zoveel te zien. Dus ja ik loop morgen echt weer de St'Olavsleden want ik en Silas zijn nog lang niet klaar.

Ik wens iedereen slaap lekker, Truste en tot morgen. Een nieuwe dag waarin we nog veel moois samen gaan doen.
En ik vind echt zo enorm mooi dat jullie zo massaal reageren en berichtjes sturen. Dank of op zijn Zweeds, Tack
🙏❤️🙏

13-9-19 Dag 26 van de reis

Om 5.30 zit ik heerlijk al aan mijn bak koffie. Vandaag is de dag dat we weer verder gaan. De backpack staat al klaar. Iedereen slaapt nog en ik heb mijn oortjes in en probeer mijn dagboek bij te werken. Het is er wat bij in geschoten de laatste dagen omdat we gewoon heel veel samen aan de keukentafel zitten en dan de tijd vergeten om vervolgens in slaap te vallen.

Ik trek om 9.30 mijn jas aan en ook Marike gaat verder. We spreken af om te kijken of we Are heel misschien samen naar Stiklestad kunnen gaan. Zij is ook gewoon goed voorbereid en heeft ook eigen veiligheid voor alles en heel belangrijk pelgrim zijn houd niet in dat je moet klappertanden in je tent of letterlijk in de stromende regen hoeft te lijden want dan pakken we de bus de grens wel over. Want in de bergen en helemaal nu zo laat in het seizoen weet je dat het echt zo ineens kan vriezen en de voorspellingen zijn voor komende week vreselijk.

Dan komt onherroepelijk het berichtje dat ik opgehaald zal worden door Pepijn. En is het een feit. We gaan verder. Maar het maakt ook nu weer het afscheid niet minder makkelijk. Ik ga de paarden nog even enorm knuffelen en stap ook gewoon door het schrikdraad om mijn lieve schat een mega knuffel te geven. Hoop echt met heel mijn hart dat ze er volgend jaar nog zal zijn. Helena en ik geven elkaar nog een mega knuffel en het is echt tijd.

Aangekomen in Mörsil stoppen we bij een prachtig mooi huis. Lorainne staat zie ik in de keuken en is druk met koken. Zodra we binnen zijn na lange tijd eindelijk echt kennis maken en ineens hangt er een 3 jarige super lief kereltje aan mijn hand. Ik kan nog net zeggen ja, lekker koffie voor ik bedolven word onder 1000 keer kijk...........en yup ook dit is waar ik echt voor leef. Elke leeftijd heeft zulke mooie momenten en koester ik en het brengt mij ook weer even terug naar hoe het was er Silas.

Lorainne heeft echt heerlijk gekookt echt alles was heerlijk. De aardappelpuree sla ik echter over maar de rest is echt heerlijk. En yup ik heb eindelijk mijn rendier gevonden🎉😁🎉. In de vorm van gehaktballen op mijn bord dus yessssss. Ik zei in NL die morgen al dat als ik er geen zou krijgen op de foto ik een jager zou vragen en er eentje op te eten. Symbolisch na ca 24 uur de exit te wijzen.

Na het eten praten we over van alles maar iedereen is duidelijk moe. Dus 22.02 duiken we allemaal het bed in. Nouja, ik moet en zal mijn blog afmaken. Nu sinds gistermorgen 5.30 op dus ja ook ik ben er klaar en vooral echt gaar. Morgen weer vroeg trainen want ik moet en zal mijn been weer in goede vorm krijgen. Niks maar dan ook niks zal me hoop ik stoppen om Trondheim te bereiken. Ik wil echt zo vreselijk graag onze (mijn en Silas)  laatste reis afmaken zodat ik verder kan. Hoe precies? Geen idee we gaan nu echt naar de grens en hoe en wat  ik weet het echt niet. Let it go.

Maar wederom vallen mijn ogen steeds, dicht dus ik zeg trusten allemaal en tot morgen 🙏❤️🙏

12-9-19 Dag 25 van de reis

22.40 ik lig in bed en niemand is thuis. Op zolder in de "woonkamer" staat een stereotoren en ik zie een Celtic cd dus yesssss Irish folk music. Ik heb mijn laatste ronde bij de paarden gedaan en lig in bed met de muziek heerlijk hard aan (buren wonen 300 meter verder) en geniet van mijn ook enorme liefde, muziek. Voor mij echt meest belangrijk in mijn leven. Voor deze reis heb ik 15000 nummers mee. En ja allemaal echt uitgezocht.

Mijn boek erbij. De wekker staat op 7.00 en dit is zowel emotioneel even slikken want paar nummers zijn qua tekst en muziek echt kippenvel en confronterend. Maar het is goed. Laat de tranen maar gaan. Want niet alle tranen zijn van verdriet. Maar ook na vanavond vol hoop, liefde en geluk.

Om 7.00 de wekker en hup tijd om wakker te worden. Bij mij echt een issue. Ik kleed me aan loop naar beneden en denk hmm als ik water uit thermoskan weer warm maak dan hoef ik niet de kraan te gebruiken. Yup, dat werkt als je ook de klep van de waterkoker open doet🤣😂🤣😂. Om 9.00 eerst de paarden ontbijt en bellen met NL om te plannen want tja morgen op naar Mörsil tijd om echt deze zo mooie omgeving en geweldige gastvrouw te verlaten. Voor dit jaar dan. Volgend jaar ook hier terug om uiteraard ook mijn vriendin te zien (mooie zwarte merrie) en meest belangrijk haar dochter.

Die dag heb ik even tijd om wat voor mezelf te doen. Heerlijk het bos in en op zoek naar dat Rendier wat maar verstopt blijft voor me. En het is koud maar prachtig vandaag. Het is droog. De wind staat goed en ik kan enorm ver over het landschap kijken. Het is zo enorm mooi hier. Dus ja, wie weet vandaag een rendier. Alle sporen zijn helaas oud dus helaas. Ik loop en loop door de bossen en moeras en ja hoor ik zie heel veel wild maar om ze op de foto te krijgen met de mobiel is echt vreselijk. Zelfs de eekhoorn bij het huis loopt letterlijk voor mijn ogen over de vensterbank en steekt me de gek aan.

Aan het begin van de avond komt er nog een pelgrim en dat is uiteraard super leuk. Helaas regent het vreselijk als ze aankomt maar ze heeft een poncho dus is in ieder geval droog. Het is Marika (Zweedse) dus ik ben echt helaas omsingeld door allemaal vrouwen. Terwijl zij eten maken en ik mijn noodles al op heb moet ik uiteraard alsnog mee eten. En gezien ik omsingeld ben doe ik maar verstandig om te luisteren. Dus ik krijg echt alles wat over is voor mijn neus.

Na het eten praten we heerlijk even weer aan de tafel. Ik vervang mijn pleister en duik zo om 22.00 het bed in. En dan morgen vroeg echt ga ik op jacht voor de laatste keer om dat gedoemde wild te zien. Al moet ik heel dag in de jagers stoel zitten.

En dan 17.00 gaan we op weg naar Mörsil naar weer liefdevolle mensen waar ik al echt naar uit kijk.

Ik zeg vast welterusten en morgen gaan we heerlijk weer de natuur in en verder met deze wonderbaarlijke reis.

11-9-19 dag 24 van de reis

 Vandaag was de dag dat ik iets terug doe voor de eigenaresse. Deze keer het verzorgen van de paarden en het huis maak ik van boven tot beneden weer blinkend schoon. En ik check het weiland wat nu leeg is op boomtakken en andere zaken die de paarden kunnen verwonden en uiteraard ook het schrikdraad want dat moet vrij zijn en goed vastzitten. De paarden krijgen als lunch wat hooi dus yup friends for life als ik aan kom met de lunch uiteraard. 2 uur later zie ik mijn kleine vriendin in het weiland liggen en nee niet op een oh oh wijze maar duidelijk zichtbaar gewoon omdat ze er zin in had. Maar goed ik trek de schoenen weer aan en ze laat me zelfs haar weiland in. Ik kniel bij haar neer en haar hele houding is net een hond. De speelmodus. Dus ineens vliegen benen en hoeven me om de oren en zeg ik even joh eh vergeet je even niet dat ik hier ook zit? En dat moment draait ze om en legt haar hoofd op mijn been. Haar oren helemaal naar voren en echt totaal ontspannen. Met andere woorden knuffeltijd. Ik aai haar hoofd, nek en schoft en ze is helemaal in haar nopjes. Na paar minuten is het genoeg en hup ze staat op en loopt met me mee. Ik kruip weer onder het schrikdraad door en geef haar nog een aai. Dat was volgens de andere dame in het andere weiland niet echt de bedoeling want die komt met de oren plat in de nek aanlopen. En ja hoor weer een potentiële aanvaring dus hup met mijn wandelstok maak ik verbaal even heel duidelijk dat er niet gevochten gaat worden. En ik stap gewoon tussen ze in en hou mijn plaats vast. Na een halve minuut hoor ik achter me voetstappen van me af gaan en ook mijn vriendin weet dat ik het meen en draait zich om. Paarden echt soms net kinderen. Maar dan wel even flink groter en echt heel veel sterker.

Het weer in Zweden en vooral als je dichter bij de bergen komt is simpel. Of de zon schijnt of het komt met bakken tegelijk naar beneden en dat in een paar minuten. Als je dat weet dan geloof me scheel je dat heel veel natte kleren. Dus ik hou de wolken steeds goed in de gaten. Al hebben de paarden de prachtige humor om juist als het gaat regenen te zeggen joh eh kan je even komen. Dus sta je uiteraard alsnog een nat pak te krijgen terwijl zij de stal snel opzoeken. Hmmmm, morgen even goed gesprek met de 3 dames voeren denk ik.

Na al die taken was het maak je schoenen weer waterdicht tijd dus hup waxinelichtje er weer bij en wrijven maar. Helaas deze keer ben ik bij een vrouw zonder föhn dus de aansteker er maar bij en heel voorzich zijn anders zijn ze een minuut waterdicht alleen staan ze dan ook in lichterlaaie. Voorzitter zijn is echter ook mailen, checken en contacten onderhouden. Wat ik die middag ook doe want naar het bos gaan zit er niet in. Ik wil de paarden niet alleen laten aangezien ze nog aan elkaar aan het wennen zijn en soms ach wat kibbelen wat echter bij paarden nou niet bepaald zonder slag en stoot gaat. Af en toe dus even streng ingrijpen om ze duidelijk te maken dat er maar 1 baas is en dat is vandaag Mike.

Pelgrim zijn is ook afscheid nemen en dat is ook nodig om Trondheim te bereiken binnen de tijd die ik heb. Maar de dochter van Helena wil me graag ontmoeten en aangezien zij alles heeft waar de stichting voor staat vind ik dat ik haar dat ook moet gunnen. Dit weekend is voor haar en haar moeder dus vrijdag zal ik haar ontmoeten maar ook helaas afscheid moeten nemen. Het is tijd en zoals al eerder in een blog aangegeven voel ik het kriebelen dus ja hoe vreselijk mooi het hier ook is en hoe enorm veel liefde er ook is zal ik verder moeten.

Ik schrijf de blog deze keer eens tijdens de hele dag want vreemd genoeg ben ik echt compleet stuk zodra het 20.00 is. En vergeet je de tijd snel als je aan het praten bent.

Terwijl ik mijn avondeten klaar zet tikt iemand op de deur en het is Helena met haar dochter. En het was zo lief en zo mooi met gebarentaal en een plaatjesboek communiceert ze. En meteen krijg ik een vraag. Het plaatjesboek komt eraan te pas en ze vraagt of ik druiven heb gegeten. Nee, wel bessen. Omdat ze ook niet een goede motoriek heeft zet ik en stoel klaar maar nee in universele taal wuift ze de stoel weg. Ze wil naast mij op het bankje zitten. En middels haar moeder als tolk, een papier met pen om te tekenen (zodat ik haar dingen kan uitleggen) praten we. En ze wil me iets laten zien boven. Dus we gaan naar de eerste verdieping. Daar staan enorm veel boeken en ook nu in gebarentaal legt ze me uit wat ze wil. Zij een boek en ik een boek wat we dan lezen en af en toe met elkaar wisselen. Uiteraard in Zweeds dus ik snap de helft maar. Van lezen komt niets terecht want ze wil ook de backpack zien en wat daar allemaal in zit. Omdat ze zoveel prikkels krijgt en ook van een verjaardag komt zie ik dat ze moe maar ook overprikkelt raakt. Helena en ik zien het beiden en het is even goed. Tijd voor haar om te gaan want ik wil geen epileptische aanval trickeren. Helena en ik geven de paarden nog een laatste keer wat hooi en zij blijft die nacht bij haar dochter. Ze geeft aan dat ze zo blij is met me. Even tijd samen met haar dochter zonder stress want ze vertrouwd me en weet dat ik voor haar paarden zorg en even echt nergens aan hoeft te denken. Ik beloof de paarden morgenochtend te verzorgen dus ze de tijd kan en mag nemen. Want dit, ja dit is waar de stichting voor staat. Ze maakt zoveel foto's maar helaas heb ik er maar 2 die ik kan delen omdat ik de anderen nog niet heb.

Nu bijna 22.00 ben ik echt zo moe. Dus ik ga zo heerlijk het bed in. Even vroeg onder de wol. Morgen weer vroeg op voor de paarden en dan als Helena komt het bos in. Nog even genieten van dit prachtige landschap voor ik vrijdag eind van de middag vertrek. Maar dit moment met dit zo bijzondere kind dat zal ik nooit meer vergeten.

Slaap lekker straks lieve volgers. Tot morgen.

10-9-19 dag 23 van de reis

Het was pleister avond en yup ik was het vergeten dus oh wat een nacht. Het was gisteren een enorm zware emotionele dag. Iets wat ik niet in mijn blog heb vermeld en eigenlijk zou ik dat niet moeten doen want open en eerlijk zou ik zijn over mijn reis. Ook in deze zaken.

Gisteren heb ik gehuild en deze keer ook echt vanuit het hart. Helena en ik waren aan het praten en ineens ging de kluis een klein stukje open. En voor de eerste keer was er iemand bij. Waarbij ze metaforisch zei: "Mijn god het is niet een heuvel aan pijn maar een gigantische berg en ik zie nu aan alles aan je hoeveel het je sloopt, langzaam de levensvreugde ontneemt en hoe vreselijk je lijd. Deze keer stop ik de tranen niet. Bergen tissues gaan er doorheen. Toen ik eindelijk weer wat rustiger was gaat opeens de deurbel en kwam er een Amerikaan aan. Fred de pelgrim uit de USA. Dus ik heb me even weer toonbaar gemaakt. Maar zoals ik al zei ik zou open en eerlijk zijn.

Die ochtend deed ik mijn zoals eerder aangegeven taak om te helpen. De trailer leegmaken want al het hooi. Moest uit de trailer naar de opslag. Dus hup aan de slag. Moe, pijn of niet hup aan de slag. Samen waren we zo klaar dus ach kleine moeite groot plezier. Zweedse vrouwen zijn echt mega eigenwijs dus yup werkt super  met deze eigenwijze oude in verval zijnde Adonis. (kuch kuch)

Ik moest beloven dat ik echt ook even zou rusten maar ik kan dat niet. Om 7.00 hoor ik Fred al naar beneden gaan dus ik kleed me ook aan en ga naar beneden. Na een half uur is hij klaar om te gaan en ik trek mijn schoenen aan en vraag of ik een stuk mag meelopen. En ja natuurijk mag ik dat. Bij mij voel ik het ook kriebelen want je wil verder en dichter naar Trondheim. Ik weet dat het nog niet kan want ik zal echt moeten herstellen omdat in deze toestand het simpelweg niet kan. Maar al moet ik kruipen Trondheim bereik ik dat verzeker ik echt iedereen. Dit is inn laatste reis die Silas en ik nog samen kunnen maken en dan zal ik met de therapie verder gaan. Nu nog 1 keer echt vader en zoon waarin ik langzaam ook mijn hart leer dat het echt waar is en Silas niet meer is.

Na het leeghalen van de trailer besluit ik dat ik eerst nog even het bos in wil want oh het is prachtig hier en de bren en elanden populatie hier is echt enorm. Dus hup hesje aan, pet op en bos in. Echt heerlijk want ik ben weer in mijn element. Dit is gek maar waar mijn passie. Speuren in het bos. Sporenzoeken, lezen en dan de plek vinden. En oh ik vind de plek want na het volgen van een spoor vind ik letterlijk tientallen sporen die op, om en over een heuvel gaan. Dus ik duik  er op af. Kijk naar de afdrukken, is het verse aarde, is er regen in gevallen, is de aarde nog nat, enz. Maar nee elk spoor is minimaal 24 uur oud of zelfs ouder. Alleen de heel smalle sporen zijn nog redelijk vers maar van niets groots dus hoogstens een konijn.

Ik loop wat verder en zie een jagersstoel dus klim er zo goed als ik kan op en plof neer. En wat een omgeving. Zo mooi. Geniet echt ook al voel ik soms een traan. Ik pak mijn mp4 speler en geniet van de muziek en alles om me heen. Ineens is het ook al 16.00. In de verte zie ik regen en ik weet genoeg. Dus hup gaan. Terwijl ik het huis nader staan de paarden al me op te, wachten. Pas als ik echt vlak bij het weiland ben wat echt zo mooi is.

Nog geen 5 minuten binnen en ja hoor regen en ben ik echt op tijd binnen. Helena en ik praten een lange tijd en eten ondertussen. De tijd gaat weer snel voorbij. Ik bel met NL, Matthijs Hoving en mijn moeder. Voor ik het weet is het weer na 22.00 en ik probeer mijn blog af te krijgen maar mijn ogen vallen steeds dicht.

Dus ik duik mijn bedje in lieve volgers.
Morgen weer een dag. De dag dat ik iets terug kan doen. Ik maak het hele huis schoon terwijl Helena werkt en ga de paarden verzorgen. Zodat zij niet die stress heeft om het tussendoor te moeten doen. Uiteraard ga ik daarna weer de natuur in. Dus allemaal de vingers kruisen voor het rendier.

Slaap lekker allemaal en tot morgen.

9-9-19 dag 22 van de reis

Na een lange avond gisteren waarin we de tijd waren vergeten en ineens het 1.30 was word ik toch om 8.00 al wakker. Ik kijk uit het raam en zie enkel mist. Vandaag een interview en naar ik vernomen heb met camera, dus ja hoor uiteraard weer een video interview. En ik en een camera is echt niks. Ik schrijf liever.

De journaliste Elin was er al vroeg en hup daar kwam de microfoon en zender en jemig ze heeft echt een halve studio bij zich. We praten eerst gewoon even wat over uiteraard de stichting, Silas en hoe kan het anders de St'Olavsleden. Onverbiddelijk start het interview dus tja de camera gaat aan en het filmen begint. Het interview zelf zal na montage een paar minuten zijn maar we zijn ruim 3 uur bezig. Eerst het zittende gedeelte, mijn backpack en wat er in zit, stuk lopen, vinden van een goede locatie enz. Echt er komt zoveel bij kijken.

Nadat Elin weg is trek ik me even terug. Ik moet even mezelf weer tot rust brengen, want mijn stress niveau ligt op strandje 10. Wat mag, want jemig dit was even best even een stap zo voor een camera te zitten. Maar ik heb het gedaan. Wanneer het klaar is weet ik niet helaas. Maar goed, dat zal vast niet lang duren.

Helena, waar ik nu ben vangt paarden op en ze heeft er nu 3. Waarvan er eentje een echt enorm groot vertrouwensprobleem heeft na jaren niet goed te zijn behandeld. Maar sinds eerste moment hebben het paard en ik een klik en dat is prachtig. Want zelf had Helena de moed al opgegeven.

De tijd vliegt hier echt en het is raar want om 16.15 eten we al en mijn besef van tijd raakt ineens nog meer van slag. Want nu met zo vroeg eten, je de tijd nog meer uit oog doet verliezen. Maar goed na een avond heerlijk met het paard door te hebben gebracht ben ik stuk. Niet gek als het zo laat was de vorige avond. Dus nu 22.15 duik ik het bed in.
Morgen help ik ook hier omdat ik wat terug wil doen. Iets wat steeds meer waarde geeft aan deze reis. En dan is het op naar het volgende avontuur want wat een reis is dit aan het worden.

Dus ik zeg tot morgen lieve volgers. Wat ben ik blij met jullie aan mijn zijde want het doet me zo enorm veel.
Tot morgen en welterusten.

8-9-19 dag 21 van de reis

De dag begint om 8.00 als ik wakker word en ik kleed me aan en eerst koffie. Echt ik ben zo niet wakker en ik ben nog niet op aarde. In de kamer zit een kleine donder die uiteraard wil vertellen. Ik zit uiteraard de verhalen van de kleine dondersteen aan te horen tot ook de vrouw des huizes wakker is en duidelijk zichtbaar niet lekker is. Ik laat de boel even gaan zodat ze even bij kunnen komen en ga voor mijn stempel nog een keer naar de kerk. Daar is nog een dienst gaande dus gezien het een mooie dag is maak ik wat foto's. En wacht buiten tot de dienst klaar is.

Na de dienst ga ik naar binnen en wederom een prachtige kerk het is zo enorm en ook hier is de versiering echt prachtig. Dus ook weer en foto. Er is nog een pelgrim Thomas die ziet mij en weet meteen wie ik ben en dat voelt echt zo raar. Hij had en zo hoor ik samen met andere pelgrims mijn video gezien. Maar het is druk en ik voel de stress dus ik excuseer me maar we delen nog wel even telefoonnummers.

Het is inmiddels bijna 13.00 dus Helene kan elk moment komen. Dus snel terug naar Mante en zorgen dat ik klaar ben. Helene komt een uurtje later aan en het is leuk om ook Mante voor te stellen aan Helene. De kleine donder geeft me nog een dikke knuffel en ook Mante en ik doen een big hug. Op naar een nieuw avontuur.

We rijden een deel van de route zodat ik de mooie plaatsen kan zien en evt zelfs nog terug kan lopen. En echt het is mooier en mooier aan het worden. Onbeschrijflijk gewoon. Dus ik hoop dat mijn foto's wat gelukt zijn.

In de auto praten we uiteraard over de reis, het doel, mijn strijd en mijn pijn. Maar ook over de mooie dingen de zaken die het zo mooi maken. Want ondanks de pijn is het ook een prachtig land vol prachtige verhalen en die verhalen hoor je van de lokale bevolking wat zo mooi is.

Nu wil het toeval dat Thomas ook hier slaapt en dat is zo mooi dat we al snel uren in de keuken praten en echt totaal de tijd vergeten. Zelfs het eten vergeten we. Maar dat word opgelost middels uiteraard knäckebröd enz. Ik geef aan dat ik nog de blog moet schrijven maar helaas ik kom er pas ver na 22.00 aan toe.
Hoe, wat en waar morgen is echt nog totaal een raadsel. Echt een pelgrim 😉. Het is inmiddels 0.22 dus sorry dat pas zo laat is.

Morgen weer verder. Slaap lekker en tot morgen.

7-9-19 Dag 20 van de reis

Nou dag 19 is zonder slaap over gegaan in dag 20 en dus erg fijn dat ik alleen was want heb deze keer echt gewoon niet kunnen slapen. Om 7.15 ben ik het echt zat. De was opgevouwen, een was gedraaid omdat ik weet dat de vrouw des huizes volgende week cursus heeft en ik kon merken dat ze stress had van alles wat nog gedaan moest worden. Dus dan help je.

De regen valt gestaag zie ik en het gaat een natte dag worden. Niet leuk maar ik ben gelukkig niet van suiker dus straks lekker deze stad bekijken. En heel heel belangrijk een leesbril zien te kopen die ik helaas bij het vorige adres heb laten liggen zo dom. Want ik zie geen steek zonder bij het lezen en schrijven. Mijn emmer (ze hebben reuzen mokken zo fijn)  cappuccino staat dampend voor mijn neus en ik hen extra paracetamol met ibuprofen ingenomen dus ach samen et de nu nog een beetje dubbele dosis Fentanyl voel ik zo goed als niks. Maar doe wel voorzichtig aan. Echter kan ik dan wel even vandaag wel iets doen. Zodra het weer wat mee gaat werken.

Wel heb ik besloten dat er ook in NL een schoenendroger gaat komen. Want wat een uitkomst is dat zeg. Geen blaren, veel meer comfort en vooral met hiken echt enorm belangrijk. En we lopen er wat af in NL met de honden. Vannacht heb ook ik wat terug zitten lezen want jemig dag 20 al zeg. Stiekem ook best een klein beetje trots op mezelf. Want 99% heb ik echt stap voor stap zelf gedaan. Samen met jullie wat echt enorm veel steun geeft en elke dag probeer ik ook echt elk bericht te lezen en op te reageren. Zelfs op het RTL nieuws komen nog steeds reacties binnen.

Ik schrijf blogs tegenwoordig gedurende de dag zodat ik niet iets vergeet. Dus nu alweer 8.00 ga ik heerlijk douchen en dan ben ik er vast klaar voor. Omdat ik richtingsgevoel van demente oude postduif heb het adres van hier in Google Maps vastgezet en op een papiertje geschreven bij me. Dus moet goedkomen. Om 14.00 is het eindelijk droog.

Maar tijdens overleg met NL en het plannen blijkt opeens dat het volgende punt niet bereikbaar is. Het is weekend en dan is openbaar vervoer zo goed als nihil. We komen een enorm stuk tekort en ineens krijg ik een enorme paniekaanval. Want morgen moet ik verder en maandag moet ik bij het andere punt zijn ivm het interview. Dus ik ben compleet even in de stress wat totale onzin is eigenlijk. Maar helaas ook dat is PTSS. Nog geen 10min later lees ik een reactie van Helene ook iemand op de route en laat dat nou net op de perfecte plek zijn. Dus snel overleg met NL en binnen half uur hoor ik dat ik zelfs gehaald zal worden.

Zij heeft een dochter die ook neurologisch niet gezond is en heel graag kennis wilde maken dus daar verblijf ik morgen. In echt een prachtige omgeving dus oh wat zal ik foto's maken zeg. We spreken af later die dag te bellen.

Ik ga hup naar het centrum want er moet een leesbril komen dus dat is echt prioriteit. Hier in Zweden is een soort action wat Dollar Shop heet. Ik kom langs de kerk waar een stempel zou zijn maar de stempel is weg dus morgen echt nog eens kijken. Daarna nog even noodles halen wat kleine boodschappen bij de supermarkt. Volgen Google bij de lidl en hup ik zet Maps op terug naar het huis. Maar echt no way dat ik daar weer naar toe tt[t[t[ word. Ships? Eh? Eh? Natuurlijk regent het ook alweer. Na wat zoeken geef ik het op. Ik ben verdwaald dus bel de gastvrouw. Gelukkig is het niet ver meer maar daar ging mijn doe rustig aan. Zei toch demente postduif.

Na telefoon met Helene komt ze morgen 13.30 en dan gaan we nog verder het land in.

Ik heb vandaag echt geloof me geprobeerd mooie foto's te maken maar het zijn er helaas naar 2 geworden. Sorry. De foto van de rune zal ik opzoeken. En wie weet kan ik morgen nog een paar mooie plaatjes schieten van Östersund.

Over uur komt de familie weer thuis en dan praten we nog even na maar duik ik ook zsm onder de wol want ik ben echt totaal op. Een nacht overslaan voel je echt wel.

Tot morgen lieve volgers en dan Gan we naar de we de eilanden op. En iets zegt me dat morgen een bijzondere dag zal worden. 😉👍👍👍

Slaap lekker straks allemal en geloof me we gaan door. Maar nu hou ik amper mijn ogen open. Tijdens typen al 4 keer in slaap gevallen 🤣😂🤣😂8

6-9-19 dag 19 van de reis

Afgelopen nacht word ik wakker en niet omdat ik niet kan slapen maar van de pijn en ik besef me ineens dat de val iets meer schade heeft opgeleverd dan ik had gedacht. Ik probeer te staan maar val terug op het bed. Denkend aan de waarschuwing die ik voor de reis al kreeg dat door mijn Fentanyl ik extra voorzichtig moet zijn omdat je pijngrens enorm hoog ligt. Hier moet ik echt serieus en verantwoord mee omgaan anders dan zal Trondheim niet gehaald worden.

Om 6.45 hoor ik de deur open gaan en het ontbijt weet ik word gebracht. Maar ik draai me nog een keer om. Een uur later stap ik het bed uit en jemig er staat me toch een enorm ontbijt joh. Verse jus,, brood met honing brie en sla, muesli met aardbeien yoghurt en 2 sneden brood met beleg. Ohja ook 2 gekookte eitjes. Dus ja echt enorm. Daar zal ik even voor nodig hebben. Bij het ontbijt zit een enorm lieve brief van Rita in een prachtig handschrift

Na het ontbijt ga ik een stuk terug en loop naar de St'Olavsbron en dan naar de kerk. Maar het is niet zoals ik me normaal voel met lopen en ik had de hoop dat het gewoon spierpijn was of stijve spieren. Maar nee de pijn neemt alleen maar toe. Dus zoals we al voor de reis afgesproken hadden bel ik met NL om plan B op te zetten. Zeg maar het blessure plan. Want realistisch zijn is belangrijk 586km zonder blessure kan je nu eenmaal nooit garanderen. Vervelende was dat ik echt voor eerst mijn telefoon ben vergeten dus dat maakt lastig foto's. Sorry alvast daarvoor

We stappen ook na medisch advies over op plan B. Dus voor het eerst zal ik noodgedwongen een stuk met de trein moeten naar Östersund. Dus die middag komt Mante me met haar kleine dochter al halen vanaf het station. Zij hebben een verjaardag dus een rondleiding in het huis. We praten nog even en nemen de must do en must see dingen door en zij vertrekken om morgen weer thuis te komen. En ik mag niets doen behalve rust nemen. Hmmm, ik en niets doen? Dat is echt zo niks voor mij. Ik kan het niet eens. Dus stofzuigen is vind ik wel minste wat ik kan doen. Met in acht neming van de privacy want dat vind ik is belangrijk.

Ik schrijf die middag een blog in het Engels voor de St'Olavsleden en plaats deze in de besloten groep maar ook op de openbare Facebook pagina van het pelgrim centrum. Want Helene wilde dat graag. Waarin ik mijn pelgrim ervaring deel en ook hoe het is verlopen want jongens ik zit echt nu gewoon diep in Zweden.

Nadat bekend is geworden dat ik geblesseerd ben komen er berichtjes dat ik weer ergens welkom ben en mag blijven bij mensen tot ik hersteld ben bij hen thuis. Ik kan helpen met een verbouwing van de slaapkamer maar enkel als het gaat. En ze willen me halen en brengen naar de etappes die ik gemist heb zodat ik die zonder backpack kan lopen en zelfs als dat in kleine stukjes zou zijn dan ook geen probleem.

Tussen hen en hier zit nog een aardige afstand waar we gelukkig grotendeels al plekken hebben maar ik en uiteraard NL nemen in dank het aanbod aan. Mijn reis zal dus gelukkig gewoon verder gaan. Al is het even aangepast. Maar goed ook dat hoort bij het pelgrim zijn. Accepteren en nemen zoals het is.

Omdat ik de dagen kwijt ben besef ik me dat het morgen zaterdag is en niet zondag. Dus morgen ga ik naar iets echt zo bijzonders. Een rune die zowel christelijk als noordelijk geloof gemixt  is. De oudste die ooit gevonden is in Scandinavië en ook op de route ligt dus uiteraard ga ik dat morgen doen. Net als heel rustig een deel van het pad hier binnen de stad lopen want er zijn stempels en die wil en zal ik krijgen.

Voor nu hang ik op de bank en om privacy maak ik geen foto's want ik vind dat niet passen. Morgen dan uiteraard wel een foto van mij en Mante als ze dat goed vind. Dan slaap ik als goed is nog een nacht hier om zondag weer verder en nog dieper Zweden in te gaan. Dit is de laatste echte stad dus vanaf nu is het steeds minder dicht bevolkt.

Daar kijk ik echt naar uit want jemig we moeten met zijn allen de watervallen zelfs nog gaan zien. De grootste waterval van Zweden en oh lieve volgers nog zoveel meer plekken die zo bijzonder zijn. Mijn belofte is dat ik zo snel mogelijk weer op de been zal zijn want geloof me ook ik vind maar niks dat ik geblesseerd ben echt totaal niks.

Maar we gaan door en we gaan verder met het avontuur. Nu bijna 22.00 lig ik plat en probeer te ontspannen. Wederom emotioneel best rotdag maar gelukkig leer je het masker goed op te houden. Want God wat mis ik mijn liefde van mijn leven.

Morgen dan gaan we gewoon fris hier jullie de wonderen laten zien dat komt goed. Slaap lekker allemaal. En voor wie denkt ik wil meer lezen, ik heb ook een Engelse blog geschreven welke op de sites komt te staan.

Tot morgen lieve volgers en zoals beloofd wat foto's. 🙏❤️🙏

The pelgrim,
Starting out from Selånger after a long talk with Helene we talked about the journey, faith and life. She blessed my journey as well in being a pelgrim as in my fight with PTSD after losing my only son last year. A special woman she is. Kind, open, caring and loving. Never will I forget her.

My journey started well, let's say different, after a bad fall in the ditch beside the road hurting my right foot and so it seems a mussel in the upper right leg. But I walked and I loved, I have screamed out my sons name in the mountains and died a little after having to admit he is really gone and never I will be able to hold him, hear him or talk to each other again. That hurts so badly and there I was, alone in a land I don't speak the language and all alone with my big backpack and physicall and mental pain. Knowing I have to go on.

But after that moment on the mountain something did change, no not my hurting and pain that still is a long battle but my journey did take a, whole turn. As I walked into Bräcke I came to the church. Beaten and so tired after a long hard walk. I walked down to the little building and the priest and I talked. Again about life and all other things like the part that believing in the good has a downside because you have to believe in the bad as well. And God tried to save my son but just ad in life. You can't win every battle. We talked and he asked where I had to go. As I showed it, he said I know that person and wait let me help. He gave me directions and I went.

As I said I was hurt and just as I almost left the town behind me, a man is sitting in the front yard and I ask him if I am on the right way. He looked at me and said I'll take you there. There was no discussion. The backpack went in the trunk and up we go.

I did stay with Thord wich has a B&B on the St'Olavsleden. I could sleep there and I said thanks all the time and than asked can I do something for you? And yes I could. Cleaning up his working area but I didn't think it was enough. So I cleaned the area and the yard. Still not satisfied, I fixed his front steps, cleaned the whole B&B from top till bottom. And the next day when he came home after a night of sleep we talked. He was so proud of everything he hugged me and we stayed up to late, but that's life to.

The next stop was Camp Viking and what would be only a night became a few days. There was enough work to be done. Painting, cleaning and so on. Like at Träporten where I made sure the stuga was as cleane as it could be. And it was and still gave so much love and warmth. I eat with them, we talked and just like at Thord made a promise that next year I'll come back and help fixing what needs to be fixed.

The priest at Börgsjo was right, being a pelgrim is not the walking. It's what you do and how you do it. Helping where you can and give where you can give. And receive good in return. That's a pelgrim in heart and spirit. Not the path, but what is in between. Helene said I would change people, but in fact the path changed me. My medical state :  I should stop, but no way I am giving up. The journey you can change by choosing and accepting that you can't walk for a while but can go on.

And that is what is going on right now. Just today another family asked come and stay. Let us help you and if you can help us rebuilding a bedroom. Stay as long it takes to get well and eat and sleep here. And again I think yes, this is why I am here. To heal, to help and to make friends for life. Will the journey have some bumps allomg the way? Yes, of course but I am sure and just hope people now know I will help where I can, so I can do good.

Now I am in Östersund and sleep with a family that just took me in and made me feel welcome. Tomorrow they come back and we will talk and than Sunday it's of to a new place with new wonders. So please if you read this and I am on your path, know I help in any way I can. I just ask one thing a roof above my head and nothing more. I want to leave good behind, heal myself as far as it can, but also meet people who I can learn from and just be the pelgrim.

Thank you all for making it this far. It means the world to me and our foundation. Where every child's life counts. I hope I can meet a lot more people along my way to Trondheim. Just sent a message please and let us be friends and show there is good in each and everyone.

Thank you Helene for your blessing at the beginning of thhis journey and we will meet again next year that is a promise I make. 🙏❤️🙏

5-9-19 Dag 18 van de reis

Het is 6.15 en spontaan wakker geworden. Strompelt echt uit bed en zet snel een cappuccino want ik moet wakker worden. De backpack staat klaar. Tent hangt er goed op en nog even en dan is het ook hier afscheid nemen. Maar eerst douchen wat nog wel even kan want 9.30 melden en dan overleg hoe laat we vertrekken.

Elk afscheid is toch best een momentje en eerlijk is eerlijk Petra doet zo enorm veel qua helpen plannen dat het wel even slikken is. Niets ten nadele van allen die ik heb mogen leren kennen laat dat duidelijk zijn. Maar Petra zal zich blijven inzetten om te helpen iets wat weet ik in NL echt zo vreselijk veel betekend. Het is echt zo slecht weer. En Petra vraagt of ik alsjeblieft nog iets kan doen en uiteraard wil ik dat. 2 huisjes en de receptie/restaurant even de vloer weer dweilen. Dus aan de slag en de regen echt is onverbiddelijk en komt met emmers naar beneden. Zo blij dat ik vandaag niet loop. Al kriebelt het wel hoor.

Die middag bereid ik me voor op het onvermijdelijke want ik zal weg moeten punt. En dus stel ik 17.30 als grens. Dan moet en wil ik echt weg. Anders word het echt te laat. Immers morgen is het verder en moet ik op tijd voor het interview zijn in Östersund zijn. Het is de warmte van de mensen die elk afscheid bijzonder maken. 

Om 17.30 is het zover en jemig we knuffelen er wat af. Maar ook alle anderen die helpen op de camping. Stuk voor stuk handen schudden en een knuffel. Het is zo vreemd. Waar ik 3 dagen over zou lopen doe ik in nog geen 20 minuten. Maar laat duidelijk zijn ik loop morgen echt nog een deel terug.

Mijn chauffeur maakt 2 verkeerde afslagen en dat is echt geweldig ook dat maakt het mooi. Maar ik zie een bordje van de St'Olavsleden dus zeg nee joh het is hier. En terwijl we er staan gaat de deur ook open en u a hoor daar is Rita. Een ook super warme persooijkheid die meteen me mijn plekje laat zien en wow het is zo zo mooi. Morgen kan ik de backpack er laten staan want ik wil nog een stuk terug lopen om bepaalde dingen toch te kunnen zien. Rita zit vlak bij het station. Echt nog geen 15 minuten lopen en hemelsbreed 200 meter. Helaas loopt de weg naast spoor dood dus ach iets omlopen. Vanuit mijn huisje kijk ik wederom over een meer. Maar besef me ook dat ik nu echt tussen de meren van Zweden begeef. Dus dit zal en is wat ik komende tijd zal zien en waar ik ook tussen loop en slaap.

Bij de rondleiding krijg ik te horen dat er avondeten straks komt en morgen er een uitgebreid ontbijt klaar zal staan op de tafel beneden. En wederom ben ik perplex. Bied ik ook hier meerdere keren aan dat als er ook maar iets is wat ik kan doen men me dat moet zeggen. En ze ging er over nadenken die nacht. Blijkbaar zal ik eerder rust krijgen dan wat te doen.

Om 19.00 echt klokslag eten pasta met paddestoelen en watermeloen. Een lokaal biertje en als toetje ijs met rode en zwarte bes. Het hoofdgerecht is echt zo enorm veel dat ik bijna schamend alles uiteraard wel netjes leeg bord terug breng en zeg dat enkel bessen meer dan genoeg is. Nog meer en ik plof. Dus hup terug naar het huisje en ik ben echt ineens zo vreselijk moe. Er staat een bank en echt terwijl ik op zit denk ik oh oh ik val zo in slaap en dan vinden ze me hier slapend op de bank.

Het is wel echt koud. Gelukkig is er en verwarming maar die lukt het niet om de kou te verdrijven. Wat niet gek is want ik kijk overal door de kieren gewoon naar buiten. Het is een echt prachtig oud boomstammen huis waar de kieren zijn gevuld met mos. Helaas mist er hier en daar wat mos en het kozijn is niet echt sluitend aan de muren maar oh wat heeft dat zijn charmes.

Ook hier krijg ik de melding volgend jaar terug te komen. Om dan als niet pelgrim op visite te komen en langer te blijven dan een enkele nacht. Wat een bijzondere mensen tref ik hier. En wat maakt dat mijn reis echt zo uniek. In mijn hart hoop ik dat dit de komende tijd zo zal blijven want dit is pelgrim zijn. Leren van anderen en iets unieks toevoegen aan de gastgezinnen. In dit geval liefde voor elkaar en besef. En dat zo ervaar ik waarderen ze.

Morgen lekker een stuk terug lopen want daar wacht een stempel op me en een bron. Maar ook meer bijzonders. Dus ik kijk er echt zo naar uit. En dan pfff echt echt een enorm flinke tippel voor de boeg. Wederom zonder backpack maar ik heb de puf niet om die nog in te pakken. Dus morgen weer een dag. Het is inmiddels 22.44 als ik met NL klaar ben met bellen. Zoveel te regelen en echt soms is Zweden qua bepaalde zaken zo enorm ingewikkeld. Maar goed gewoon adem halen.

Ik duik hier heerlijk zo het bedje in. Lees zoals bijna elke avond nog even en dan morgen verder. Kijk er echt naar uit want de omgeving is prachtig en zelfs mensen die nu zelf een mail sturen of ik bij hen wil komen wat het echt nog meer bijzonder maakt en me ook echt diep raakt.

Ik heb vandaag helaas omdat het echt zo goed als de hele dag heeft geregend niet veel foto's kunnen maken dus sorry daarvoor maar regen en mijn telefoon zijn echt geen vrienden😉.

Lieve volgers ik wens jullie welterusten en ik dank een ieder die gisteren het gericht gedeeld heeft want oh wat ben ik daar dankbaar voor.
Morgen dan gaan we verder. Nog dieper Zweden in en daar kijk ik naar uit. Voor nu sluit ik echt doodop mijn oogjes en zeg tot morgen. 🙏❤️🙏

4-9-19 Dag 17 van de reis

Al vroeg ben ik wakker want vandaag dan is het weer zover. Het backpack ritueel begint weer en 1,5 uur later incl mijn word wakker koffie is alles klaar. Dus hup nog even het sanitaire gedeelte incl tandenpoetsen en dan op naar de receptie.

Om 9.30 komt ook Petra en ook zij ziet er zo uit als ik me voel. Kraaloogjes en nog niet helemaal op deze wereld. Dus eerst koffie. Ze gaat voor alle zekerheid bellen met de volgende stop. En oh oh ik hoor dat er iets niet helemaal goed is. En idd de man van de volgende slaapplaats is echt ziek dus helaas moeten ze afzeggen. Petra voelt zich enorm schuldig maar ik zeg dat is nu eenmaal ook pelgrim zijn. Soms zal je dingen niet in de hand hebben.Voor mij is deze reis niet alleen het lopen. Maar ook het vreselijk dal waar ik door moet. En ik beloof iedereen dat is iets waar ik me ook echt in bevind en de bodem nog niet heb bereikt. Maar het is meer dan dat. Het is ook dat ik goed wil doen. Iedere stop begint bij mij hoe moe en kapot ik ook ben met: "Mike hey hey, en is er iets wat ik voor u kan doen?" Van huisjes schoonmaken tot schilderwerk, herstelwerk en ga maar door.

Stapje voor stapje dat is het motto waar ik altijd al mee leef. Druk maken om waar je wat aan kan doen en loslaten  waar je niets aan kan doen. Dus dit nieuws laat ik dan ook los. Want het is zoals het is. En ik weet dat Petra morgen een schoolreis op vakantie krijgt dus ik zeg dat ik mijn schilderwerk zoals beloofd zal afmaken en dan de huisjes zal schoonmaken zodat dat morgen geheel klaar is. Zij zegt joh ik wil u zo graag helpen en ik wil u ook al zegt u nee morgen met de auto naar Pilgrimstad brengen. Vandaar kunt u het stuk naar Resvund nog terug lopen en dat regelen we allemaal dus geen zorgen. Maar zo zal het gebeuren en er is geen nee mogelijk. En ik denk aan de woorden van de kapelaan in Borgsjö: "Vergeet nooit de St'Olavsleden is niet het lopen maar de reis wat belangrijk is en de werkelijke doelstelling. Het ontmoeten van anderen en het verwerken of tot uzelf komen. Dus laat soms los dat lopen verplicht is maar concentreer op het goede wat u kunt doen onderweg en het goede wat u zal ontvangen." En zo is het ook. Deze tocht loop ik omdat ik straks hoop ik in NL geholpen kan worden omdat het helaas niet wilde lukken omdat mijn hart onder geen beding de feiten onder ogen wil cq kan zien.

Deze blog is dan ook eens anders en sorry daarvoor maar ik wil ook aandacht schenken aan het doel waar ik dit voor doe. En dat is kinderen, kind eren die ziek zijn en jaarlijks velen sterven omdat we ze niet kunnen helpen. Kinderen die ziek zijn en waarvan ouders voor de meest onmenselijke keus komen te staan, namelijk opgeven en dus je kind verliezen of doorgaan wetende dat het een lijdensweg zal zijn en worden. Dat lijkt een ver van mijn bed show maar jaarlijks is dit helaas een onverwachte diagnose die veel kinderen en ouders helaas krijgen. En er is geen stichting voor tot nu dan want daarom zijn we er. En als dat zelfs maar 1 kind zou redden geloof me dan zal ik zo enorm dankbaar zijn. Want hoe enorm ik al die goede doelen en al die aandacht aan de vreselijke ziekte Als ook steun denk ik jemig jaarlijks sterven er meer kinderen aan ook vreselijke aandoeningen en daar is of geen aandacht voor of tot op heden geen mogelijkheid tot steunen geweest. Nu wel en dus vraag ik uit de grond van mijn hart als vader die helaas aan de verloren kant staat help. Help ons om daar iets aan te doen.

Nee, ik loop niet in mijn naakte lijf deze tocht en dus nee ik besef me dat de media het niet bijzonder genoeg vind. Maar ik loop dit niet omdat ik elke dag zo uitkijk naar die backpack want echt de last is zwaar. Maar niet zo zwaar als die kinderen het hebben. Niet zo zwaar als hulpverleners met Ptss het hebben die wel dagelijks voor ons klaar staan. Daar doe ik dit voor. Elke stap, elke dag, ieder uur sta ik stil bij dat rijtje. Waar ik helaas bij hoor. Want ook ik ben niet gezond. En toch ga ik het doen. Omdat ieder kind zo belangrijk is. En ik middels mijn blogs wil laten zien dat de pijn echt niet te beschrijven is. Want meer dan, 100 keer je kind gecremeerd zien worden in kleur, geur en geluid echt geloof me dat doet zo vreselijk (andere woord maar verwijderd) zeer. En ik wil samen met het team en zo hoop ik echt met al jullie hulp zorgen dat we een verschil gaan maken.
En dat wilde ik echt even kwijt. En ik hoop echt dat deze blog gedeeld zal worden op welke media ook op welke wijze ook.

Maar goed ik heb dus simpelweg geen keus gekregen en tegen een vrouw in gaan dat is echt bij voorbaat een verloren strijd. Dus morgen Pilgrimstad waar ik bij een kunstenaares zal blijven (en deze, keer echt 1 nacht) en dan op naar Östersund waar ik een interview heb. En bij Mante verblijf waar ik ook echt naar uit kijk.

De middag gaat rap voorbij. De huisjes zijn zo klaar en ineens besluit ik dat ook soms je aan jezelf moet denken. Dus ik vraag of het goed is of ik die middag even met de kajak het meer op mag. Uiteraard en met de mededeling dat ik weet waar alles staat dus gewoon moet pakken wat ik wil en doen wat ik wil doen ga ik na mijn laatste huisje hup zo de kajak in. Echt heerlijk. Het meer is gigantisch groot en ik heb niet eens door hoe ver ik ben tot ik opeens denk hmmm de overkant is we heel dichtbij. Maar wat een uitzicht zeg. En ik besef me opeens dat dit 1 van de weinige keren is dat ik na Silas me op het water bevind. Dom dom dom want hup daar gaan de sluizen weer open en dat in een boot. Daar moet je niet teveel water in krijgen dus de sluizen sluit ik (onbewust) snel weer. Richt me gewoon op de natuur om me heen. De rotsen, berghelling, dorpje aan het water en die enorme zwarte wolken die ineens over de heuvelrug en toppen deze kant op komen. Eh....slik...dat is echt zo niet aardig. Het was zo mooi weer toen ik in de kajak stapte en nu uiteraard komt er met die wolken ook opeens en wind opsteken die zo had ik niet anders verwacht niet blaast naar waar ik heen moet. Dus omdraaien en hup terug naar de steiger. Nou, de wind vond me steeds proberen te keren leuker dus dan is een grote kajak echt lastig te sturen. Maar goed inmiddels staat water al op plaatsen waar ik echt geen water had willen hebben. Toch heb ik er lol in al blijkt foto's maken onmogelijk omdat de wind sneller het bootje draait dan ik de camera gereed heb. Dus helaas. Aangekomen ruim ik netjes de kajak op en ook alle andere spullen. Weet immers de weg op terrein.

Op de veranda neem ik een lekkere cappuccino en geniet even van de rust terwijl mijn kleren drogen en dan is het etenstijd. Oostenrijkse goulash met noodles dus oh wat lekker. Wel de mededeling dat ik vanavond gewoon aan de gezinstafel moet zitten dus die boodschap is duidelijk. Na het eten help ik de afwas doen en ik vind het wel even goed voor vandaag. Dus ik waggel naar buiten en neem nog even plaats voor een laatste avond aan het meer hier.

Bij het huisje zet ik nog een laatste cappuccino en bel uiteraard nog even met NL voor de laatste stand van zaken. En ineens is het ook al 22.00 dus tijd om het bed op te zoeken. Morgen dan op naar Pilgrimstad. Waar ik echt heel benieuwd ben wie ik daar zal ontmoeten en uiteraard de omgeving daar kan verkennen zodat ik wel mijn km bij elkaar schraap.

Ik wens jullie echt allemaal Truste en een heel goede nacht. Morgen gaan we weer dieper Zweden in. En naar weer nieuwe mooie plaatsen.
Nogmaals trusten allemaal en ik zeg hopelijk tot morgen en echt alsjeblieft laat ook anderen weten dat Stichting Silas Kinderneurologie bestaat want het gaat tenslotte om kinderlevens en dat is iets zo waardevols.

3-9-19 Dag 16 van de reis

Het is 7.00 als ik wakker word. De zon schijnt en ik zie een prachtige mist uit het bos zo het meer op rollen. Dus hopende dat ik snel genoeg ben kleed ik me aan en loop naar wat mij leek de beste plek. En klik het staat er op.
Snel terug naar het huisje want het is koud.

Petra en ik hadden reeds afgesproken dat ze niet voor 9 uur aanspreekbaar was. Dus ach ik neem mijn koffie en zit nog even. En om 9.15 loop ik naar de receptie. Ze is er nog niet maar de zon schijnt en ik zit wel even lekker. De geiten aan de overkant zien mij ook dus tja knuffeltijd vind ik. Petra is ineens achter me terwijl ik nog lekker de geitjes even knuffel. Eerst koffie. Na de koffie lopen we de receptie/restaurant rond om te kijken wat er geschilderd moet worden. Voor mij was het duidelijk dus hup verf, schuurpapier en kwasten. En ik ga gewoon beginnen. Binnen 20min ben ik uiteraard overal oranje. Ik zal het ook eens een keer in mijn leven schoon houden. Maar gewoon lekker door. Alles weer mooi zwart schilderen. En na 1,5 uur voel ik al kleine spetter. De wind staat gelukkig niet aan deze kant dus zolang het kan ga ik door. Tot mijn rug ook nat aan het worden is. Opruimen en ik zet alles in het hondenhok want ach een hond is er niet.

In het huisje even bellen met NL om en de voorraden door te nemen en evt wat in volgende pakket moet want alles moet 9 dagen vooruit gepland worden ivm verzenden. Na tellen blijkt dat ik nog voor 15 dagen heb dus we kunnen een pakket overslaan. En we nemen ook de komende dagen door want het is allemaal echt plannen en nog eens plannen. Al moeten we Petra echt alle lof geven want wat een geweldig lief en prachtig mens is ze.
Zij helpt echt zo enorm goed mee. Het ontroerd me dag zelfs een paar tranen me nu over de wangen lopen uit dankbaarheid.

Ik werk in de tussentijd mijn eigen dagboek weer bij en om 16.00 is het droog dus als een malle weer naar mijn schilderwerk. Ik moet en zal het voor elkaar krijgen. Dus ik ga meteen weer verder. Het begint af te koelen en de temperatuur zegt klaar tot hier en niet verder. En ineens blijkt het al 18.30 te zijn. Die zag ik echt niet aankomen. Normaal 19.00 eet men hier. Dus snel naar binnen waar de echt kruidenlucht en etensluchten me al tegemoet komt en het water loopt me al in de mond.

Gelukkig eten we die avond om 19.30 dus snel wassen, omkleden en dan eten. En ik kies voor de bar om aan te zitten. Natuurijk vraagt men mij aan tafel maar even vind ik moet je mensen privacy gunnen en ach ik kan dan even het nieuws kijken van Nederland en wat filmpjes bij het nieuws. Maar de tijd is onverbiddelijk dus 20.45 ruim ik mijn bord netjes op en wens iedereen Truste vast.

In het huisje bel ik snel nog met NL en zeg joh ik moet mijn blog nog schrijven zeg. Dus eh ik bel wel als ik klaar ben. Vandaag dus niet veel foto's want ik ben echt zo druk geweest. Morgen 9.30 dan gaan Petra en ik even koffie doen. Dan gaat mijn backpack naar de volgende locatie en loop ik later ook die kant op. Dus lieve volgers morgen gaan we weer verder op reis. Maar ik vind dat als je ergens bent en je kan iets goeds doen dan moet je dat doen. In dit geval schilderen en wie weet wat verder in de reis ik nog zal gaan doen en vooral zal meemaken.

Voor nu Truste want ook ik ga zo echt slapen. Morgen vroeg op. Dan de backpack doen, koffie drinken en heerlijk weer op weg. Dus tot morgen waar we weer op weg gaan naar nieuwe avonturen.

2-9-19 Dag 15 van de reis

Om 6.30 veel te vroeg wakker. Het was gisteren gezellig met Tord de eigenaar en ijskunstenaar. Ik had de koffiemachine al klaar gezet en waggel slaapdronken om de knop om te zetten. Op naar de douche en het is er koud. Eerst de verwarming aan net als in de keuken. Even de kou eruit. De koffie is klaar dus hup naar de veranda en even genieten van mijn koffie en ja ja ook mijn sigaret (sorry).

Aan de overkant gaat de voordeur open en Tord roept of ik al koffie heb. Ik hou mijn enorme emmer omhoog en bevestig zijn vraag. Super, maar ik krijg wel de waarschuwing dat ik niet eerder weg mag dan dat hij me op de foto heeft gezet. En die belofte had ik reeds gemaakt. Weer binnen is de kou uit de lucht. Dus hup douchen. Echt warm en hup de kleren aan. Nog mijn mok afwassen en alles nog eenmaal nalopen. Dan is het zover. Iedere keer is het een vreemd gevoel. De backpack weer op de rug en gaan. Met mijn backpack loop ik naar Tord zijn kant en we maken en een foto voor het echt vervallen huis maar ook een foto bij de B&B. Nog een echt super handdruk en knuffel en hupik zet de eerste stappen van de volgende reis.

Het begin is heerlijk de weg gaat licht op en neer en dwars door de bossen. Maar hoe voorzichtig ik ook ben ik zie echt geen wild. Zo frusterend want horen doe ik genoeg. Maar alle uitzichten maken veel goed. Wederom zijn bankjes echt een probleem. Ze zijn er maar van die kleine normale waar je echter met een backpack niets mee kan want dan krijg je dat gewoon niet meer op. Ja, als je super lenig bent maar kom de 18 jarige flexibele Adonis nou die ben ik al jaren niet meer. Gewoon verder lopen en komt vanzelf goed. Ik maak lekker veel foto's en kom zelfs de bessen tegen die Tord me adviseerde. Ik pluk er 2 en proef eerst eens.

Ondertussen loop ik steeds dichter bij het water. En het land met berg wat ik steeds zag vertelde Tord is een enorm eiland. Kijk dat wist ik niet. Maar ik zie opeens wel dat ik naast de berg loop die ik vanuit de B&B in de verte zag liggen. Schiet ik toch aardig op. En ineens terwijl ik om een enorme bocht ga zie ik in de verte een stad aan aan het water. Helaas dacht ik dat bovenop de heuvel ik een mooiere foto kon nemen echter besloot een klein bos me die kans te ontnemen. Maar ik ben dus aan de andere kant van de berg. Wat ik me die morgen niet eens voor kon stellen. En ja idd ook zie ik soms Noorse stijl gebouwen. Wat me weer doet denken aan de verhalen van de lokale bevolking. Dat komt echter later in de reis als het echt alleen Noorse gebouwen zijn hier in Zweden.

Door de bergen uiteraard weer verder en wat is een backpack dan zwaar. Af en toe vervloek je het ding wel eens maar het is een last die ik moet dragen. Verstand op nul en doorbijten want elke klim heeft een eind. Al denk ik op dat moment dingen die ik hier niet kan plaatsen.

Uiteindelijk komt het ook weer goed. Zo raar. Je loopt hier echt van super mooi asfalt ineens op een niet eens pad te noemen paadje en ineens zo op een gravel weg. Maar ook van echt enorme bossen zo ineens een dorp in. Wat elke bocht echt weer bijzonder maakt. Maar vandaag is het vooral de kou, de wind en het enorme meer waar ik langs loop. Zo overweldigend prachtig. Een half uur later loop ik opeens op de E14 wat een snelweg dwars door Zweden is. Maar vergeet 2 tot 4 baans wegen want hier is het echt 1 heen en 1 terug met een vluchtstrook. En ik zie het bord van de deelprovincie ineens voor me. Ik bevind me bij Gällö. Nadeel van snelwegen is ze lijken kort in de auto maar loop er op en bochten lijken kilometers ver pas te beginnen en ook te stoppen. En na een uur geen bankje voel ik mijn voeten weer branden bah. Net te lang weer vandaag. Na weer een bocht zie ik een wit bord met 600 meter Camp Viking. Maar ik juich nog niet want 600 meter is 1200 stappen dus dat duurt echt even. En dan ben je er. Volgens Google tracking 17,25km dus hey toch even gedaan.

Bij de receptie eerst Engels met meisje daar. Super aardig echt waar. Ik vraag of Petra er ook is en die word meteen thuis iets verder op het terrein geroepen. Als ze terug komt hoor ik aan accent dat ze niet Zweeds is en zo blijkt ze is een Belgische. Helemaal blij dat we gewoon in Nederlands verder kunnen. We praten gezellig en ik krijg uiteraard een lekkere koffie.
Petra komt niet veel later en ze heeft het enorm druk. Dus we handelen snel even wat gedaan moet worden af. Die avond geen zakjes maar ik moet mee eten 19.00 aanwezig zijn en het gaat kip met rijst worden. Geen discussie mogelijk. Ik ga naar het huisje en ben er blij mee. Tafel, stoel, kooktoestel en 4 bedden. Klaar en meer heb ik totaal niet nodig. Er zit een vast dak op dus ben een enorm dankbaar en tevreden mens.

19.00 eten. Kip, rijst, wortel, choco mous, appelgebak (Duits dus bladerdeeg) en ik zit vol. Nog even napraten en ik ben kapot. Lekker naar bed.

Ik zeg slaap lekker straks allemaal. Morgen weer een mooie dag. Want voorlopig ga ik echt door.

1-9-19 Dag 14 de reis

Het was helaas weer Fentanyl nacht en na zo vaak goed tot redelijk te hebben slapen was deze keer het een slapeloze nacht. Na weet ik hoe vaak en lang wakker te hebben gelegen stap ik 5.30 mijn bed uit en hup koffie. En ik pak mijn eigen dagboek om verder te schrijven want in een tent of in de shelter lukte dat gewoon niet.

De verhalen van de lokale bevolking schrijf ik steeds op de achterkant van de betreffende kaarten wat enorm leuk is want veel staat niet ergens beschreven. Wat de geschiedenis nog mooier maakt.

Ik bevind mij in Mordviken en zoals verteld kreeg ik gisteren visite van de buren. Zij vroegen me of ik de betekenis wist van dit dorp en ja, iets met zeer uitgestrekt woud, wat het ooit zou zijn geweest. Maar niets is minder waar. Rond 1400 kwam er een priester vanuit Noorwegen om te vertellen dat men christelijk moest worden en ach dat vond de bevolking nog wel te doen. Maar de priester had nog een eis, namelijk dat men dan ook Noors grondgebied moest worden en dat zag men dus totaal niet zitten. De opdringerige priester werd men na een tijdje wel zat dus tja wat moest je aan met die man? Na veel overleg was de oplossing moord. Maar toen kwam het probleem, wie gaat dat doen? Een vrijwilliger kon men niet vinden. Maar wel een evt oplossing. Men roeide de priester, onder luid protest uiteraard, naar een eiland hier in het echt enorme meer en hup probleem opgelost. Bleek dat die priester kon zwemmen en daar had men niet aan gedacht. Ten einde raad was de bevolking het zo zat, dat de priester op een niet erg prettige wijze om het leven is gebracht. En sinds die tijd is het nu dan ook Mordviken en als je het heel simpel leest, zegt de naam het eigenlijk ook.

Dit zijn nou de verhalen die ik zoek en ook naar vraag. Straks in het volgende deel van de reis zal ook op foto's te zien zijn dat de gebouwen meer Noors dan Zweeds lijken. En ook daar zit een verhaal bij. Maar die bewaar ik nog even.

Vandaag de laatste dag hier. Uit dank heb ik het terrein opgeruimd, de werkplaats en de hele B&B van boven tot beneden de stofzuiger door gehaald, gedweild, alle deuren, kastjes, enz schoongemaakt en straks nog even enkel dweilen. Zo doe ik iets terug wat hoop ik voldoende zal zijn.

De backpack staat klaar. De boel is netjes en ohja ik heb echt een super surprise nl een pizabroodje. En oh wat heerlijk zo klein maar wat een genot. En dan ook nog extra spicy 🤗🤗🤗.
Op de foto uiteraard want dat kan ik echt niet laten.

Na het eten loop ik alles nog eens na. Heb ik alles netjes en zelfs netter achtergelaten? Niets laten liggen? Vuilnis opgeruimd want ook dat is in Zweden echt thuis zo goed als alles al gescheiden weggooien. En nee, ik heb echt alles super netjes dus daar geen zorgen om. Zelfs de wekker is gezet. Buiten valt de regen gestaag maar ach wat nu valt zal morgen niet meer vallen. Al gaat het wel een koude dag worden. 11 graden dus eerste km zal even koud voelen.

Zodra ik naar buiten loop zie ik dat de eigenaar ook thuis is. En uiteraard moet ik ook even naar binnen. We praten over van alles. En zo blijkt, is dit de man die de ijshotels bouwt in Noorwegen. Maar ook in Zweden. Wat een bijzondere hartelijke man. Maar zowel hij als ik zijn doodmoe. Dus om 21.30 zeg ik joh, ik moet echt naar bed want 7.00 gaat de wekker en ik moet morgen een flink stuk lopen.

Ik krijg een knuffel en een uitnodiging voor volgend jaar om een week te komen. Wat gewoon geweldig is.
In mijn huisje tik ik de blog nog even en dan hup bedje in. Wel echt enorm bijzonder was dat terwijl ik NL nog even bel ik steeds lila stipjes door de wolken in het noorden zie. En nee, het zijn geen sterren. Het noorderlicht schijnt sinds gisteren weer zichtbaar te zijn. Dus yes, ondanks dat het enorm bewolkt is heb ik dus toch wat speldeprikjes gezien.

Wat een afsluiting van dit prachtige verblijf. Ik beloofde zijn gegevens onder de sponsors op de website te zetten zodat iedereen zijn werk kan bewonderen maar ook van harte welkom is. Want hier kan je elk jaar de elfstedentocht rijden want hij is ook de ijskeurmeester😉.

Lieve volgers het is bedtijd. Ik ga morgen verder met het avontuur. En jemig wat een prachtig avontuur.
Slaap lekker straks en tot morgen. Op naar de volgende bijzondere gebeurtenis. 👍❤️👍

31-8-19 Dag 13 de reis

9.38 ja u leest het goed. Ik ben wakker. Gisteren na douchen gelijk bed in gedoken en blijkbaar meteen in slaap gevallen. Conclusie, ik was dood en dood op. De was klaar dus hup eerst koffie. Mijn was van de lijn boven halen en mijn tent daar te drogen hangen (heel belangrijk). Mijn slaapzak hang ik lekker buiten want het is droog al ziet het er naar uit dat het weer echt om gaat slaan.

Zoals afgesproken begin ik met mijn klusjes. Ik ruim de tuin op. Zet gereedschap weer netjes weg en ach kom de dag echt wel door denk ik. Rustdagen echter zijn voor mij ook vreselijk moeilijke dagen. Omdat ik niet loop maalt mijn hoofd. Bij de werkplaats zit ik te denken of ik nou zelfmedelijden heb of dat het anders is. Want zelfmedelijden daar heb ik echt een hekel aan. En terwijl ik denk voel ik tranen over mijn wangen, ik huil. Niet om mezelf maar echt puur omdat Silas er niet bij is. Dat ik nooit meer echt samen dit kan doen en oh mijn God wat stond dit op mijn bucketlist. 2 mannen die samen in Zweden met een tent zouden hiken. Papa en zoon echt alleen en hij had nu ook de leeftijd om dat nog eens te doen.

Nee, zelfmedelijden is het niet. Het is het gemis, het verlies en het vertikken om mijn hart dat te laten geloven en terwijl ik dit type rollen rivieren langs mijn gezicht. Tijdens de loop is het antwoord of ik iets te verwijten val beantwoord want, ik had nooit op tijd geweest. En dat accepteer ik. Hoe hard het ook is.

Mijn hoop is echt dat door deze reis te maken ik anderen bewust kan maken van wat een verlies van een kind doet. Dat kinderen hoe gezond ze ook lijken zomaar ziek kunnen worden want dat is helaas kinder neurologie en het is niet voor niets dat artsen gespecialiseerd zijn hierin. Want er sterven jaarlijks echt veel kinderen en dat besef is en moet er komen. Ja, kanker, ALS, dementie, enz ook super belangrijk. Maar we hebben het over kinderen. Dus ook gezinnen. Die impact is zo enorm. En symbolisch draag ik die impact in de vorm van nu 25 kilo op mijn rug de 586km. Dat doet zeer, dat is zwaar, dat is afzien en sloopt. Maar dat is wat veel kinderen elke dag ervaren.

Maar goed terwijl ik dit schrijf vliegen 2 enorme valken over en grrrr uiteraard kan ik niet een foto maken. Met mijn kruiwagen schep ik mos, houtzaagsel, enz in de kruiwagen en dan hup de skischans af naar de dump. Privacy is belangrijk in Zweden dus ik maak geen foto's waar ik ook maar beetje over twijfel. Maar ik wil toch delen wat ik nu zo doe vandaag. Want oh wat dankbaar ben ik. Dankbaar dat er mensen zijn die gewoon zomaar een vreemde een plek geven. Ik zie het in Nederland niet snel gebeuren althans ik ken niemand die dit doet.

Die middag gaat snel voorbij. En voor ik het weet is het ook weer etenstijd. Dus daar gaan we weer. Water koken en deze keer chicken massala en deze keer ruikt het ook echt best goed. 10 min later en hup proeven. Had er een beetje zout en peper bij gedaan en yup het is echt te eten. Na het eten toch nog even wat opruimen. En ik zie dat de eigenaar ook thuis is. Ik besluit hem even eerst rust te geven dus morgen weer een dag.

Ik schrijf nog een beetje in mijn eigen dagboek maar heb echt geen inspiratie. En dus leg ik het weer even weg. Om mezelf in vorm te brengen cq houden loop ik een stukje en doe de oefeningen die de fysio heeft gezonden

Binnen gekomen zie ik is het al 21.00 en pfff wow, blog dus typen. Dat heeft wat tijd gekost en dan heb ik nog niet eens verteld over de visite van de buren vandaag. Dus dat is voor morgen. Want ik weet nu waarom deze plaats ook deze naam heeft. En dat is echt een geweldig verhaal.

Voor nu stap ik onder de douche en dan hup onder de wol. Morgen weer een dag.

Slaap lekker straks lieve volgers en tot morgen.

30-8-19 Dag 12 de reis

Het is 6.00 als ik wakker word maar ik voel de kou en vooral vochtige lucht buiten de slaapzak. De regen is in ieder geval gestopt  dus uiteraard het backpack ritueel. Water voor de koffie zet ik vast te pruttelen want zonder koffie is er geen enkele mogelijkheid dat ik wakker ga worden.

Alles gaat traag ook al ben ik vroeg op. Ik ruik echt naar gerookte zalm niet normaal. En 8 uur bijna klokslag hoor ik een jager schieten. Nouja hoef ik ook niet bang te zijn dat een beer me voor ontbijt zal gaan aanzien.

Tijdens de koffie en laatste spullen pakken weet ik dat ik nog een stempel moet zetten. Dus hup backpack op bankje, NL aan de lijn en stempel halen. Valt potver die backpack van bankje. Dus ja hoor onder de modder. Dus nu ben ik echt een zwerver waar je de neus voor op zou halen.

De backpack op en gaan. Op naar Bräcke en dan wie weet zelfs tot Tord in Mordviken. Dus lopen maar en op naar een nieuwe hopelijk minder zware dag. De weg blijft een beetje hetzelfde een tja grind samengeperst asfalt achtig maar in Zweden liggen deze wegen echt vol kiezel dus dat loopt zo zwaar voor je voeten. Ook andere pelgrims gaven aan dat dit toch wel de meest lichamelijk zwaarste wandeling is die ze ooit gedaan hadden. Maar het voor niets ter wereld zouden willen missen.

Ineens merk ik dat er wederom geen enkel bankje te vinden is. 4 plastic stoeltjes in het eerste deel van het bos maarja dat gaat niet met een backpack die 50cm achter me hangt en af doen en weer "even"  op je schouders gooien nou nee. Maar gelukkig vind ik wat keien waar ik ook kan zitten. Gelijk de veters in spiegelbeeld omgezet en oh wat zijn de teentjes blij.

De route volgt een nieuwe weg in aanbouw dus tja, dan is er geen bankje dat snap ik en dus hup lopen en gewoon dom doorlopen. Ik kijk in maps en zie dat ik nog 2.3 km van het stadje ben dus hey ik gaat wel goed. Nog geen 13. 00 dus ik heb flink de pas erin gehad. Maar nee het is simpelweg dat je kan nergens zitten dus wel moet lopen. Ik kom de stad in en je komt meteen bij de kerk aan. Maar niet een stempel. En dus hup parochie in aan de overkant van de weg en gelijk even vragen joh hoe ver moet ik nog en lukt het niet is er een plek voor mijn tent?

De stempel werd zelfs gebracht door de onderhoudsploeg en tataaaa yes weer 1. En de super aardige en wow wat goed Engels sprekende man geeft me instructies. Een 2 uurtjes lopen en dan zou ik er wel moeten zijn. Bij de kerk eet ik even rustig de medewerker kijkt nog even naar mijn backpack en zegt eh jij? Dat ding? Trondheim en zelfs als vanaf Sundsvall helemaal hier? Yup, appeltje eitje hoor. (echt zo totaal niet). En ik krijg wederom een zegen en een goede reis gewenst. Pfff nou dat was daarna ook wel een tippeltje zeg.

Maar ik ben er. Ik heb het gewoon echt gehaald. Waar ik 2 dagen voor had staan daar ben ik gewoon. En oh wat een lieve man. Hij is er niet maar geeft telefonisch een rondleiding. Keuken, douche, wasmachine, sauna, heel veel slaapkamers, en toen moest ik weer naar buiten voor nog een surprise ik trek de aangegeven staldeur open en pallets vol drinken. Whoehaaaaaa. Neem zoveel je kan drinken en ohja je blijft lekker die gewonnen dag extra hoor.

Met stomheid geslapen blijf ik maar hem danken. Want jemig gratis overnachten en dan dit alles? Dus ik zeg gewoon dat ik wat terug wil doen. En dat was goed. Genoeg klusjes dus als ik dat zou willen doen dan was de man wel zo blij. Hij kwam zondag pas terug en zegt ik zou het wel echt enorm jammer vinden als je er dan niet meer bent. Maar goed ik snap dat jij wil verder. Maar hoop stiekem dat je er nog zal zijn en dan kan je verder naar Camp Viking.

Ik beloof niets want tja, ook ik weet dat ik gezien de periode voor de vorst door de bergen in Noorwegen wil zijn. Dus keuzes, keuzes. Maar oh wat heerlijk. Even douchen en de was klaar. Vandaag was weer emotioneel gezien zwaar. Laatste paar dagen enorm veel herbelevingen en dan is in een slaapzak badend in het zweet gewoon echt niet fijn. Maar dan kom je opeens weer mensen tegen met zo een groot hart. Die je weer doen beseffen dat je de strijd alleen moet voeren maar ze je strijd wel proberen te verzachten.

21.00 en ik bel nog even met NL zoals altijd. Ben gesloopt zowel fysiek als mentaal dus ik duik ook meteen zo na en warme douche onder de deken.

Morgen weer een dag. Waarin ik jullie uiteraard weer verder zal meenemen.

Slaap lekker straks en tot morgen.
Dank lieve volgers voor echt al die steun en leuke, lieve en ook soms serieuze reacties. Dat doet me goed. En ik kijk er iedere dag weer echt enorm naar uit. ❤️🙏❤️

29-8-19 Dag 11 de reis

Het is 5.00 als ik ruw wakker gemaakt word door een stel Eksters die mijn tentstokken blijkbaar glimmend mooi vinden. Weer in slaap komen lukt me niet dus hup dan maar koffie en er uit gaan. Na gisteren in de warmte te hebben gelopen ben ik vies, stink, plakkerig en gewoon net een natte hond. Dus gewoon bah. Het beekje iets verderop geeft wat was gelegenheid dus voor ik ook maar iets doe hup naar het ijskoude water. Mijn handen erin en die doen al meteen tegenspartellen maar tja ze moeten er toch aan geloven. En mijn gezicht en bovenlijf ook en die vinden me spontaan niet meer zo lief.

Ik pak alles weer rustig in. Laat de tent nog wat drogen en nadat ook dat wat droog is ruim ik alles weer netjes op. En voor ik het door heb is het ook alweer 9.00. De mede pelgrim moet vandaag echt het hele stuk lopen dus ik wens haar een goede reis en dat ze het nog een beetje toonbaar zal halen.

Ik bel nog even met NL en drink mijn cappuccino welke ik op de bbq klaar maak heerlijk nog even op. De backpack staat al op een verhoging dus hup om en gaan. En het eerste deel is redelijk vlak. Ik loop lekker door. Mijn oude schoenen bungelen ineens voor mijn neus en bij een bordje van St'Olavsleden zet ik ze in voetstap de goede richting op en neem afscheid van ze.  Een km verder is een boswachter druk met zakjes en ik vraag uiteraard wat de beste man aan het doen is en zo blijkt is hij zaden aan het verzamelen. Hier in de provincie hebben ze 15000 hectare voor bijzondere vlinders speciaal aan weten te leggen. Zoals beloofd nu ook vermeld in de blog.

Maar de man is enorm bezorgd. Hij vraagt waar ik heen ga en zegt alsjeblieft loop vandaag niet naar Bräcke want we krijgen enorm veel regen onweer en wind vanmiddag. Dus ik laat de kaart zien en dat ik naar een shelter ga. Ok, dat ga je nog wel halen. Maar treuzel niet. Ik neem zijn advies ten harte. Vraag nog even hoe het terrein zal zijn en cynisch hoor ik redelijk vlak. Ja, ja, die ken ik en oh mijn God wat een hel was het na nog geen 2 km. Het pad was letterlijk niet een pad te noemen. Plat gras en ik maak geen grapje als ik zeg dat 70% meer dan 45 graden stijl omhoog was en dan is 27 kilo echt een killer. Wederom geen bankje te vinden en ik heb af en toe letterlijk me aan bomen omhoog gesleept met pauzes om de 2 meter omdat ik niet omhoog kon komen.

Na een aantal pogingen met NL contact te krijgen om te weten waar ik me bevind en hoe lang ik nog moet kom ik aan de snelweg aan en zie een beeld met stempel waar ik echt heerlijk de backpack op kan zetten. Google Maps zegt 4 km dus jemig ik heb flink weten te stappen. Dus nouja 4km wie doet me wat, toch? Nou, dat deden de Zweden wel. Ik sla vanaf een parkeerplaats weer het bos in en oh mijn god, dit pad is en totaal niet onderhouden en gaat stijler dan ik ooit voor mogelijk hield. Maar goed door en dan maar tandvlees bijten maar hoe dan ook ik moet. Foto's kom ik helaas zo goed als niet maken want als een boswachter zegt loop door dan doe je dat als je verstandig bent. Wederom ga ik een andere deelstaat in en ja hoor ook hier geen enkel bankje. Heel af en toe een rots waar ik tegenaan kan leunen. Maar het pad word slechter en slechter te lopen. Modder, losse rotsen en stijgen en dalen dat je denkt ik kap er mee. Maar ineens een weg. Vlak en dus eindelijk. Mijn wasbeurt van die morgen is volledig teniet gedaan want mij shirt kan ik letterlijk uitwringen zo totaal doorweekt.

Na een tijd gelopen te hebben snap ik er niets van 4 km heb ik er toch wel opzitten?  Weer contact met NL en nee, echter wel zo goed als. Nog 1 km en dan zou ik er moeten zijn. Dus hup lopen. Mijn voeten staan echt in brand. Maar hey geen blaren.

Na een bocht zie ik aan het water een houten driehoek staan. En het is de shelter. Aan het water met bankje en een vuurplaats. Yessssssss.

Het is een dicht huisje dus ik open de deur en hup backpack naar binnen. Geniet even van het uitzicht en denk koffie!!!!!! Maar, vikkie stoken is ook leuk en kan nog net want ik had boven op de berg gezien dat onweer er al aan kwam. Dus hup bos in. Zie een enorme uitgedroogde boom liggen en denk "Vriend, jij gaat of je wil of niet echt wel mee." Ik sleep die boom echt met alle frustratie van die dag mee naar de hut en sla hem met een enorm rotsblok in stukken. Bij een berk haal ik wat bast en uit de dennen wat hars en tataaaa ik heb een super kampvuur starterskit. Meteen aan dat ding.

Ik denk noodles, dus hup water uit het meer en zet water op. Genoeg voor een koffie en de noodles. Maar het blijkt pas 15.45 te zijn. Hmmm, wat een mazzel dat ik de boswachter tegen ben gekomen want anders had ik nog gelopen. Nog geen 20 min later regen. Nog net mijn water aan de kook dus hup koffie en hup noodles erin. Weer pan in de kooltjes en 5 min later zit ik in de deuropening heerlijk te eten en te genieten.

Maar om iets voor 17.00 begint echte werk. Toch tussen de buien door weet ik nog van het kampvuur te genieten. Om 20.30 mijn laatste warme drankje want het komt met bakken uit de lucht. Pannetje op de hete kooltjes bewaak ik het vuur vanaf de deurpost. Natuur en vuur dus gewoon opletten. Zodra het water kookt gooi ik het in mijn mok en loop paar keer naar het meer om het kampvuur uit te maken. Dus yup doorweekt. Nu lekker binnen het blog tikken. En dan hup onder de wol want warm is het echt gewoon niet. Morgen op weg naar Bräcken haal ik het dan lekker door naar een warm huis. En zo niet dan helaas een nachtje weer de tent in.

Sorry voor de weinige foto's vandaag. Ik heb in ieder geval een mijlpaal bereikt en genoten. Stink echt een uur in de wind naar rook maar ach beter dan zweet😂🤣😂🤣😂.

Lieve volgers, slaap lekker straks. Ik ga de slaapzak in want bibberen is echt niet fijn typen. Dus tot morgen. Dan is het droog en gaan we gewoon lekker verder.

28-8-19 Reis dag 10

Ja, daar gaan we dan. 6.30 de wekker. En hup alles weer in de backpack. Mijn oude schoenen knoop ik er nog even aan vast. Het is het idee denk ik. En ik wacht tot de zaak open gaat om mijn backpack neer te zetten en weer op weg te kunnen. Vandaag wordt mijn backpack naar de volgende locatie gebracht. We maken nog een super leuke foto van de familie en het is gewoon tijd. Mams geeft me een dikke knuffel en ik bedank iedereen voor de goede zorg. NL nog even aan de lijn dat ik start en hoppa, ik is onderweg hoor.

Voorbij de kerk gaat het in rap tempo omhoog en oh wat ben ik de goden dankbaar dat ik mijn backpack niet op heb. 25 kilo en dit pad? Nee, dan is het weet en voel ik, over en uit. Want mijn enkel die voel ik en hoe. En dan te bedenken wat een pijnstilling ik heb. Maar oh, wat een genot weer onderweg te zijn.

Niet lang daarna kom ik op de plek waar StOlav, zo wil de legende, zijn manschappen liet rusten. Maar tja, water dat moest er komen. Gefrustreerd slaat hij zijn staf op een kei en spontaan komt er water uit. Maar ja de paarden? Die moesten ook drinken.? Zittend op een rots denkt "de dikkerd" want dat was St'Olav zijn bijnaam na over dit probleem. En het idee komt maar niet. Nou ja, even ijsberen en nadenken dan maar. Dus hij staat op en zijn atletisch gevormde achterwerk blijkt in de steen te zijn achter gebleven en vult zich spontaan ook met water. Meer dan tevreden geeft hij de mannen en paarden het water wat zo hard nodig was. En die plaats heb ik vandaag bezocht. Maar uiteraard ook wat gedronken heb en een stempel mocht zetten.

En uiteraard gaan we weer verder de natuur in. Wild zie ik niet veel. Het is echt ook warm hier en behalve vogels en een echt schattig leuke eekhoorn, die ik haast kon aanraken maar helaas niet op foto kon zetten, is alles wat ik zag. Boven, na echt een meer dan stevige klim neem ik plaats op een bankje die hier echt veel staan. Ik kan echt zo enorm ver kijken. Waar ik vandaan kwam en waar ik naar op weg ben. Leuk is dat waar ik de foto's maak dit de bergen zijn die je op eerdere foto's zag.

Het loopt lekker door. Mijn voeten voel ik uiteraard goed.  Maar hey geen blaren. Het is echt nog de enkel die ik voel en uiteraard heel vermoeide voeten van het steile klimmen en ook steil dalen. Maar goed, ik geniet. 3 uur later hoor ik de grote weg weer in de verte. Dat is dubbel, want het was juist zo heerlijk om het niet te horen en aan de andere kant weet ik dat ik op de goede weg ben.

Een half uur later moet ik dan ook de "snelweg"  over en ik weet dat ik vanaf daar nog een stuk moet naar de slaapplaats. Maar afstanden en kaarten die zijn echt zo niet betrouwbaar. Ik loop lekker gewoon verder met blik op oneindig. Als ik er ben, dan ben ik er. Simpel zat. Een half uurtje later en ja, hoor de bank met dakje een stempel en bordje dat ik er ben.

Hup uiteraard weer de lange oprit naar de slaapplaats. Vandaag dus in de tent. Mijn backpack staat echter al binnen in het huisje waar een andere pelgrim zal overnachten. Deze is er nog niet en dat zal ook nog wel even duren. Maar er is wel een badplaats dus dat is lekker voor de voeten. Dat gaan we onderzoeken. Ik trek schoenen en sokken uit en begeef mij het water in. Nou, ik werd dus echt spontaan bijna een meisjes. Zo koud. Dus eh, voetjes in water is meer dan genoeg. De kou voelt echt zo lekker. Maar ik hoor stemmen dus hup snel terug naar de plek. Het is de eigenaar van het plekje wat leidingwater komt brengen. We praten even en intussen komt de andere pelgrim ook aan en kan ik de tent opzetten. En pffff, ik heb me toch een ruzie met die tent. Normaal 5 minuten en klaar. Nu een uur en ik wou hem haast in brand steken. Maar hij staat. Dus eten, ja weer die keus en deze keer Mexicaanse maaltijd. Zakje open en hou mijn hart vast. Water erbij, van overige water een heerlijke koffie en 10 min wachten. Ok, eindelijk smaak en zelfs vlees!!!! Zolang je er niet naar kijkt is het gewoon mond open, happen en klaar. Ik heb een foto gemaakt om idee te geven wat ik dus ook komende weken 2 keer p/d eet.

Na het eten nog even zitten, maar de muggen zijn echt vreselijk hier. Dus inmiddels 20.45 ga ik zo de tent in en nog even lezen. Vanavond weer fentanyl plakken, dus kop of munt of ik zal slapen.

Ik hoop dat jullie als lezers weer blij zijn en het ook nog steeds leuk vinden. Elke dag geniet ik van jullie reacties en ik hoop oprecht dat dit zo zal blijven en meer mag altijd. Dus deel zo vaak je zou willen of wat dan ook.

Ik ga de tent in en ik zeg slaap lekker allemaal.
Tot morgen want we hebben dat beloof ik nog heel veel moois te gaan. Ook over St'Olav.

27-8-19 dag 9

Yes, 9.30 wakker, na, een paar toch slechte nachten. En ik snel het bed uit maak mijn koffie en hup naar de veranda. Even contact met NL onder genot van helaas nu zwarte koffie. Ineens komt moeders aan met HET pakketje en ik ben als een klein kind met kerst die een kado krijgt. Eindelijk ik kan verder. Nog steeds aan de telefoon pak ik alles uit en zo blij met mijn schoenen. Maar ook eten uiteraard. Morgen ja, morgen dan kan ik verder met de reis. En zo hoor ik gaat het mooiste nog komen.   Bij het VVV wat in zelfde gebouw zit praat ik nog even met de medewerkster die al van me gehoord had. Binnen is ook een mini museum en we hebben het uiteraard over St'Olav en zijn leven. Maar de komende weken ga ik daar meer over vertellen. Zij geeft een tip om meteen even naar de kerk te gaan iets verderop waar 2 standbeelden van St'Olav staan

Dus hup gelijk de schoenen weer even inlopen. En het pad is nou eh pad zeg maar gewoon plat gelopen gras wat alles behalve gezond is voor de enkel dus ja goede keus om die morgen even niet om te doen. En ineens ben ik bij de kerk. Mijn mond valt open want wat mooi in dit landschap. Voor de kerk staat een enorme oogst schuur. Wat het plaatje nog meer sprookjesachtig maakt.

Binnen verval ik van de ene in de andere verrassing want overal schilderijen en houtsnijwerk. En ja hoor daar staan ook de beelden. Maar eerst brand ik een kaarsje voor Silas die ik bij me voel. En voor hen die ik mis en lief heb.

Ook weer een stempel uiteraard voor mijn pas. Wat raar een enorm leuk gevoel geeft. En ik blijf maar foto's maken. Want alles is mooi en ik wil geen detail missen. Morgen dus echt nog een keer.

Terug naar het huisje want inlopen is goed maar de enkel rust geven nog beter. Morgen 18 plus km dus geduld Mike geduld. Daar ontmoet ik Aina die ik helaas gemist heb omdat ik dat kleine stuk niet kon lopen. En we praten gezellig over van alles en dat we blij zijn elkaar te mogen ontmoeten.

Om half 3 moet ze toch echt weg en ik haal mijn persoonlijk dagboek op en zie dat ik 2 dagen vergeten ben. Dus ik schrijf lekker van me af. Wat echt helpt. Heerlijk Meg een cappuccino wat echt genieten is. Om 18.00 zit ik op de veranda en kijk wat ik zal eten, het gaat chilli con carne worden. En ik hou mijn hart vast en hoop maar dat het deze keer echt lekker zal zijn.

Na de koffie loop ik in mijn nieuwe schoenen naar de receptie om moeders mijn schoenen te laten zien. En zij heeft meteen een verrassing. Mijn backpack gaat morgen naar de volgende locatie. Dus morgen even zonder backpack "rustig" even wennen aan de schoenen ondanks dat ze ingelopen zijn is toch belangrijk om ze weer de vorm van je voeten te laten nemen.

Die middag enorm druk met dagboek en vooral lezen over St'Olav. En vooral van me af te schrijven. Zo enorm belangrijk. Om 19.00 eten en de con carne tja ach  zolang je niet kijkt en gewoon meteen in de mond stopt is het nog te doen. Maar smaakvol echt geloof me is het echt niet. Begin haast te geloven dat kruiden uit den boze zijn.

Na het eten geniet ik van een afhankelijk hoe laat ik morgen wakker ben laatste warme douche voorlopig. En bel ook even met NL want op tijd bed in. Morgen 6.30 de wekker en dan de backpack weer helemaal inpakken want daar ontkom je echt nooit aan. En dan ja, echt dan gaan we echt verder lieve volgers. Neem ik jullie mee in het avontuur en volgens de Zweden naar echt de mooiste plekjes.

Slaap lekker allemaal en tot morgen.
Let wel aangezien ik de bossen in ga kan het zijn dat ik 3 dagen niet meer enig bereik zal hebben. Uiteraard blog ik dan gewoon door en worden deze geplaatst zodra ik ze weer kan verzenden.

26-8-19 Reis dag 8

Ondanks nadrukkelijke vermelding en ook extra verzendkosten te hebben betaalt. Blijkt het pakket niet per luchtpost maar gewoon via de weg te zijn verzonden. Dat is enorm balen want dat houd een dag extra vertraging in. Het pakket komt dus morgen pas hier op bestemming aan. Na een gesprek met de echt zo vreselijk lieve eigenaren krijg ik op het hart gedrukt om morgen echt nog die ene dag rust te nemen en dan donderdag gewoon lekker fris en weer goed op krachten verder te lopen.

Soms moet je advies ten harte nemen helemaal als het advies van mensen komt die vele pelgrims hebben zien sneuvelen omdat ze niet wilden luisteren. En aangezien ook zij mij graag tot Trondheim willen volgen volg ik het advies ook op. Mijn enkel nog een dag rust en dan eerst naar een enorm bijzondere plek en de bossen in.

Vandaag was echt een dag waarin ik veel geschiedenis, kennis en vooral inzicht heb mogen ontvangen. Uiteraard hebben we het ook over de vorige avond gehad en het begrip is echt zo enorm groot.

We voeren echt enorm warme gesprekken en ineens besef ik me dat het al 19.00 is en dus nog moet eten. Voor de laatste keer mag ik een hamburger nemen en oh wat een genot. Terwijl ik eet praten we over het succes van de St'Olavsleden en ook over de vanaf overmorgen  wonderlijke bezienswaardigheden. Donderdag gaat echt zo enorm bijzonder worden. En ze zien dat ik echt me enorm moet inhouden om niet de backpack nu te pakken en hup te gaan lopen.

Geduld is niet je sterkste kant weet men duidelijk te maken. En nee, niet als het om deze reis gaat. Want ik wil het zo enorm graag en ik weet dat ik het nodig heb.

Maar ook de volgers wil ik niet verliezen, laat staan teleurstellen omdat ik niet loop. Dus ik hoop gewoon dat een ieder kan begrijpen dat als ik Trondheim wil halen ik echt mijn enkel en voeten de tijd moet geven. Dus alsjeblieft blijf gewoon volgen want ik beloof dat het echt alleen maar mooier gaat worden qua natuur en reis. Ondanks dat het ook, en dat besef ik me terdege nu straks als ik de bossen in zal gaan mijn innerlijke strijd pas echt los zal barsten. En dat terwijl er allemaal jagers om me heen zullen zitten op zoek naar wild hmmmm. Aub doe allemaal een schietgebedje voor mijn atletisch gevormde kontje.

Moeders heeft me vandaag echt enorm goed geholpen. Juist door me enorm af te leiden en me zo een warm nest te bieden. En mijn dankbaarheid is echt zo enorm groot. Want pas nu besef ik, dat juist dit, even echt was wat ik nodig had.

Voor nu duik ik heerlijk zo mijn bed in na nog even zoals gebruikelijk de planning enz met NL door te nemen. Want ik heb diep respect voor het team. Voor mij is het echt even klaar want vanmorgen half 5 zat ik op de veranda midden in de mist al bibberend van de kou te genieten van hoe mist zich door de bergen trok en me een enorm prachtig begin van een nieuwe dag bracht.

Mijn blog voor morgen heb ik al in gedachten en ik beloof dat het ondanks dat ik dan nog niet loop ik jullie nog meer en echt nog gretiger zal maken om de reis te blijven volgen juist om de blog die morgen zal komen.

Ik wens jullie voor nu alvast een goede nacht.

25-8-19 Aanvulling dag 7

Ik had beloofd open en eerlijk mijn reis te delen dus dan hoe pijnlijk ook vind ik moet ik die belofte ook nakomen.
Zoals geschreven na contact met NL douchen. En ineens totale paniek puur en alleen omdat ik mijn dogtags met Silas zijn foto weer om doe en hem zie. Ik ga zitten op het bankje in de douche en in mijn hoofd is het even vreselijk pijnlijk. En ik voel me zo schuldig. Ik was er niet toen Silas me het meest nodig had in zijn leven en dat is met de hoogste prijs betaald. Diep van binnen weet ik dat niets te verwijten valt want ik wist het niet en eenmaal op de hoogte had ik nooit meer op tijd geweest. Maar dat ene woord. Belofte. Raakt me zo vreselijk diep. Helemaal omdat ik bij eerste telefoontje al meteen wist dit is voorbij. En zo bleek dat was het ook. Dit zo openbaar delen vind ik best zwaar. Want het is zo persoonlijk. En heb er ook over na moeten denken. Maar het is part of the deal. In de douche zie ik Silas voor me. Mijn eerste keer na overlijden. En herleef weer Dat moment. Maar wegens rechtszaak kan ik daar niets over kwijt. In het huisje besluit ik ja ook dit moet je delen want dit is PTSS en dit is (mede) waar je voor loopt. Omdat je middels de stichting in de toekomst andere kinderen en dus ook ouders en gezinnen hopelijk door behandeling dit lot kan/wil besparen. Want oh wat doet een kind verliezen zeer. Inmiddels gaat het weer hoor. Het zijn echt vlagen. Iets wat hoort om bij het dieptepunt te komen om daarna weer naar boven te gaan. Eerst de pbs (platte bek smak) en dan acceptatie, rouwen, verwerken enz. Nu even ontspannen. Even lezen en gedachten ergens anders. Rustgevende medicatie ingenomen dus hoop dat het werkt. Hoop dat niemand geschokt is. Maar zoals ik al begon, open en eerlijk zou ik verslag doen dus ook in deze zaken. Slaap lekker allemaal. Morgen gaan we fris verder.

25-8-19 Dag 7 de reis
Hoewel ik er op tijd in lag voel ik onrust in mijn hoofd. Herbeleving na herbeleving blijf ik hangen en dus sta ik op en ga wat schrijven in mijn dagboek. Mijn hoofd weer war rustig probeer ik weer te slapen maar helaas tussen 3 en 4 uur vallen de ogen dicht.
Om 6.30 de wekker pfff, die had ik op dagelijks staan omdat je dan ook om 9.00 weer kan lopen. Foutje. Dus nog even de oogjes dicht. Die gaan gelukkig ook weer open en ik kijk op de horloge 9.30???? Eh, OK dat is wel andere uiterste. Dus hup eruit, koffie, douche spullen pakken en aankleden. Eerst contact met NL. En dan douchen heerlijk even douchen. Na het douchen uiteraard voor zover het lukt de sociale media lezen en reageren. Een hels karwei gezien ontvangst. Inmiddels is het 13.00 en ik besluit op aanraden van onze penningmeester Samantha dat ik gewoon eens lunch. Dus ik bestel bij het restaurant een heerlijke hamburger met friet. Na een week zakjes eten loopt water me al in de mond en toen bord voor me stond kon ik er alleen maar naar kijken. Oh wat heerlijk. Elke hap is een genot. Het vlees hier is zo enorm lekker. En de zelf gemaakte mosterd echt een must als je hier ooit komt. Het "geheime recept heb ik" maar ik krijg ook een waarschuwing. Zoals eerder in een blog sliep ik tussen het schieten om me heen. Het beren jagen mocht weer. Maar vanaf aankomende week start ook het Elanden schieten en joepie ik zit tussen alles in. En ik krijg van moeders dan ook een echt fel groen petje. En advies de gifgroene cover over de backpack te doen in het bos. Dus tja, ik ga er niet eigenwijs over doen. Want kogel in mijn atletisch gevormde achterwerk lijkt me echt geen pretje. En ook deze camping raad ik echt iedereen aan. Want oh wat mooi is het hier en wat een gezin.

Na het eten terug naar het huisje want ik wil mijn voeten goed krijgen koste wat het kost. Straks 45km dus geen gekkigheid. In het huisje schaam ik me voor hoe pelgrims de speciale accommodatie schoon houden. Dus hup bezem, sopje en boenen. Van koffiezetapparaat tot vloer en kastdeurtjes alles schoon. Een beetje waardering vind ik moet. En zo geef je ook respect terug. Plus ik ben nu eenmaal een schoonmaak freak. Maar dan is ook klaar. De voetjes op de stoel en een heerlijke thee.

Die middag betrap ik me er een beetje op dat ik onrustig voel. En dat dat mede is omdat ik niet zelf 100% alles in de hand heb. Veel moet helaas vanuit NL worden gedaan. En ook de pakketjes zijn onderhevig aan het postbedrijf. Los laten is niet echt mijn ding. Ik loop de sociale media door en type ook even een berichtje op de Facebook site van het pelgrim centrum in Selanger.

Als eten kies ik die avond voor four spice chicken. En tja, het ruikt best lekker. Dus hup kokend water er weer bij en 10 min wachten. Ik denk dat is vast lekker op de veranda dus hup weer naar buiten en open die zak. Ik neem een hap en ok het is echt officieel dit is echt smakeloos en waar die 4 kruiden zijn weet ik niet maar niet in deze maaltijd. Jammer. Maar ik eet het wel netjes op. Inmiddels 19.30. De tijd vliegt soms. Dus ik weet het. Ik neem een lekker bakje koffie. Dan nog even bellen met NL om de dagelijkse zaken door te nemen en echt duimen en hopen dat het pakket er morgen zal zijn. Dan hup dinsdag verder. Nu straks de fentanyl weer vervangen dus joepie 😏, contact met NL en dan bed in.

Morgen weer meer dat beloof ik want oh wat heb ik nog veel te vertellen.

Tot morgen lieve volgers. Slaap lekker straks 🙏♥️🙏

24-8-19 Dag 6 de reis

Na een nacht slapen word ik uiteraard 6.00 wakker en ik wil er nog niet uit. De wekker staat op 6.30 dus hup ik draai mezelf nog even om in mijn slaapzak. Nouja draaien pfff dat is in een slaapzak op een matrasje echt een worsteling. Maar ik heb gewonnen. Om 6.30 gaat onvermijdelijk de wekker. En dus het ritueel gaat weer beginnen. Slaapzak, isolatiemat, luchtmatras, dan rest van de backpack weer inpakken, zeil voortent opvouwen, koffie zetten om toch een beetje dauw van de tent kwijt te raken. En wat je ook doet 1,5 tot 2 uur kost het om van wakker worden tot ingepakt te zijn. En dan is dat zonder koffie. Vandaag geen lopen. De voeten en enkel zijn dusdanig slecht dat de camping eigenaar van de volgende plaats me op komt halen. Dus 9.30 klaar staan. Onderweg praten we over het St'Olavsleden en het is een prettig gesprek waarin veel duidelijk word. Wat prettig is en ook meer verklaard zoals bankjes enz. Na een paar minuten zijn we er. Dat klinkt zo raar. Want ik zou er lopend een dag voor nodig hebben.

Aangekomen word ik echt verwelkomt en toen kwam de vraag. Tent of pelgrim huisje? Maar de vader riep meteen huisje voor tent prijs dus eigenlijk was de beslissing al gemaakt. En ik ben ze zo dankbaar. Deze camping ligt aan de snelweg (nouja eh er rijden auto's laten we zo zeggen) en aan het water. We praten wat en ik kan naar het huisje. Meteen de schoenen uit en alle pleisters weg. Wow, hmmm eh yup ik knijp even en zijn echt mijn voeten. Dus vandaag rust.

Rust, weer zo een woord wat ik niet ken. Maar hier langzaam maar zeker letterlijk en figuurlijk erin geduwd word. Eerst hang ik de tent te drogen, pak de backpack uit, doe een handwas en mijn tent die droog is rol ik weer netjes op.

Bij het water met prachtig uitzicht pak ik mijn eigen dagboek. En ik schrijf heerlijk in de zon met een bak koffie en echt knalrode Zweedse slofjes aan mijn voeten. Nadat ik klaar ben pak ik mijn spullen en geniet op de veranda van het niets. Ik merk dat emotioneel ik nog steeds alle kanten op ga en dat maakt het best heftig. Maar het moet. En hoe niet leuk ook geef ik er maar aan toe want wie weet zet het een keer door.

Tegen de avond ga ik nog even naar de receptie cq restaurant en de moeder zit aan de tafel waar ik bij aanschuift. We praten over het leven in Zweden en over het maken van een foto van hen met mij voor de camping. Tja dat moet je hier vragen. Dus morgen of maandag samen op de foto. Ze zien dat een pakje sigaretten uit mijn zak valt en ik zeg meteen dat ik weet wat de regels in Zweden zijn en af en toe even aan de waterkant rook. Geen probleem. Want het beleid is hier strenger dan bij ons.

Om 19.00 na een telefoontje maak ik mijn eten. Vandaag bonensoep en ik neem vol genot een hap maar met dezelfde rot gang spuug ik het weer uit. Wat ontzettend vies. Dus hup ik ga voor draadjesvlees en oh oh wat lekker. Voor het eerst gaat echt de hele zak ook op. De verbinding zowel WiFi als gewoon is enorm slecht dus helaas is het behelpen. Maar goed even dag rustiger is best fijn. Vanavond zou het enorm afkoelen dus tja straks 21.00 zal mijn laatste dagelijkse gesprek met NL even koud verlopen.

Voor mij is vanuit Zweden niet goed te volgen of Stichting Silas Kinderneurologie nu ook meer aandacht krijgt. Mijn hoop is natuurlijk dat dit zo zal zijn. Want oh wat is het belangrijk zo weet ik nu extra sinds kort. Dus ik kan alleen maar hopen.

Morgen ga ik heerlijk verder met schrijven en uiteraard proberen wat meer te laten zien. Maar voor vandaag gezien de verbinding moet ik de blog nu al plaatsen.

Ik zeg slaap lekker allemaal voor straks. Morgen ben ik er weer. En vanaf maandag of dinsdag dan gaan we samen 45km echt de bossen in zonder beschaving. En dan hoop ik nog heel veel moois te laten zien.

23-8-19 Dag 5 van de reis

Dag 5 de reis,
6.00 en ik ben wakker. Eerst koffie dus hup gasstel aan en genieten maar. Het is vroeg een de tent nog niet droog. Wachten tot de condens opgedroogd is heb ik niet want ik zal een flink stuk moeten lopen en dat met inmiddels 9 blaren en een dikke enkel. Laten we zeggen lopen is nu echt pijnlijk maar no way dat ik me laat kennen.

De kerk met stempel was ik vergeten toen ik al onderweg was. Jammer maar helaas. Op de eerste heuvel een prachtig koetshuis en de eigenaar komt er net aan. Hij verteld me dat dit de plek is waar vroeger ruiters verse paarden haalden on de reis te vervolgen. Dus ik vraag of hij op de foto wil. Geen probleem

Ik vervolg mijn reis en het is prachtig echt zo mooi. De mensen zijn ook ineens meer open en vriendelijk. 2 keer mis ik een afslag pfff niet leuk maar goed. Net in een stukje bos een soort bankje dus even pauze. Kort maar goed ik moet lopen want vandaag is het 19.4km naar de slaapplaats. Een lege camping waar ik mag staan.

Lopend schieten mijn herbelevingen steeds weer daar mijn hoofd en mijn voeten pfff het word er niet beter op. Na 3 uur met de pauze erbij heb ik bijna 10 km gelopen en zie ik een soort bouwplaats met grote aanhanger. Tijd om te lunchen dus. En ik trek ook mijn schoenen even uit. De ehbo set pak ik er bij en ik verzorg zo goed en zo kwaad als het kan de blaren. Ineens zie ik wat er mis is. De binnenzolen zijn los. Nooit gebeurd in al die jaren bij deze schoenen. En ingelopen dat waren ze. Dus ik begrijp steeds meer. Gewicht, heuvels, zolen, ondergrond en tja dat is blaren paradijs. Of in ieder geval een blaar. Maar niet zoveel.

Na 3 kwartier hup verder. Wederom auw helaas. Wat even stoppen voor leuke foto soms gewoon niet te doen maakt. Ik geniet wel maar het delen met foto's is soms lastig. Tijdens lopen denk je veel wat logisch is. Aan Silas, PTSS, Clusterhoofdpijn en mijn chronische nierstenen pfff yup mijn backpack bevat echt een berg medicatie geloof me. Ook voel ik me huilen op de vreemdste momenten. Nouja huilen is groot woord want het zijn een paar tranen en hup dicht de kluis. Helaas maar dat komt vast nog.

Na weer 3 uur bereik ik het dorp en 2km verder de camping. Ik zoek een plek en hup tent er neer en ja koffie. Ik pak mijn persoonlijk dagboek en begin te schrijven. Gewoon mijn diepe gevoelens. In de zon en even met minder stress. De tijd vliegt om en ineens is het al etenstijd. Dus ook dat regelen. Ik eet heerlijk aan de waterkant met ondergaande zon.

Nog een bak thee en ik begeef me naar de tent want het is koud aan het worden. 6 graden zie en hoorde ik. Dus lekker onder de wol. Nog even overleg met Nederland en het is tijd voor de blog waar ik ook vaak toch uur mee bezig ben. Dus nu 22.31 zeg ik Truste lieve volgers. En tot morgen. De foto"s zullen vast er ook weer bij komen. 🙏❤️🙏

22-8-19 Dag 4 de reis

Dag 4 de reis,
Het is 6 uur en ik word wakker in een echt zo, een, heerlijk bed. Deze accomodatie en de bewoners Britt en Petrus zijn echt super en wat een lieve mensen.
Ik maak mijn koffie en uit dank poets ik het huisje en schrijf wat in het gastenboek. Om 9.00 gooi ik de inmiddels weer ingepakte backpack op en het is weer tijd om te gaan.

16 km althans let wel volgens de kaart naar Stöde waar ik het bestuur vraag om vast te bellen om te kijken of er plek is. Opvallend isbhet aantal te huur aangeboden kamers die niet in boek of lijst staan. Ik loop en ik loop en wederom geen bankje te vinden. Langs de weg snap ik, nu worden de greppels uitgegraven voor de winter dus tja je komt niet meer bij de grote rotsblokken.

Bij een prachtig uitzicht over het meer een stapel brandhout en oh wat heerlijk om even rust te krijgen na 2,5 uur lopen. En ik geniet en ondertussen ook weer niet. Want mijn missie is wel echt een up and down. Probleem merk ik nu is dat Bo en de veteranen een team aan, experts bij zich hadden en ik ben echt maar alleen. Dus ik moet het anders doen. Wat heel lastig is. Aan de oever staat een bankje en ik kijk er jaloers naar. Want om er te komen moet ik 2,5 meter springen en niet duidelijk is of ik dan de bodem bereik of de planten die er groeien. 2 voorbij gangers spreken me qqn, en, zeggen tja die had, beter hier kunnen staan. Eh, ja. De man geeft aan dat ik over 4 km een bankje zal vinden en een stempel. Dus hup alles weer op en gaan.

Door het klimmen duurt het 4 km helaas 2 uur maar ineens zie ik het bankje en het stempelkastje. Yes🙏❤️🙏. En ik gooi de backpack af en pak mijn stempelkaart. Naast het bankje staat een gebouw met stoelen en tafels dus hup ik pak 2 stoelen gooi mijn schoenen uit en geniet van het sprookjes uitzicht. En een kat komt mij ineens een vogel brengen hmmm niet mijn ding. Dus ik ga voor mijn bananen. En ik bel even weer met het team waarop 5 min later ineens een ambulance aan komt rijden. Ik groet en voor me neus draaien ze om groeten nog eens en weg zijn ze. Ach in ieder geval een veilig gevoel. En hup we gaan weer.

Volgens de kaart is het niet ver meer. Dus ik ga de strijd met de heuvels moeizaam maar onverbiddelijk aan. En ineens een kruising Stöde rechts nog 6 km. Eh..wwwat? Nee, dat zou helft moeten zijn. Maar hup wat moet dat moet. En dus lopen. Het landschap is echt zo mooi. Helaas heb ik niet genoeg puf voor foto's maken want stoppen doet zeer. Blaren in de maak is geen fijn gevoel.

Ineens een bord en nee geen Stöde dat is nog 3 km maar goed lopen maar en zoeken naar een plek om even de backpack neer te zetten. Aan de linkerkant een onbewoonbaar verklaard huis met trapje dus hey wat een geluk. Even de backpack los en via navigatie kijken hoe lang nog tot Stöde camping. 2.7 km en 32min lopen. Dus de backpack op en eh staan? Nou nee niks niet. Dus ik pak de reling en trek me overeind. En lopen maar.

Ik merk dat mijn lijf meer dan 18km echt niet trekt zonder genoeg pauze. Dat ook juist dat dalen, stijgen en de wegen condities niet meewerken met blaren voorkomen. Ik loop de laatste 1.5 km echt op pure wilskracht en eindelijk de brug. De navigatie zegt nog 500 meter tot de camping. Yessssss en ik wil, ik zal en ik moet. Rechts meteen na de brug een kerk met stempel. De man die gras maait zet de machine uit en roept en ik zeg in het Engels dat ik echt op ben en morgen die stempel wel kom halen. En hij bescheurd zich van het lachen. Einde van de brug links de camping.  Vergeet ik toch dat de oprijlanem in Zweden echt lang zijn. Dus echt ik sleep mezelf naar de camping en aangekomen zie ik plaats 2 en ik trek aan alle koorden en poef daar ligt de backpack en poef daar ligt ook Mike languit in het gras. Dat laatste is een uniek iets dat is geen grapje.

De tent geplaatst. Eigenaar gesproken begin ik eerst aan koffie omdat ik daarna op eten moet wachten. Ik kijk wat ik heb en denk yup goulash dat neem ik. Dus hup zak los kokend water erbij 10 min wachten en klaar. Eh, dat ziet er raar uit. Om de test te doen pak ik een volle lepel en richt op het meer. Ik haal uit en geloof het of niet het zit op de lepel. Maar goed trek is trek dus eten

Na het eten douchen en nog wat bellen. Bij de stempel eerder die dag kreeg ik minder leuk nieuws uit Nederland en meer kan en zal ik niet zeggen. Maar flink janken helpt. Na wat bellen lekker douchen. En inmiddels 21.00 moet ik mijn Fentanyl ook nog wisselen dus nou of ik slaap of weer een niet lange nacht.

De blog nog schrijven uiteraard. Want echt lieve volgers ik heb zoveel aan jullie 🙏❤️🙏. En omdat ik echt mijn stinkende best doe het te halen vraag ik nogmaals Help want ja we hadden gerekend op kosten maar dit echt is een nekslag aan het worden. En ook het team diet zo zijn best maar er is voorlopig gewoon nog geen vrij kamperen mogelijk omdat het nog te veel bevolkt is en de bossen nou daar is geen mogelijkheid al zou je het willen. Dus   mocht u denken dat is niet de bedoeling doneren cq helpen kan naar alstublieft omschrijf het als hulp reis anders kunnen en mogen we het niet gebruiken.

Lieve volgers. Geniet van de foto's en slaap lekker. Morgen meld ik me weer. 🙏❤️🙏

21-8-19 Dag 3 de reis

Dag 3 de reis,
Veranderingen zijn voor velen een eng iets. Tja, de pelgrims nemen toe en wat als straks duizenden deze route lopen en zomaar de tent neerzetten in jou straat? Ik stond echt netjes. Op afstand van de bewoonde huizen en geloof me alles was echt niet optimaal voor een tent. Behalve dat ik niemand in de weg stond. Een paar bewoners groeten en een Volvo rijd heel langzaam voorbij. Ik zie het door het ventilatie rooster.

Ik maak mijn eten en bel even met thuis team. Maak wat foto's van waar ik sta en denk klaar. Eten en hup slapen. Jagers of niet. Nou daar dacht de Volvo rijder anders over. Tot 3.00 rijd hij op niet in te schatten tijden heel normaal pad op tot vlak bij de tent recht erop af te rijden en dan hup op laatste moment weer de weg te volgen. Dat is niet prettig. Vraag me dan gewoon denk ik grrr. Maar goed. 3.30 hoor ik ritselen en ik kijk door rooster achter mijn tent recht in de ogen van een enorm hert. Maar 1 geluid en weg was het beest. Dus weer in slaap komen. En ja hoor ritsel ritsel en ik denk wat zit er in, bij of op mijn tent? Lamp aan en nee hoor niks. Na 8 keer vind ik het best. Kapot val ik toch in slaap. Maar 5.30 hup trekker whaaaa ik ben stuk. Maar voor de Volvo weer komt hup inpakken. Ik laat niets achter en lopen maar.

Heuvel op en na half uur let ik even niet op. Ik voel mijn voet dubbel slaan en whoppa zo de greppel in. Backpack eerst dus viel dat mee. Maar een spier in nek en schouder voel ik verrekken. Nou ja compres om enkel en hup gaan. 25 minuten later afslag huisje. En het is goed. Ik loop er naar toe mag naar binnen en nadat de eigenaar alles hoort mag ik die komende nacht blijven, uiteraard wel tegen betaling maar goed. Voeten moeten aandacht en spieren rust en ook ik. Want wat heb ik gejankt na de val. Om Silas, om de domme val en feit dat nergens bankjes zijn en idioten die je overal ter wereld dus hebt. En ik merk dat de PTSS in je eentje echt eng voelt. Dus hup plan in werking gezet. Na 15.00 komen er pauzes tussen de herbelevingen die op replay stond na de val en na wat medicatie krijg ik weer het hoofd een beetje onder controle. Wel is heel de dag emotioneel. Zou het besef eindelijk komen?

Maar goed de voeten voelen beter. Mijn lijf nog redelijk gaar en de enkel zit netjes in tape dus morgen 21 km naar volgende punt. Helaas pas in het noorden gaat wildkamperen lukken. Tot die tijd helaas een echt heel heel dure niet voorziene kostenpost.

Voor nu slaap lekker allemaal. En tot morgen.
Ps als iemand vragen heeft of wat ook aub vul het contact formulier in op de website. Wilt u financieel wat voor de reis doen zet dat dan aub uitdrukkelijk bij de donatie. Anders mogen wij er niets mee doen.

20-8-19 Dag 2 de reis

6.00 en ik ben wakker. Ok vorige avond 19.00 lag ik echt gestrekt en was bijna niet aanspreekbaar. Het is heerlijk hier bij Emelie in lillappelgarden op nog geen 200 meter van het centre af. Een eigen kamer, woonkamer (nee geen tv), eigen douche en alles wat je nodig hebt. Eten heb ik dus dat is geregeld. Alleen slapen en koffie.

Om 6. 30 sta ik op en neem eerst mijn koffie. Op de veranda geniet ik van het uitzicht wat echt zo mooi is. Op de achtergrond hoor ik de kinderen boven gieren en brullen. Heerlijk. Na de koffie uiteraard douchen en ik ben daarna de backpack weer aan het inpakken maar nu even echt goed. Ineens komt Emelie beneden dat we nog op de foto moeten. Eh ik ben klaar dus meteen doen. Ze was, de tijd vergeten dus snel maken we nog foto's en wensen elkaar al het goede. En ook tot ziens want terug kom ik. De kinderen willen ook op de foto dus mijn dag is al meteen compleet goed.

Ik praat nog even en dan is het tijd. En weer de heuvel op en langs bord nog heel veel km tot Trondheim pfff. En daar ging het. Heuvel op heuvel af en er kwam geen eind aan. Na een uur probeer ik een zitplaats te vinden maar helaas daar is nog niet over nagedacht en ik beloof met eenbackpack wil je echt af en toe even rust. Ik zie een schuur met heel veel keien er helemaal omheen en ook nog op verschillende hoogtes dus hey een plek. Normaal krijg je mij niet snel ergens zo op te zitten maar oh wat heerlijk. Tot ik mieren zie. Nouja mieren pfff ze hebben nog net geen eigen mobiel. Dus weg met de backpack. Op maar een andere kei. Ik zet hem neer en ja hoor grrr midden in de rode mieren en poef ik stoot zo de backpack van de rots het nest in. Joepieeeeee. Maar gelukkig snel genoeg heb ik hem terug. Ik sjor hem maar weer vast. En ga verder.

Een uur later kom ik aan bij Tommy die al 5 jaar sinds Ruben de eerste keer het pad nieuw leven in heeft geblazen elke pelgrim registreert en op de foto zet met koffie en nu zelfs een broodje. We praten nog even en tja weer een stempel. Stempel 3 alweer. Hij loopt tot de eerste grote stad in Noorwegen alle kaarten door met waar winkels zitten en andere belangrijke zaken. En raad mij een hut aan verderop. Maar gezelligheid kent geen tijd en ineens zie ik hoe laat het is. En snel pak ik mijn backpack, krijg de vlag van Nederland en hup foto.

500 meter na Tommy kom ik in een bos en hey een rustplaats. Volgens de kaart aan het begin zouden er meer moeten zijn maar nee. En toen ging het echt zwaar worden. Ineens moest ik nog 16 km. En ook nog naar een bron voor water en stempel. Bron gevonden maar geen water en de stempel kon ik niet vinden. Mijn backpack had ik halverwege de heuvel gezet want echt deze klim was me teveel. Dus helaas geen water en geen stempel bah.
Maar beneden zie ik dat mijn water echt zo goed als leeg is en ik moet nog zeker 10 km. De lokale bevolking stuurt me naar een supermarkt en hup zo mee naar achter de keuken in en neem zoveel je wil.

Dat is opgelost dacht ik. Dus hup weer verder. Maar de schaalverdeling op de kaarten zijn niet echt betrouwbaar. En wederom slinkt het water. En in geen velden of wegen een bankje te bekennen dus 25 kilo voelt inmiddels als 100 kilo en mijn lijf zegt joh het is echt klaar. Maar er is niets. Geen veld, geen berm, alleen huizen en tja daar moet je 150 meter bij uit de buurt blijven. En de tuinen zijn van het oh ik wil gras. Terwijl de wegen waar je loopt echt geen optie bied. Dus lopen en het is nu echt voet voor voet niet nadenken maar doen. En ineens zie ik een doodlopende weg met in de verte iets nouja vlak. Ok ik lig met de benen 15 cm lager maar eh prima. Mijn lijf is echt op punt.

De tent zet ik op. Ik pak water voor het eten. Meng het en na 10 minuten hoppa pasta bolognese. En nog net genoeg water voor een koffie morgen. Dus morgen eerste bewoonde huis is vragen om wat water. Dan loop ik naar het huisje waar ik vandaag zou stoppen en is het klaar. Even pas op de plaats. Overmorgen weer een dag.

En terwijl de jagers hier heel dichtbij jagen hoop ik dat ze beseffen dat ik niet Bambi ben. En ze zijn echt zo enorm dichtbij. Pffff. Zijn of meer jagers of 1 super slechte want denk dat ik al 50 schoten heb gehoord.

Lieve volgers. Ik zeg truste. Ik ga nog even lezen en dan is het slapen. Nouja dat hoop ik.
Tot morgen allemaal

19-8-19 Dag 1 de reis.

Na een meer dan onrustige nacht door niet zo sociale mede gasten zijn we letterlijk gesloopt. Met veel moeite weten we de spullen in te pakken en toch op tijd het station te halen.
Om 9.00 vertrek ik officieel uit Sundsvall en begeef me naar Selånger pelgrim centre om daar een deel van de backpack richting Trondheim te sturen. Want de backpack is in alle haast ingepakt en ineens niet te tillen. Laat ik het zo zeggen, 2 heren bij het centrum dachten hem even op te pakken. De eerste kreeg er geen beweging in en de ander amper. Daar moet je echt wat van kwijtraken krijg ik ter bevestiging. Dit kan gewoon echt niet. Onderweg naar het centrum besef ik me dat ik er alleen voor sta. Maar ook waarom ik het doe. En heel gek, juist de ontberingen op dat ene stuk maken me super emotioneel wanneer ik bij het centrum aankom. Weer die vreselijke brok in de keel. Ik heb een enorm mooi en lang gesprek met de leidster van het centrum, Helene en we praten toch behoorlijk lang.

Na aan te hebben geven dat ik echt compleet stuk ben, belt ze meteen met een accommodatie op nog geen 300 meter afstand. Ook weer geregeld. Mijn doel was rustig starten en 12 km was vind ik gezien de omstandigheden al heel wat. Na het gesprek zegent ze mijn reis en ook mij. Ik pak mijn backpack uit en weer in en vertrek. Allereerst uiteraard naar de kerk. De plek waar St.Olav aan land is gekomen en waar hij ook de kerk in is gegaan. Althans zo is de legende. Het dal voor me blijkt in die tijd een fjord te zijn geweest met een belangrijke haven. Ik vond al zo vreemd want vanaf Sundsvall is het niet echt aan land komen of het was een 12km loopplank. Dus weer iets geleerd. Ik ben klaar en ik zet de backpack weer op. Op naar de accommodatie waar de sleutel al zou liggen. Ik vraag nog even de route. Terug, bij het enigste stenen huis met appelbomen links en dan daar de straat in. Dus hup, doen we. Ik loop, loop, loop en denk OK dat is een km, dus wat doe ik niet goed. Hup, terug naar begin. Ik zet de backpack op de boomstronk en app het team. Ze gaan gelijk bellen. En dat is lang als je wacht. Ineens een auto en ja hoor het was gewoon het huis met appelbomen. Pfffff.

Een slaapkamer, douche, eetkamer en balkon. Dus oh, wat zal ik slapen.
Uiteraard moet de hele backpack weer leeg want zo werkt het helaas. Ik gooi mijn slaapzak op bed en hup dat is klaar. Schrijf nog wat in mijn persoonlijk dagboek en zet ondertussen het water op voor mijn eten. Pasta vandaag. En wow dat is flinke hap eten.

En nu? Nu lig ik even heerlijk het is 20.30 en ik ga even echt Mike time doen.

Waarom:

Zoals Mike tijdens zijn interview op de radio al aangaf is Nederland een klein en zeer dichtbevolkt land. Naarmate de Silas-Challenge meer en meer media aandacht zal krijgen hoe meer mensen ook hem zullen herkennen en hoe goed bedoeld ook zullen aanspreken tijdens een lange tocht. Waarin wij nu juist middels interviews, blogs,vloggen en heel veel meer, het belang van de Silas-Challenge en dus het donatie programma willen benadrukken. En is Mike zijn enorme onderneming ook een figuurlijke steun aan iedereen die te maken krijgt met kinder-neurologie omdat zijn slogan altijd is "stapje voor stapje" Daarom is gekozen voor het St'Olavsleden(pad) waarin Mike met zijn backpack 580km zal afleggen en tijdens de loop al die eerder genoemde lijst kan doen terwijl hij stapje voor stapje de tocht ondernemen zal.

De dubbele reden:

Na het overlijden van Silas heeft Mike getracht zijn leven op te pakken maar het dal was te diep om zelf uit te komen. Hij bleek ptss te hebben en dat is een psychische aandoening die heel veel hulpverleners helaas ook maar al te goed kennen. Wij allemaal vinden dat hier ook aandacht voor moet zijn. Dat we onze hulpverleners niet alleen met oud en nieuw middels de handen af van onze hulpverleners actie moeten steunen maar gewoon altijd. Want zij zijn het die als het tragisch mis gaat ter plaatse komen en daar aanwezig zijn en blijven tot het einde. Zo ook bij Silas. Zij waren het die Mike moesten opvangen, moesten tegenhouden en huilend hebben vastgehouden terwijl Mike letterlijk de benen onder zijn lijf vandaan vielen. Dat is niet niks. En Mike wil dan ook hen middels die enorme tocht zijn respect tonen. Plus tijdens de tocht moeten erkennen dat Silas echt niet meer is. Want wat zijn hoofd wel weet en erkend weigert zijn hart te erkennen.